SINAVI KAZANDIM MI HOCAM? 

Sınav sabahı, Hande kızı ile yaşadığı zorlu bir yılın muhasebesini yaparak uyandı. Epeyce yoğun bir seneyi geride bırakmışlardı, sakınmalar ile dolu koca bir seneyi…

İkisi de çok şeyden fedakarlık etmişti. Üniversiteye hazırlanan bir genç için oldukça zordu zaten her şey, televizyon yok, telefon yok, bilgisayara kısıtlı erişim, her gün neredeyse akşam 10’a kadar soru çözme maratonu...

Eee tabi bu ortamda anne olmak da kolay iş değildi. Eve misafir çağıramazsın, çalışma düzenini bozacak her hangi bir değişikliği kontrollü olarak uzak tutman gerekir. Sıkı bir disipline ihtiyacı olduğu bu dönemde kızına yardımcı olacak bir destek güç olmaya çalışmıştı Hande. Fedakarlık yapmadan, bedel ödemeden o istenen başarı elde edilemezdi elbette. “Bu üniversite neyse de acaba hayatın gerçeklerinin sınavını kazanabilecek mi benim güzel kızım?,” diye düşünmeden edemedi. Sonra kendisine dönüp sordu, “acaba kendi hayatımda sınavı kazandım mı?..”

Büyük Gün Gelip Çatmıştı

Erkenden hazırlanmaya başladılar. Biraz gergin, biraz heyecanlı az bir şeyler yedikten sonra, okulun yolunu tuttular.  Araba  giderlerken, Hande kendisinin o dönemki hallerini  hatırladı, aynı heyecan dalgası onu da sardı. Zaman nasıl da hızlı akıp geçmişti...

İnsana söylerken kolay gelen, ama zorlu bir 35 yıl geçmişti ömründen. “Ne ara büyüdü, ne ara çocuk sahibi oldu anlayamıyor insan hayatı yaşarken” diye düşündü. Kendini toparlayıp, kızına başarılar dileyip okulun kapısından girişini meraklı gözlerle takip etti. Bahçede beklemek yerine evin yolunu tuttu, bu esnada anılar resmen bir film şeridi gibi gözünün önünden geçiyordu. Kendi sınav yılları, eşiyle tanışması, kızını kucağına ilk andığı anı, yavrusunun okula ilk başladığı günü…

Eve geldiğinde içinde bir buruklukla eve girdi. Ev bomboş geldi gözüne birden...Sanki şimdiden kızı evden uzakta okumaya gitmiş gibi hissetti. Ağlamak ve hiç bir şey yapmadan saatlerce oturmak istedi ama, şimdi kendisini toplaması gerekiyordu. “Ben hayata karşı güçlü durmalıyım ki kızımda güçlü dursun” diye düşündü ve “hadi toparlan Hande!” diyerek mutfağa yöneldi. Eve geldiğinde sıcak bir yemeğimiz olsun telaşı içinde ve kafasındaki türlü düşüncelerle yemekleri yaparken zaman yine su gibi akıp gitmişti. Saate baktığında kızının çıkmasına çok az bir zaman kaldığını fark etti. Biraz telaşlı, biraz aceleci evden çıkıp kızının çıkışına yetişmek için yola koyuldu. Okulun önü tıklım tıklım doluydu. Ne yaptı acaba diye hüzünlü, yorgun ama gururlu gözlerle herkes kendi çocuğunu arıyordu heyecanla. Hande kızını uzaktan gördü ona doğru yürürken yüzü gülüyordu “çok şükür…” diye geçirdi içinden onu öyle görünce.

-Sanırım iyi geçti ama konuşmak istemiyorum, dedi kızı.

Hande gülümseyerek kızına sarıldı ve

-Geçmiş olsun, dedi.

Beraberce şakalaşarak arabaya doğru ilerlerken büyük bir yükten kurtulmanın hafifliği vardı üzerlerinde. Arabaya binip yola koyuldukları esnada yan yoldan gelen koca bir otobüs ani bir şekilde yollarına çıktı. Kurtarayım, manevra, fren derken arabayı durağın duvarına çarparak durdurabildi Hande.

Hastanede gözlerini açtı...

Gözlerini açtığında hastane odasındaydı Hande. Kalkıp kızını görmek istedi ama doktor müsaade etmedi.

-İyi mi, yaşıyor mu kızım?, diye seslendi çevresindekilere.

Çok şükür iyi olduğunu öğrenince bir parça rahatladı.

-Kazada birine çarptım mı?, diye sordu.

Durakta da kimse olmadığını öğrendiğinde derin bir “ooh” daha çekti Hande. Doktor izin verdiğinde, haberi alıp hastaneye koşan kızının hocasıyla birlikte soluğu kızının başucunda aldılar. Bir kaç saat gözlerini açsın diye beklediler. Gözlerini açınca ilk hocasını gördü Hande’nin kızı ve heyecanla sordu:

-Hocam sınavı kazandım mı?

-Üniversiteyi henüz bilmiyorum ama şimdilik hayatta kalma sınavını kazandın güzel kızım. Büyük bir tehlike atlattınız. Bu kaza sınav öncesinde de olabilirdi. Şimdi, emeklerin boşa gitti diye üzülüyor da olabilirdin. Çok şükür ki bu kazada, küçük sıyrıklarla bugün kurtuldunuz.  Umarım hayatın zorlu yolunda da bu kadar rahat sınavını geçenlerden olursun. Çünkü insan ne olursa olsun başına her türlü olay gelebilir. Hiç ummadığın anda başına gelen bu kaza gibi... O yüzden insanın her anı çok kıymetli. Zamanı iyi değerlendirmek gerekir. İnsanın ne bırakıyorum arkamda hatıra olarak, ne katıyorum çevremdeki insanlara acaba diye durup düşünebilmesi gerekir. İnsan bir meslek sahibi olabilir, mesleğinde bir profesör olabilir veya herhangi bir konuda çok iyi olabilir. Ama bütün bunlara sahip olmak insanı gerçekten hayata karşı başarılı bir insan kılar mı? Düşünmek lazım… İnsanı insan yapan değerlere sahip, gerçekten hayata değer katan, renk katan bir insan olmak peki, yeterli mi başarılı olmaya? İnsan yaşadığı her ana minnet ve şükran duymalı. O sebeple sorduğun soru gerçekten çok anlamlı…

-Gerçekten sınavımı kazanabildim mi hocam?, diye tekrarladı gülümseyerek.

Hande de sevgi ve şükür ile kızına ve hocasına baktı. Hiç beklenmedik bir kaza insana çok zorlu anlar yaşattığı gibi, zamanın kıymetini de hatırlatmıştı onlara. Durup düşünebilmek gerekirdi, hayat gerçekten sadece koşturmacadan ibaret miydi?

Hakikaten Neydi Gerçek Sınav, Gerçek Başarı?

Gerçek sınav hayatın tamamında bizlerin ortaya koyduğu değerlerle yaşadıklarımızla, yaptığımız seçimlerle, anda yapıp ettiğimiz iyiliklerle şekillenir. Bu şekillenen yaşamımız, örülen ağlarımız, ilişkilerimiz bizim hayata kattığımız değerler ve onlara yüklediğimiz anlamlardır. O yüzden insanın asıl meselesi tüm bu cebine koyduklarıyla hayata karşı verdiği tepkilerdir. Gerçek sınav da onu geçebilmekte yapıp ettiklerimizle ve verdiğimiz tepkilerle ilgilidir.

Peki bizler, gerçek sınavımızı geçebiliyor muyuz acaba?