İLİŞKİLERDE ESTETİK OPERASYON

İlişkilerde çoğunluğumuz, kendimizi düzeltmek yerine başkalarını düzeltmeyi, bakışlarımızı düzeltmek yerine baktığımız şeyi düzeltmeyi isteriz. Düzelmediğinde ya da onu düzeltemediğimizde de minik bir operasyon ile keser atarız. Süreci yönetmek bize, kesip atmaktan daha zor gelir. 

İyi bir cerrah, tedavi ile düzelmeyen problemli parçayı kesip alır. Çünkü o parça alınmazsa bulunduğu yere zarar verir. Hastalık diğer alanlara yayılır. Böyle bir durumda, esas arızayı çıkaran, tüm bu rahatsızlıklara sebep olan parça müdahale ettiğimiz yer ise bu müdahalemiz yerinde olur.

Ya yanlış yere müdahale edildiyse!

İlişkilerde de buna benzer olmaz mı süreç?

Bazen kesip atmak tam yerinde bir hareket olurken, bazen yazık etmiş olabiliriz. 

Bazen kesip atılması gerekeni atmadığımız için sorun yaşarız. 

Peki bunu nasıl anlayacağız?

Şimdi hayatımızda biraz geriye gitmeye, biraz geçmişin değerlendirmesini yapmaya ne dersiniz?

Suçlamadan, şikayet etmeden sadece kendi seçim sebeplerimize bakmak ne kadar da zor öyle değil mi?

Evet zor, haklısın ama;

Kolay olmasa da gerçeği görmek, sonrasında yapılacak olan yanlışın verdiği zorluktan daha iyidir.

Bugün zalimliğinden şikayet ettiğim çocuğuma bakıyorum da yıllar önce yaptığım evliliğin sebebini görüyorum.

Ne enteresan bir canlı insan. Nasıl da ustaca bir şeyleri bir şeylere sebep gösterip vicdanını rahatlatabiliyor. Üstelik buna kendisi de inanıyor. Bir de bu "kılıf uydurma sanatı" konusundaki hızı oldukça etkileyici. 

Şip şak sanki fotoğraf çeker gibi "Bak o zaman durum aynen böyleydi. Ne yapsaydım? Başka çarem mi vardı?" diyerek taraf da toplayabiliyor.

Ya ilgi görüyor ya haklı çıkıyor ama şurası net ki, kendisini iyi hissediyor.

Çocuğumu yıllar önce evliliğim sallantıya girdiğinde dünyaya getirmiştim. Çocuk olursa, belki bir ihtimal "evliliğim düzelir" demiştim.

Aslında ne kadar da tutarlıydı evliliğimin sallantıda olması!

Keşke o sallanmanın sebeplerine bakmak aklıma gelseydi. 

Çünkü yuva kurmak için değil evdeki zulümden kaçmak için evlenmiştim. Pek çok konuda babama “hayır” diyebilmeme rağmen, istemediğim biri ile evlenme konusunda ona, “hayır” diyememiştim. Bulunduğum şartları düşününce evlilik en doğru seçenek gibi gelmişti bana. Güçlenmek, mücadele etmek yerine kolay yolu seçmiştim. Uyumlu olayım, dengeyi bozan ben olmayayım diye kendimi hayat boyu huzursuz hissedeceğim bir seçim yapmıştım. İyi veya kötü, hayırlı veya hayırsız herkese iyi davranırsam, herkesin dediğini yaparsam "beni severler" diye ümit etmiştim.

Aradan yıllar geçti ve şimdi bakıyorum o zamanki seçim sonuçlarıma! 

Ne diyor doktorlar?

"Tedavi sonuç vermedi, maalesef sizi acil operasyona almamız lazım."

Peki ne kazandım?
Daha da acısı, kazandığımı zannederken neleri kaybettim?

İnsan, hayatın sadece somut kazanımlardan ibaret olduğuna kendisini inandırabilir. Bu inanç ve bahane üretimindeki hızı birleşince de bütün enerjisini, zamanını sadece kazanmak için kullanabilir. Kazandıkça başarılı olacağını zannedebilir. Kazanır da üstelik. Etrafından alkış da alır. Hatta onun hayatına dışardan bakıp özenenler de olur. 

Ne zamana kadar?

Kaçmak, kurtulmak, kaybetmemek için rotasını kaybedene,

Bir ses onu uyku halinden çıkarana, artık vücudu estetik operasyonu kabul etmeyene kadar!

Ne için, neleri feda ettiğimi anlamam adına bunlar mı olmalıydı?

Çocuğumdan can yakıcı

-Evlenmeseydin babamla,

-Çekmeseydin aciz aciz o adamın eziyetini,

-Kendine değer verseydin biraz, 

-Biraz da beni düşünseydin,

-Düşünseydin de beni doğurmasaydın gibi cümleleri duymam mı gerekiyordu? 

Ben ne ara kendimle bağlantımı bu kadar koparmıştım?

Tüm yaşamım bana "dışardan müdahale ile içerisi düzelmez" demesine rağmen nasıl kapatmıştım kulaklarımı gerçeklere?

İnsan kendisinden uzaklaşınca, kendisi ile ilişkisini kesince, olayları gerçeğe göre değerlendiremiyor.

Yaşayacağı acıdan uzaklaşmak ve daha keyif veren şeye yaklaşmak için, düşünmeden canının istediğine göre hareket ediyor. O an için yaptığının en doğru davranış olduğunu zannediyor. Hatta haklı çıkmak için seçimlerine bir de mantık uyduruyor. Üstüne üstlük bir süre sonra da yaptığı yorumlara inanır hale geliyor. Oysa kişinin her yaptığı yorum, hem kendisi hem de çevresi ile olan ilişkisine zarar veriyor.

İnsanın bugün karşılaştığı her şey dün yaptığı seçimlerin sonucu değil mi aslında? 

Evet öyle ama kişi kendisi ile ilişkisini kaybettiğinde, başına gelen olumsuzluklar için dış dünyayı kolayca suçluyor. Geçmişine bakmakta ve başına gelenleri, yaşadıklarını ilişkilendirmekte zorlanıyor.

Bunu bugün değiştirmeyen insan ömrünün sonuna kadar da kendisi dışında herkesi suçlayarak yaşayabiliyor.

Farkında olmadan kendisinden kaçıyor zamanla.

Oysa,

Keşke babama “hayır” diyebilseydim.

"Keşke önce evliliğimi sağlam bir temele oturtup, ondan sonra çocuk yapsaydım. Evdeki problemleri çözebilecek kadar güçlü olsaydım da kaçarak evlenmeseydim." diyebilecek pişmanlıkları olan, hataları ile yüzleşebilen bir insan da olabilirdim.

Bana böyle bir seçenek de verilmişti. 

"Pişmanlık" gibi insanı insan yapan, değerli bir seçenek!

"Meğerse annem o kadar da haksız değilmiş. Ben çok toymuşum. Gereksiz inat yapmışım, çok pişmanım."

“Aslında iş yerindeki yöneticim bana bir şeyler öğretmek için epey çabalamış ben anlayamamışım.” diyebilseymişim keşke zamanında ama insan, yanlışlar içindeyken pişman olamaz ki! Tam tersine kendini savunur, haklılığını ispat etmeye çalışır. 

Ne zaman başlar pişmanlıklar? 

İnsan artık o yanlışları yapmadığı zaman!
İşte tam da bu sebeple, insanın içinde bulunduğu şu an çok kıymetli!

Neden?

Çünkü nefes aldığı müddetçe, bir şeyleri toparlayabilmek için süresi var. 

Hala düzelme umudu devam ediyor. 

Ancak insan bunu nasıl yapacağını, nereden başlayacağını bilemiyor. Bilse bile geçmişi ile yüzleşme cesaretini kendinde bulamıyor.

Keşke kişilere takılmak, suçlamak ve olayların içinde kaybolmak yerine çok geç olmadan gerçeği görebilsek.
Yaşadıklarımıza, başımıza gelenlere usta bir kameraman gibi dışarıdan bakabilsek.

Durmadan bir şeyler fısıldayan iç sesimizi susturabilsek keşke.

O ses öyle bir ses ki, sürekli insana,

“O şundan sana böyle dedi.”

“O sana ne biçim baktı.”

“Benim onları düşündüğüm kadar onlar beni düşünmüyorlar baksana.”

“Ohh benimle işi bitti bak aramıyor bile.”

Aradığı zaman da “acaba yine ne işi düştü?” diyebiliyor. 

Hayaller kurup, hayattan çok şeyler bekliyor. Bulamadığında hayal kırıklıkları yaşayabiliyor. 

Kolay kırılıyor kalbi ve korkuyor birçok önemsiz şeyi kaybetmekten güçlenemediği için. 

Bu böyle gelmiş böyle mi gitmeli peki?

Yoksa daha da geç olmadan hemen bugün kendimle ilişkime yeni bir estetik operasyon başlatabilir miyim?

Ne diyorsunuz?

"Evet yapabilirim bu sefer ! 

Toparlanmaya  kendi iç dünyamdan başlayabilirim." diyebiliyor musunuz?

Çok zorlansak da buna değer mi?

Elbette değer!

Haydi o zaman!

DAHA İYİ BİR GELECEK İÇİN İYİ OLMAYA KENDİNİZDEN BAŞLAYIN!
AMA MUTLAKA BAŞLAYIN!
ÇOK İLE DEĞİL AZ İLE BAŞLAYIN!