ADIM HIDIR

ADIM HIDIR 

Yeryüzünde yaratılmış olan her şey sorumluluğunu yerine getirmek için çabalar.  Üzerine düşen neyse onu yapmak için uyanır yeni güne. 

Karınca kışlığını toplar kendi için ama farkında olmadan etrafın temizliğine, düzenine ve döngüye katkı sağlar.

Kuşlar öter, göç eder. Balıklar yüzer, köpekler havlar, eşekler anırır, ağaçlar büyür, meyve verir, yaprak döker. 

Hiçbiri rahatsız olur mu?

Hiçbir ağaç "ya beni sevmezlerse, beğenmezlerse" ya da "meyve dalımda kalırsa" diye endişe etmez. 

Kuşlar , "acaba bana kızarlar mı?"

"Benim sesim güzel mi, dinleyen var mı ?" demez, bildiğini okur. 

Peki insan öyle mi?

Üzerine düşen sorumluluğa bir karınca kadar sahip mi?

"Her ne olursa olsun ben yoluma bakarım, kim ne derse desin, kimin çıkarına ters gelirse gelsin doğru olanı yaparım" der mi? 

Temennimiz o yönde tabi. 

İsteklerimizin dışında gerçekten yapmamız gerekenlere karşı ne kadar sorumluluk hissediyoruz?

Kendi sorumluluklarımız tamam da başkalarının derdi bizi ne kadar ilgilendiriyor?

Tanımadığımız, hiç karşılaşmayacağımız insanlar için ne kadar çabamız var?

Neyle mücadele ediyor, nelere göğüs geriyoruz?

Bunlar için verilecek cevabımız var mı?

Yoksa aklımıza gelen sadece bahaneler mi?

“Ben başkası için ne yapabilirim ki?”

“Kişi ancak kendisi isterse değişir.”  

Evet çok doğru.  Peki o kişinin dönüşüm yolculuğuna ne kadar katkımız var?

Destek olmak için yolundan kaç taş kaldırdık?

Birileri fark etmese de iyi olan insanlar var bu hayatta. 

O insanların hiç aklına gelmez “biri beni takdir etsin” demek.  

Hıdır da bu insanlardan biri. 

Yolda yürürken gördüğü taşı, çiviyi alıp, zarar vermeyeceğini düşündüğü yere koyar.

“Senin araban yok ki, bundan sana ne”, 

"El alemin derdi seni mi gerdi?” diyenlere 

“Ne fark eder ki? " der ve yoluna devam ederdi.

 Geçtiği yolda çocuklar düşer, yaralanır diye cam kırıklarını toplardı. Etrafındaki insanların çoğu bunu anlayamazdı. 

O bunu yaparak içini rahatlatır, kendini iyi hissederdi.

Hayat , sorumluluklarımızı yerine getirdikten sonra , sorumlu olmadığımız halde yaptıklarımızla bize bonus verir.  

Kazanıyorum, işimi yapıyorum, eşime,  çocuklarıma olması gerekenleri yapıyorum, hem de layıkıyla. Sorumluluğumda olanların ihtiyaçlarına konsantreyim. Tamam çok güzel,  iyi ediyoruz da. Bir de mecbur olmadığımız ama yaparken iç huzuru kazandığımız şeyler var. İşte bunlar bizi hayvanlardan, bitkilerden ayıran şeyler.  Bizi insan yapan şeyler. Hıdır’ın “Adım Hıdır yapacağım budur” dediği ve yaptığında huzur bulduğu şeyler. 

Yolda karşılaştığın yaşlı teyzenin çantalarını taşımak,  

Müşterine alışveriş sonrası bir kahve ikram etmek, 

Arabasına kadar aldıklarını göndermek, 

"Bu ürün sana uygun değil şunu al" demek, 

Yolda gördüğün bir taşı kaldırmak, 

Sokak hayvanları için su bırakmak, 

Markette açık kalmış buzdolabı kapağını kapatmak, 

Apartman veya iş hanını temizleyen görevliye selam vermek, hatır sormak gibi daha aklıma şu anda gelmeyen ama sizin gönlünüzden geçen pek çok yüz güldüren anahtar. 

Hıdır, ne yaptığını anlatamayan ama yaptıkları ile kendini ve başkalarını gülümseten Hıdır. 

Biz de gülümsetmek için çabalayabiliriz. 

Çünkü her yüreğin bir yerlerinde biraz Hıdır’lık vardır filizlenip yeşermeyi bekleyen.