AŞK MI MANTIK MI?

AŞK MI MANTIK MI? 

🎶Dünyada dert çok ömür kısa, hayatta zevk yok aşk olmasa. 

Param yok, pulum yok, malım mülküm olmasın ziyanı yok. 

Aşk dolu şu kalbim, işte budur bütün servetim… 🎶

Bir Pazar günü temizlik yaparken duyduğu şarkı yüzünde bir tebessüme dönüşmüştü. 

Son zamanlarda yüzünde oluşan nadir gülümsemelerdendi aslında. 

Düşünmeye başladı gerçekten böyle miydi? 

"Ne saçma" dedi birden sesli bir şekilde aşk tabi ki! Ama kendi verdiği cevaba kendi ikna olamamıştı ki, gözünün önüne bir sürü örnek geliverdi. 

Ne büyük aşkla evlenip birkaç sene içinde boşanan, boşanmasa bile çok mutsuz olan birçok yakını vardı çevresinde.

Hep sorarlar ya, hatta bir klişedir “aşk mı? mantık mı?“ sorusu. 

Tüm temizliği kafasında bu düşüncelerle bitirmiş kendine bir kahve yapmış düşünüyordu. Kafasının içi karmakarışıktı zaten son günlerde…

Aşk mı mantık mı… 

İkisi de değil, çünkü aşk dediğin şey zaten başlı başına insanın başına dert. Bildiğin duygu bombardımanı. Mantık mı peki? Yok o kadar da değil ben evlenemem öyle. Mantık evliliği yapamam. Yani kalbim şöyle bir pır pır etmeden olmaz.  Sonuçta robot değilim benim de duygularım var. 

E nasıl olacak öyleyse? 

Aşk dedik gördük işte neler olduğunu. Bir cenderenin içindeyim aylardır…

Zeynep bir nişan arifesindeydi ve ailesinin kızlarının evliliği ile ilgili beklentisi çok yüksekti. Hem kendi seçimleriyle ilgili olarak eleştiriyorlar hem de madem o çocukta ısrar ediyorsun, şu şu koşulları yerine getirecek diyorlardı. Çocuk evlilik ile ilgili bir birikim yapmamıştı, henüz bir işte tutunamamıştı, sürekli iş değiştiriyordu. Özetle Zeynep’in ailesinin beklentilerini karşılayamayacağı aşikardı. Bunun yanında birkaç yalanına Zeynep’in şahit olduğu yetmez gibi, ailesinden birine ulaşmış ve ondan borç para istemişti. Bu paraya battığı için ihtiyacı olduğunu söyleyerek ve "Zeynep’e lütfen söylemeyin bilmesin" diyerek istemişti. Tabi ki o akrabaları kızın ailesine ulaşmış ve durumu anlatmıştı. Yani ortalık son günlerde epey bir karışmıştı. Zeynep sevmesine çok seviyordu o çocuğu ama bu da onun ilk olayı değildi. Daha önce defalarca batmıştı erkek arkadaşı. Defalarca farklı farklı konularda yalanlarına şahit olmuştu. 

İşin en kötüsü de her durumda kendini haklı görüyordu. Zeynep'i onunla girdiği hiçbir tartışmadan haklı çıkma olasılığı yoktu. 

Onu en çok korkutan şey ise yakınlarında sürekli olarak benzer durumların yaşanmasıydı. 

Öyle öyküler vardı ki, 

Adam batmış, eşinin bileziklerini bozdurmuş.

Adam batmış, baldızına kredi çektirmiş. 

Adam batmış, ortağına borcu takmış ve ortadan kaybolmuş. 

Bunların hepsi tesadüf olabilir miydi? 

Yoksa bu kadar benzer yaşantıların Zeynep’in hayatında olması ona bir şeylerin işaretini mi veriyordu?

İnsanlar bir karar verdiklerine doğru seçimi yapmak isterler. 

Kimse mutsuzluk dolu bir evlilik, başarısızlıkla dolu bir kariyer hedeflemez. 

Peki, ne oluyor da çevremizdeki insanların apaçık bir şekilde gördüğü gerçekleri bizler göremiyoruz? Bile bile uçuruma savruluyor, yanlış kararlar alıyoruz. En tuhafı da kararımızın doğru olduğunu savunuyoruz… 

Nasıl oluyor bu?

Bir şeyi çok fazla istediğimizde daha duygusal seçimler yapıp mantığı bir kenara bırakıveririz. 

Bizi daha duygusal seçim yapmaya iten her zaman eş seçimi olmayabilir. Bazen bir işe sahip olabilmek için çok fazla istek duyarız ve o isteğin yanında tüm isteklerimiz önemsiz kalabilir. İşte bu noktada o kişiden mantığıyla bir karar vermesi beklenemez. Yani ben bu işi bu kadar istiyorum ama bu iş bana fayda mı verecek zarar mı diye soramaz. Ya da tıpkı Zeynep gibi ben bu çocukla evlenmeyi çok istiyorum ama bu çocuk bana fayda mı verecek zarar mı düşünemez. Çünkü o anda o işe sahip olduğunda hissedecekleri veya o çocukla evlendiğinde hissedecekleri en önemli şeymiş gibi düşünür insan. Ancak bu insanın kendi kendini düşürdüğü bir tuzaktan başka bir şey değildir… 

İnsanın bir seçim yaparken, o seçimin ona hissettireceği olumlu duyguların yanında, fayda mı zarar mı vereceğini de düşünmesi gerekir. 

İşte o zaman insan körü körüne kararlar veremez. Bir karar verirken o seçimin bize fayda mı zarar mı vereceğini bize hissettireceklerinin önünde tutabilirsek mantıklı kararlar vermiş oluyoruz. Çünkü sadece mantığımızla veya sadece duygumuzla kararlar veriyor olmak değil bizden beklenen. Aksine bu ikisini dengelememiz hayatın bizden beklediği...

Öyleyse bir daha soralım, aşk mı mantık mı? Ne tamamen duygu, ne tamamen mantık… O değil, o da değil…