KANAVİÇE YASTIK

Perdenin aralık kalan kısmından yüzüne vuran güneş ışığının parlaklığıyla açtı gözlerini. Odanın içine güneşin kırılgan ışığı yansımış, ahşap köy evinin güzelliği gözlerini kamaştırmıştı. Büyükannesinin gaz lambası ışığında el emeği işlediği kanaviçe yastıktan, beyaz sabun kokusu ve naftalin karışımı bir koku geliyordu. Olduğu yerde öylece yatmaya devam etti. Odanın ambiyansı büyülemişti onu. Ahşap kokusu, evin içinde yürüyenlerin ayak sesleri. Evin içindeki serinlik, bahçedeki ıhlamur ağacının huzur veren kokusu. Rüzgarın yapraklarla çıkardığı o güzel ses.  

Öylece durdu ve o anı hissederek yaşamaya çalıştı Aylin. 

Öğleden sonra biraz uzanıp dinleneyim demişti, demek ki uyuyakaldı diye düşündü. Ev kalabalıktı aslında ama bir kaç ayak sesi dışında ortalık sessizliğe bürünmüştü. Belli ki herkes dinleniyordu. 

Aylin köyüne gelmeyeli uzun yıllar olmuştu. Kariyer, hayat telaşı, para kazanma hırsı artık hangisi bilinmez, şehir hayatının derin girdabına kaptırmıştı kendini. Süt annesinin  vefatı üzerine cenazeye katılmak için gelmişti buraya. Biraz gönülsüzdü doğrusu. Dönüşte onu bekleyen bir dünya iş vardı. 

Cenaze işlemleri, defin derken yoğun bir gün geçirmişti. Üzerine bir de yol yoğunluğu eklenince öğleden sonra dinlenme ihtiyacı hissetmişti. 

Bir süre yatakta öylece durdu. Burada hayat ne kadar da yavaş akıyordu. Kimsede telaş yoktu. Sakin ve huzurlu bir yerdi. Çocukluğunda okullar tatil olunca buraya gelir, kardeşleri ve kuzenleriyle tüm yazı bu evde geçirirdi. O günleri hatırlayınca yüzüne kocaman bir gülümseme yerleşti. O zamanlar evlerde su yoktu. Köyün orta yerindeki oluktan ibrikler, kovalar ile su taşınırdı. Büyük küçük herkes evin eksiklerini tamamlar, iş yapardı. Sabah gün ağarmadan uyanılır, büyükler namazlarını kılardı. Evin gelinleri kahvaltı için tarhana çorbası pişirir, ocak başında ekmek pişirirlerdi. Erkekler ve gençler tarlaya gider, çocuklar evde kalırdı. Tüm çocuklar ev temizliğinden, hayvanların bakımına, tavukların yemlenmesine, bahçelerin sulanması, sebzelerin toplanmasına kadar her işte görev alırlardı. Tabi bol bol da oyun oynarlardı. Evin önündeki geniş bahçede ağaçların arasında, hayvanlarla iç içe ne güzel bir hayatları vardı. 

Akşam olduğunda tarladan gelenler için evin önünde kazanlarla su kaynatılır, herkes odasına çıkarken iki kova su alır, banyosunu yapar, yemeğe öyle inerlerdi. Evin çardak denen geniş, orta kısmına yer sofraları kurulur, geniş büyük kaplarda herkes aynı tastan yemek yerdi. Sıcak yaz günlerinde o sofradaki karpuzun tadını hiç unutmadı Aylin. Kendi inekleri, tavukları sayesinde her şeyin en sağlıklısını yerlerdi. 

Sabahları kahvaltı hazırlanırken bir koşu kümese inip eteğinde topladığı tazecik, sıcak yumurtaları mutfağa o taşırdı. Az önce sağılmış sütü ocağa koyup taşmasın diye de başında beklerdi. Daha küçücüktü ama kalan sütü mayalar, yoğurt yapardı. Kimse "sen küçüksün anlamazsın" demezdi. Bu evde herkes hayatın içindeydi, herkes gücü yettiğince bir işin ucundan tutar, kimse kimseye yük olmazdı. 

Çamaşırlar oluk başında elle yıkanır, haftanın bir günü çamaşır günü yapılırdı. O gün yemek yapmak pek mümkün olmazdı. Evin çocukları bahçeye iner, taze domates, salatalık, yeşillik , soğan toplar salata yaparlardı. Yanına yoğurt ve köy ekmeği. Bir de karpuz kesti mi tam olurdu, tadından yenmezdi. 

Bir de ikindi çayı demledikleri o güzel saatleri hiç unutmadı Aylin. Büyükannesi mutlaka kek pişirtir, yada pişi yaptırırdı gelinlere. Evin önündeki yeşillik arazide, kamelyada oturur, semaverde demlenmiş çaylarını içer, sohbet ederlerdi. Eski günlerden konuşup gülerlerdi. 

Aylin yattığı yerden bunları düşünürken aklına neler neler geldi. Köyünü çok özlediğini fark etti. Hayatın telaşına kendini kaptırıp , büyük işler başlatıyorum moduna girmişti. Kariyer sevdasına günlerinin telaşla, stresle geçip gittiğini, hayatı kaçırdığını fark etmiyordu bile. Her şeye yetişeyim derken asıl yetişmesi gereken şeyleri kaçırıyordu. Ona büyük emek veren büyükannesini yıllardır görmeye bile gelmemişti. Süt annesi ile en son nezman konuşmuştu hatırlamıyordu bile. Kadıncağız tek başına, hastalıkla mücadele edip ölmüştü. Bir gün gelip de bir tas çorba pişirememişti ona. Derdini dinlememişti. Şimdi cenazede ne söyleyeceğini, ne düşüneceğini şaşırmıştı. Mahçuptu. Daha çok şeye sahip olayım derken sahip olduğu güzel şeyleri kaçırıyordu. Aslında az olan daha bereketliydi. 

Hayatında az ama teması çok insan olsa daha iyi değil miydi? 

Sofrasında az ama faydalı şey olsa yetmez miydi? 

Arabasının markası son model olmasa olmaz mıydı? 

İnsan ne tuhaf bir varlık diye düşündü kendi kendine. Azla yetinmeyi bilmiyor. Çok olsun diye uğraşırken tüm güzellikleri kaçırıyor. 

Tam bu düşünceler içindeyken büyükannesi kapıyı nazikçe tıklattı. Yattığı yerden doğruldu Aylin. Kapıyı açtı. Büyükanne içeri girdi. "Rahat uyudun mu kızım?" dedi. 

"Bak bu oda senin çocukluğunun geçtiği oda. O kanaviçe yastığı çok severdin, senin için sandıktan çıkardım" dedi. Aylin yastığa baktı. Nakış nakış, emek emek işlenmiş o güzel yastık neler neler düşündürmüş, ne güzel anılara götürmüştü onu. 

Büyükannesine sarıldı, öylece kaldılar. 

Aylin bu eve daha sık gelmeli, aileme vefa borcumu ödemeliyim diye düşündü. Yıllar akıp gitmeden, tüm sevdikleri elinden birer birer gitmeden onlara sevildiklerini hissettirmeli, özüne dönmeliydi. 

Çünkü bize verilmiş sınırlı bir hayat var ve bu hayatı hırsla geçirmek yerine, faydalı ve anlamlı şeylerle geçirmeliyim diye düşündü. Seyahat süresini biraz daha uzatıp , akrabaları, yakınları ve çocukluğunun geçtiği o eve vefa borcunu az da olsa ödemeliydi.