HER EKSİKLİK TAMAMLANMAYA BİLETMİŞ

Son günlerde, Leyla’nın yüreğini başa çıkamadığı bir eksiklik hissi kaplamıştı. Ne yapsa tamamlayamıyor, unutmak için meşguliyetler edinse de başaramıyordu. Hissettiği bu eksiklik ona çok ağır gelmeye başlamış, en sonunda adaya bir bilet aldırmıştı. İş yerini ve yoğunluğunu umursamayıp her şeyden sıyrılmışçasına Gökçeada’ya yol almaya başladı. Hatta aklından bir daha dönmemek bile geçiyordu.

Aslında hayalleri adaya sığmadığı için oradan ayrılmak istemişti yıllar önce. Üniversite sınavında çok iyi puan almak için gecesini gündüzüne katarak çalışmış, İstanbul’da istediği bölümü en yüksek puanla kazanmıştı. 

Nereden bilebilirdi ki o küçük adada yaşadığı çocukluk anılarının en zor zamanlarında sığınacağı limanı olacağını.

Vapurdaki insanları süzdü. Koşuşturan çocuklar, sanki orada sadece kendileri varmış gibi birbirleriyle sesli sesli konuşup şakalaşan gençler ve yüzlerinde kim bilir neyin verdiği bıkkınlığın yansıdığı kırışık yüzlü yetişkinler. 

Her biri kendisi gibi apayrı öykülere sahipti.

Yüklediğimiz Anlamı Yaşıyoruz

Eksikliğini her zaman kalbinde hissettiği ailesinin anılarıyla dolu bu adaya uğramayalı epey zaman olmuştu. 

Gün batımının evlerindeki görüntüsü, anne ve babasını, oğlakların peşinde yalınayak koştuğu çocukluk anılarını düşündükçe huzur buluyordu. Öyle çok anlamı vardı ki bu adanın.

Gerçekten hayatta bir şeylerin bizim ona verdiğimiz anlam dışında bir anlamı var mıydı? Yoksa zihnimiz sahip olduğumuz her düşünceye anlam vererek bizim için özel mi kılıyordu?

Neydi insanı aldatan?

Leyla adadan ayrıldıktan sonra oradaki iç huzurunu İstanbul’da hiç bulamamıştı. Aksine tüm karşılaşmaları onu çok yormuştu. Hepsi bir yana, adadan hedeflerine varma isteğiyle ayrılışının ertesi yılı, anne ve babasını traktör kazasında kaybetmişti. 

Hayatını yeni yeni toparlasa da bir eksiklik hissi vardı içinde hiç gitmeyen. Sanki kocaman bir belirsizlik içindeydi. Aslında bu tatile çıkışındaki en büyük amaç, onu tekrar tekrar belirsizlik hissine iten tıkanıklıklarını bulmak ve açmaktı.

Marifetliydi, işinde başarılıydı fakat içindeki ses ailesine yeterli değeri vermediğini, onlarla yeterince ilgilenmediğini fısıldıyordu. 

Hayatındaki eksiklikler ve marifeti ile güçlenmişti ama merhametli miydi? 

Hak edene hak ettiğini verebilmiş miydi? 

Hepsi bir yana, bunları düşünmek için bile geç kalmıştı. Çünkü onlar yanında bile değildi. 

İnsan yaşayacağı kayıpları öncesinden kestiremiyordu. Sahip olduklarına, hep var olacakmış gözüyle bakıp, normalleştirebiliyordu. Sonucu düşünüp süreci hesap etmeden istek oluşturabiliyor ve bir karar alıp geri kalan tüm bedellerini reddedebiliyordu.

Kendi yaşadıklarını şöyle bir gözünün önünden geçirdi. Şimdi pişmandı. 

Kayıplar sonucu yaşanan öğrenme, yerini hep pişmanlığa bırakırdı zaten. 

Her baktığı yerde geçmişte yaşadığı olayı hatırladı.

İnsan geçici olan şeylere değer verince, kalıcı olana hak ettiğini veremiyordu. Sahip olduğu şeylerden de o değeri her esirgediğinde başka şeylere değer vermeye başlıyordu. 

Peki bu bir adaletsizlik değil miydi?

Hayat, kalp atışı gibidir. 

Bir sıkı... Bir gevşek…

Kaybettiklerine veremedikleri değer ile hak etmeyenlere ödediği bedeller... 

İşte bu ikilemdi Leyla'nın içindeki belirsizliğin nedeni. 

Korkuyordu. Sanki eskisi kadar yumuşak huylu ve hassas olursa hayatın onu yutuvereceğini düşünüyordu. Neyse ki her zorluk bir kolaylığı beraberinde getiriyordu. İlk kayıplarında hissettiği can acısı şimdi yerini şükre bırakmıştı. 

Eksiklikleri Leyla’yı güçlü kılmıştı. Daha üretken, tüketimleri daha dengede bir Leyla olmuştu. Çünkü eksikliklerinin getirdiği sorunları çözdükçe hayata karşı güçlenmişti. Problem çözme yeteneği çok gelişmişti. Bu kadar eksiklik, bu kadar kayıp yaşayınca insan olgunlaşıyor, bakışları derinleşiyordu. 

Eksikliği marifetine kaynak oluşturuyordu. 

Yalnız kalıp hayata atılınca anladığı ilk şey, dış dünyanın çok da merhametli olmadığıydı. Mesela patronu ne yaparsa yapsın alttan almıyordu. Sonra öğrendi ki, hayatta bir şeylere sahip olmak için kesinlikle emek vermek gerekiyordu.  O emek verilerek sahip olunan şeyi de kimse sizden alamıyordu. 

Leyla’nın artık gözü kapalı ikna olduğu bir şey varsa, o da kontrol dışı eksikliğin insanın hayrına olduğuydu.

Geçmiş, bugün ve gelecek arasında görünmeyen bir bağ vardır

Deneyim ve yaşanmışlık ayrı seylerdi. Eğer ders çıkarılmadıysa ne önemi vardı yaşamın? 

Her yere tuğla atıp, toplamda bir duvar oluşturmamaya benzetilebilirdi bu. 

Evet, kontrolü dışında ona verilmiş eksiklikleri olmuştu ama bu eksiklikler onu marifetlendirmişti. Pişmanlıkları ve keşkeleri de çoktu. Onları da doğru yere yerleştirdikçe olgunlaşıyordu Leyla. 

Şimdi tek bir şey kalmıştı!

Özlemlerini bir amaca dönüştürmeliydi.

İşte o zaman tuğlalar bir duvara dönüşecekti 

Leyla, ağlayan bir çocuk sesiyle sıyrıldı kafasındaki bu düşüncelerden.  Ağarmış saçları, tebessümü gözlerine işlemiş orta yaşlı bir anne sabırla bebeğiyle ilgileniyordu. Bu hissin verdiği hoşnutlukla başını çevirince gördü ki belli belirsiz mavilik, kara parçasıyla buluşmuştu. 

Ufaklığa göz kırparak ayrıldı onlardan" hoşça kal" dercesine. 

Yeni bir hikâye başlıyordu.

İnsan yaşadıklarından ders çıkaramıyorsa ne önemi var yaşadıklarının. 

Yaşadıklarından ders çıkarmış bir genç kızın hikayesiydi artık bu

Leyla’nın hikayesi…