İMKANLARIMIZ İMKANSIZLIĞIMIZ ASLINDA!

İMKANLARIMIZ İMKANSIZLIĞIMIZ ASLINDA

Lisenin son yılına gelmişlerdi artık. 

“Yaşasın hayallerime kavuşmak için son bir yıl! Üniversiteyi kazandıktan sonra değmeyin keyfime” dedi.

Ailesinin imkanları iyiydi Selim’in. 

Üniversite sınavı için bir yıl önceden, bulundukları yerin en seçkin ve en pahalı dershanesinde ailesi tarafından gönderilmiş ve sınava hazırlanmaya başlamıştı. Aslında çok da sınava hazırlanmak değildi onun derdi. Dershane onun için evden uzaklaştığı ve arkadaşlarıyla güzel zaman geçirdiği bir yerdi. Her gün dershaneden sonra klas kafelerle arkadaşlarıyla takılıp, sohbet muhabbet ederek vakit geçiriyorlardı. Eve geldiğinde evdeki sorumluluklarından kaçmak için babası bir şey söylese hemen “Baba çok yorgunum. Çözmem gereken testler var sonra da konu tekrarı yapmam gerekiyor” diyerek odasına geçiyordu. 

Sadece ailesinin imkanlarına ortaktı,  bedellerine değil. 

Babası bu durumdan biraz şikayet etse de annesi “Aman çocuğun moralini bozma şimdi. Bak nasıl ders çalışıyor” diyerek, biricik oğluna laf söyletmiyor ve bir dediğini iki etmeden her isteğini yapıyordu. Harçlığı bitmeden harçlığını veriyordu. 

"Ne de olsa güzel bir üniversite kazanacak" diye düşünüyordu. Gurur duyuyordu oğluyla.

Ahmet ise Selim kadar şanslı değildi.

Ailesi kıt kanaat geçiniyordu. Ayrıca Ahmet’i dershaneye gönderme imkanları yoktu. Ahmet de bunun farkındaydı zaten. Onun için ailesinden böyle bir talebi de olmamıştı. 

Okuldan geldikten sonra Ahmet annesine elinden geldiğince yardımcı olmaya çalışıyor, dışarıda yapılması gereken işleri hallediyordu. Ders çalışmayla ilgili de planlamasını yapmış, konu tekrarı, deneme çözme derken günleri geçiyordu bu şekilde.

Artık sınav zamanı gelmişti. 

Üniversite sınavından sonra Selim'in ailesi çok heyecanlıydı. O kadar masraf edip en pahalı dershaneye çocuklarını göndermiş, hiçbir şeyden de eksik etmemişlerdi onu.  Evde çöpü çöp üstüne koydurmamışlardı. Onun sorumluluğunda olan her şeyi de annesi yapmıştı. 

"En yüksek puanı almalıydı Selim" diye düşündü annesi ama sonuçlar açıklandığında barajı bile geçemediğini görünce hayal kırıklığına uğradılar.

Şaşkınlıklarını gizleyememişlerdi. 

"Nasıl olur da bu çocuk barajı bile geçemez? Bu kadar düşük puanı nasıl alır ? "diye kendi aralarında konuştular ve tartıştılar. 

Ahmet ise iyi bir dereceyle istediği bölümü kazanmıştı. 

Selim’in annesi "Nasıl olur? Tüm imkanları önüne serdik. Pahalı dershanelere gönderdik..Özel öğretmen tuttuk. Nasıl olur da Selim kazanamazken, Ahmet bu kadar imkansızlıkta iyi bir dereceyle istediği bölümü kazanır?" diyordu.

Oysa Selim’in annesi şunun farkında değildi;  

“Selim’in en büyük imkânsızlığı, imkâna sahip olmasıydı. Hayatı boyunca hiçbir şeyin eksikliğini yaşamaması ve hedefi olmamasıdır. "

“Ahmet ise hep bir şeylerle mücadele etmek ve kendi kendine yol almak zorundaydı.”