NASIL UNUTTURDULAR BİZE AĞLAMAYI?

NASIL UNUTTURDULAR BİZE AĞLAMAYI? 

Doğarken ağlamıştık oysa, tertemizdik çünkü. Yumuşacıktı tenimiz, yumuşacıktı kalbimiz. Kendimizi ifade şeklimizdi ağlamak, en soyut ve en tesirli ifade şekli. 

Büyüdükçe kirlendik, kirlendikçe katılaştık, katılaştıkça nankörleştik zalimleştik. Evet bunlara meyilliyiz biliyoruz, peki marifet nankörü vefalıya, zalimi merhametliye dönüştürebilmek değil miydi? Ağlamak acizlik göstergesi gibi öğretildi bize. 

Sahte ile gerçeği nasıl bu kadar ayrıştıramaz hale geldik. 

Öyle ya aciz değil miyiz zaten, neyin havasındayız, kime güç gösterisi yaptığımızın farkında mıyız? Ağlamayı ayıpladılar, ağlayanı ayıpladılar. Oysa pişmanlığın gözden süzülüşüdür ağlamak, tövbedir ağlamak, şükürdür, af vesilesidir, temizlenmektir, yakarıştır duadır, yakınlaşmaktır. 

Öyle olmasaydı, alevleri söndürmeye gücü yeter miydi iki damla gözyaşının.

Yaprağın üzerinde görürüz, çiğ deriz adına, oysa ki akıtır yaşlarını güzellikler karşısında. Gök ağlar bereket olur, yer ağlar rahmet olur. Kendimizle bu kadar ilgilenmekten biraz olsun uzaklaşsak, kainata bakabilsek, deneyim transferi yapabilsek, belki de dönüşebiliriz bir merhametliye. Bütün kainat tövbesini, acizliğini, şükrünü eda ederken, biz acizliğimizi en soyut en tesirli şekilde Rabb'imize itiraf etmeyeceğiz de kime itiraf edeceğiz, yaşarmayan gözden kime sığınacağız.