YAŞAM SEVİNCİ

YAȘAM SEVİNCİ 

Hayat ne tuhaf. 

Yolda yürürken gördüğüm manzaralar bazen çok değişik olabiliyor.  Yan yana ama birbirinden çok farklı dünyalar. Bir yanda rezidanslar, lüks siteler, havuzlu villalar var. Etrafı yemyeşil peyzajı çok güzel. Hemen yanında derme çatma sıvaları dökülen, iki üç katlı gecekondular.   Sokaklarda anneler çocuklar ve birbirleri ile olan ilişkileri dikkatimi çekiyor. Zengin , lüks içindeki çocuklar, her şeyleri olmalarına  rağmen mutsuz agresif sürekli şikayet ediyorlar. 

"Bana AVM'de gördüğüm  son model telefonu almadın. "

"O istediğim bisikleti almadın. "

"Tabletimi istiyorum."

 "Sus konuşma” 

Bu kadarla kalsa yine iyi. Annesine vuran tekme atan çocuklar. Bu çocuklar laftan da anlamıyorlar. Diğer tarafta gecekondu mahallesinde sokakta oynayan eli yüzü toz, kir içinde kalmış ama yüzleri gözleri gülen çocuklar. Annelerini üzmeyen, laf dinleyen uslu ve mutlu çocuklar.

İnsan çok şeye sahip olunca çok mutlu olacağını zanneder...

Düşünüyorum da anlayamıyorum.

Halbuki tam tersi olması gerekmez miydi? 

Bir yanda her şeye sahip olan insanlar var. Çok mutlu olması gereken. Neden? 

Çünkü çok şeye sahip olunca çok mutlu olacağını zanneder insan. Onun için de hep daha fazlasını ister. 

Bir evi varken, ikinci ve daha iyi bir ev ister. Arabası varken, daha iyi arabalara binmek ister. Bunlara sahip olunca da tatminsiz, saygısız, şımarık, mutsuz olurlar. 

Diğer yanda çok az şeye sahip ama mutlu insanlar. Hani derler ya "Bana mutluluğun resmini çizebilir misin?" 

O fotoğraftaki gibi aynı! Yatakta imkânsızlıklar içinde anne, baba, çocuk ve köpekleri hep beraber. Ve mutluluktan ağzı kulaklarında gözlerinin içi gülüyor.  

Demek ki çok fazla  imkan aslında insanın mutlu olmasına yetmiyor. 

Mutluluk çok parayla ve çok  imkanla olmuyor.  Başka bir şey olmalı ama ne?
Bir miktar yoksunluk insanın daha mutlu olmasını ve iyi ilişkiler kurmasını sağlar.

İnsanın mutlu olması ve iyi ilişkiler kurabilmesi için bir miktar yoksunluk çekmesi gerekir.  Tıpkı o gecekondu mahallelerindeki çocuklar gibi. Çok az şeyleri olmasına rağmen mutlular. Bisikleti yok belki ama arkadaşının bisikletine binebilmek için onunla iyi geçinmeyi öğreniyor. Ekmeğini arkadaşıyla paylaşmanın sevincini yaşıyor. Oyuncağı olmadığı halde elindekileri oyuncak olarak kullanabiliyor. Böylece  oyun kurma marifeti gelişiyor. Bu da hayattaki çözüm marifeti kazanmasına sebep oluyor. 

O yüzden az olan kıymetli, çok olan ise insana yük oluyor.   

Çok şeye sahip olan insanlar sanılanın aksine bu hayatta  mutlu olamıyorlar. Özellikle de istediğini hiç çaba sarf etmeden elde etmiş olanlar. Böyle insanlarda genel olarak memnuniyetsizlik, şikâyet, agresiflik, yasamdan tat alamama ve vazgeçiş görülür.  Çünkü hayatta hiçbir şey için mücadele etmemiş, yokluk görmemiş. Her istediği önüne serilmiş.  Hep hazıra alışmış, istekleri anında karşılanmış. 

Babası özel okula yollamış.  İşe yerleştirmiş, arabasını almış.  Evlendirmiş düğün masraflarını karşılamış. Evlenmiş gitmiş, evin masraflarını karşılamış. Bu liste uzayıp gidiyor. Bunun sonucunda da ne yaparsanız yapın hiç mutlu olmayan hep daha fazlasını isteyen, şükürsüz,  nankör, agresif, mutsuz insanlara dönüşüyorlar. Hemen her şeyden vazgeçebiliyorlar. Özgür olduğunu zanneden ama aslında bağımlı insanlar haline geliyorlar.  

Yașam sevinci kalmayan, hayattan keyif, tat  alamayan insanlar.

Eksikliği tamamlama mücadelesi insana yaşam sevinci verir...

İnsanın hayatında yasam sevinci olması için biraz eksik kalması ve eksikliğini tamamlama mücadelesi vermesi gerekir. Bu mücadele insanı mutlu eder, diri ve canlı tutar. 

Eksikliği tamamlama mücadelesi Hayat amacı olur.  İşte bu amaç insanı yaşatır. 

Üniversiteye gitmek isteyen bir çocuğun sınavı geçmek için soru çözmesi, ders çalışması gerekir. Bunun için arkadaşlarıyla görüşememek, TV izlememek, oyun oynamamak gibi pek  çok şeyle mücadele etmelidir.  Bunlar basta çok zor gelir, yapmak istemez ama sabreder ve yapmaya devam ederse zevk almaya başlar. 

Her güzel şeyin basında acı ve zorluk vardır. 

Bu acıya katlanabilenler sonuca ulaşmaya hak kazanır ve mutlu olur.  

Çalışmak isteyen önce kendi eksiğini tamamlamak için uğraşır.  Kendine donanım eklemek için dil öğrenir, bilgisayar kursuna gider, kendini geliştirir. 

Amacına ulaşmak için çaba sarf eder eksiğini tamamlar, harekete geçer.  Bu da insani mutlu eder yașam sevinci verir. 

O halde insanın hayatındaki yasam sevinci eksikliğiyle doğru orantılıdır.  

Eksiklik ve onu tamamlama mücadelesi insanı mutlu eder.  Hayat amacını oluşturur.  

Peki bizim hayat amacımız var mı?