BEKLENTİ

 BEKLENTİ   

21. Yüzyıldayız her şeyimiz var. Oturacak evimiz, bizi bir yerden bir yere götürecek arabamız, son model cep telefonlarımız. İstediğimiz her yere gidip gelebiliyoruz. 2 saatte ülkelerarası yolculuk yapabiliyoruz.  Düşünsenize bundan 1000 yıl evvel ne araba, ne uçak, ne de doğru dürüst ev vardı. İnsanlar mağaralarda yaşıyorlardı. Bir yerden bir yere gitmek için ya yürüyor yada atlarla develerle ulaşım sağlıyorlardı. Günler ve aylar sürüyordu yolculuklar. Yolculukta hastalananlar ölenler oluyordu.  Şimdi 2 saatte ülkelerarası yolculuk yapıyoruz. Elimizde cep telefonları dünyanın öbür ucundaki tanıdıklarımızla görüntülü konuşabiliyoruz. Bütün bunlara sahip olmamıza rağmen hala mutsuzluktan ölüyoruz. Sürekli şikayet ediyoruz.

Mutluluk varılması gereken bir yer mi yoksa mutluluk bir yolculuk mu?

Mutluluğu bulmak için Nepal’e gidiyoruz.  Peki mutluluğu nerede kaybettik ki? Ne zaman kaybettik? Niçin kaybettik? 

Mutluluk Nepal’de olsaydı oradakilerin hepsi çok mutlu olurdu. Oradan alıp gelip hayatım güllük gülistanlık olurdu.  Ama değil  neden ? Öncelikle gerçekten mutluluk nedir onu tanımlamak lazım galiba.  Mutluluk varılması gereken bir yer mi yoksa mutluluk bir yolculuk mu? Yani anlık mı yoksa sürekli mi? Günümüzde anlık zevklerle mutluluk birbirine karıştırılıyor.  

İnsanlara nasıl / ne zaman mutlu oluyorsunuz diye sorduğumuzda;

•Çikolata yiyerek 

•Arkadaşlarımla bir iki tek atınca 

•Tatile gidince 3-5 gün

•Evlenince 

•Çocuğum olunca

•İșe başlayınca 

•Çok istediğim son model telefonu alınca

•Arabam olursa

Peki sonra,

Çikolata bitince

İçkinin etkisi geçince

Tatilden  dönüşte 

Evliyken 

Çocuğunu yetiştirirken 

İş yerinde çalışıyorken de mutluluk devam eder mi? 

Mutluluğu dışardan bekleyerek insan mutlu olamaz. Sadece mutlu olduğunu zanneder.

Çoğunuzun hayır dediğini duyar gibiyim.  Çünkü çikolata, içki, tatil,  evlenmek, çocuğun olması, işe başlamak... 

Bunlar anlık mutluluklar. Oysa bizim toplamda sürekli mutlu olmamız ve mutluluğu hayatın geneline yaymamız gerekir. 

Çikolata yerken aldığımız hazzı mutluluk zannediyoruz. Daha çok mutlu olmak için daha çok çikolata yiyoruz.  Farkında olmadan bizi bağımlılığa sürüklüyor. 

Canımız sıkkın, "tatile gitsem kafam dağılır. Orda düşünürüm, hallederim,  çözerim." Her problem yaşadığımda tatile gidemem ki? Çalışmak da lazım.

Kimse mutsuz olmak için evlenmez. Etrafımızda evli ama hala şikâyet eden mutsuz insanlar var. “Aman ha evlenmeyin bekarlık sultanlıktır ” diyen. Eşim beni mutlu etsin diye beklersem mutsuz olurum. İyi de ben iyi bir eş oldum mu? Diye hiç düşünmüyorum. 

"Çocuğum oldu çok mutluyum, dünyalar benim oldu." Ama o çocuk birazdan ağlayacak ve altını ıslatacak, karnı acıkacak. Büyüyecek hayata atılacak. Onu yetiştirmek sorumluluk almak ve bunları yaparken mutlu olmak.

"Terfi almayı çok istiyorum." Müdürün terfi vermesini bekliyorum. Ama müdür benim yerime başkasına terfi verdi. Bu sefer sinirleniyorum, kızıyorum, "terfi benim hakkımdı" diyorum.

İşte kişinin beklentisi dış dünyadan olunca mutsuzluğu, agresifliği, gerginliği artıyor. Ve sürekli şikayet eden bir insana dönüşüyor. 

Mutluluğu dışardan bekleyerek insan mutlu olamaz. Sadece mutlu olduğunu zanneder. 

Çünkü, 

•Kimse beni mutlu etmek zorunda değil. 

•Kimse bana benim istediğim gibi davranmak zorunda değil.

•Benim istediğimi istemek zorunda değil.

Bunları bildiğimde hayattaki beklenti yönetimimi daha kolay yapabilirim ve daha mutlu olurum.

Peki siz mutluluğu nerden bekliyorsunuz?