SORUN YOKSA SORUN VAR

SORUN YOKSA SORUN VAR

Hayatta mücadele etmek zorunda olduğumuz şeyler var. Herkesin kendine göre büyük küçük sorunları. Aslında o esnada ne kadar yakınsak da, onu çözdüğümüz zaman duyduğumuz keyif paha biçilemez.

Evet, bazı problemler bizi gerebiliyor ama bazılarını da hiç zorlanmadan çözebiliyoruz. Aslında bu durum bizim o konuda ne kadar marifetli olduğumuzla ilgili. Bazıları için yemek yapmak bir problemken, bazıları bundan keyif alıyor. 

Peki, nasıl oluyor bu?

Bunun sırrı kabul...

Her şeyden önce böyle bir problemin olduğunu kabul ederek başlamak gerekir. Çünkü ancak,

Problemin varlığını kabul edene çözüm hakkı verilir.

Şimdiki zamanın anne ve babaları, çocukların hiç söz dinlemediklerinden, her şeyi istemelerinden şikayetçi. 

Neden?

Çünkü onlara göre, bütün olanaklara sahip olan genç ve çocukların sadece yapmaları gereken, ders çalışmak ve anne babaya saygılı olmak. Ama her zaman değişmeyen bir kural var onu unutuyorlar. 

Hak edilmeden kazanılan imkanlar insanı bozar.

İçinde bulunduğumuz dönemin anne ve babaları orta kuşak. Onlar sanki, kendinden önceki nesli memnun etmeye, kendinden sonrakilere de hizmet etmeye gelmiş gibiler. Çok arada kalmış fakat erkekleri çalışmaktan kaçmayan, kadınları da kadınlık meziyetlerine sahip bir nesil. Ailesine karşı saygılı, dış dünya ile iletişimleri güçlü. Görmüş geçirmiş derler ya hani, işte öyle bir nesil. Peki onların bu hale gelmelerindeki sebep ne?

Yoksunluk…

Öyle bir nesil ki aslında fakir değil ama her şeyi almalarına da izin yok. Anne babalarının yokluktan gelmelerinden dolayı, onlar da yoksunluk çeken bir nesil. O zamanlar çekilmez gibi görünen bu durum, şimdiki olgunluklarının sebebi olmuş.

Sahip olduklarının kıymetini bilmek, az ile geçinebilmek, çalışmaktan keyif almak ve bundan gocunmamak onların ahvali.

İnsan ilişkilerinin temellerinin atılması da o zamanki yoksunluktan. 

Neden? 

Çünkü senin sahip olmadığın oyuncağa sahip olan bir  arkadaşın vardı. O oyuncakla oynayabilmek için onunla arkadaş olmak, ilişki kurmak lazımdı. Alttan almayı ve onun gönlünü yapmayı bilmek gerekirdi. Onlar da bu gerekenleri yaptılar. 

Öğrendiler ilişkileri için iletişim kurmayı. 

Şimdi neler oluyor peki?

Şimdi o neslin en büyük sıkıntısı, kendi yaşadıkları yoksunluğu çocuklarına yaşatmamak için çırpınıp durmak. 

“Ben yapamadım o yapsın, ben yiyemedim o yesin, o giysin yeter” boyutundalar.

Kendi çocukları o sıkıntıları yaşamasın istiyorlar ama bilmiyorlar ki sorun yoksa sorun var. 

İnsan açlık oldukça harekete geçer. 

Her şeye sahip çocukların atalette ve marifetsiz olmalarının en büyük nedeni de, 

İnsan ilişkilerinin bu kadar zayıf olmasının sebebi de bu!

Açlığın doğru yerde ve yeterli seviyede olmaması. 

Orta kuşaktaki insanların kalitesinin sebebi, kendi problemlerini kendilerinin çözmesiydi ama şimdi kendi çocukları problem yaşamasın diye çırpınıp duruyorlar. Ve büyük bir hata yapıyorlar.

Çünkü,

Ne kadar problem çözerse o kadar marifetlenir insan…

Biz çocuklarımızın olgunlaşmasına engel oluyoruz. 

Sonra da bakkala gidip bir ekmek almayı beceremedi ya da kendini savunamıyor diye yine çocuklara kızıyoruz. 

Bırakalım bizim yanımızda olgunlaşsınlar. Problemler bizim yanımızdayken onları bulsun ki daha sonra hayat mutlaka o olgunlaşmayı gerçekleştirsin. Daha büyük problemleri onların karşılarına getirmesin. Çünkü ertelenen her şey büyür. Bırakalım bir oyuncağı eksik diye bu hayatta bir şey kaybetmeyeceğini öğrensin. Onun babası ya da annesi şimdiki hallerinde olmak için çok bedeller ödedi. Bırakalım onlar da bedel ödeyip iyi birer birey olsunlar.

Biz de onları yetiştirenlerden olalım...