GEÇİP GİTMEK ÜZERİNE

Tam da Burak’la ev almayı düşündüğümüz günlerdi. Aslında biz oturduğumuz evi alırken şöyle düşünmüştük “ Bu ev bize ömrümüzce yeter” ama Burak yani kocam terfi etti. Hazır paramız varken, krediler uygunken "neden daha büyük bir evimiz olmasın ?" demeye başladık. "Bu kez ada mutfaklı bir ev olsun istiyorum, mutfakta daha fazla vakit geçiririm" diye düşünüyorum. "Davet falan veririm, misafir çağırırım. O çok güzel yaptığımı söyledikleri kuru dolmalardan yaparım." Kendi kendime birden “yalan” dedim "yalan".

 İnsan kendi kendini kandıramıyor evet. Çünkü evi almamış halinle bunca koşuşturman var. Mutfağa nasıl girdiğini, ne pişirdiğini bazen fark etmiyorsun. Kaç kez oturdun keyifle o çok beğenerek aldığın salondaki koltuklarında?  Perdeni kaç kez gördün? Halının desenini hatırlıyor musun? 

Yeni ev istiyorsun tamam, peki bedeline razı mısın? 

Yeni strese, yeni koşuşturmalara, çocukları daha az görmeye hazır mısın? Tahammülün var mı?Gerek var mı bunlara? Bu iç sesim beni deli ediyor bazen. Sanki hiç susmuyor.

İşte tam da bunları düşünürken tanıdık bir ses “Berrakkk Karadenizde gemilerin mi battı? Duymuyorsun beni” diyordu. En sevdiğim çocukluk arkadaşımdı seslenen.  Hemencecik her şeyi anlattım ona. Tabii ki benden yana olmasını bekliyordum ama pek öyle olmadı.

"Dünya bir durak Berrakcım. O kocaman sonsuzlukta minicik bir durak . Her şey gelip geçiyor. Bu koşuşturman, bu telaşın, bu sevincin, bu üzüntün hepsi geçecek. Hayatının içine bak! Biz kaç yıl önce görüştük ? Bak hatırlamakta zorlanıyoruz. İşte o son görüşmemizde hiç geçmeyecekmiş gibi gelen sıkıntın neydi? Kayınvalidendi hatırlıyorum. "Beni de öldürür" dediğin kayınvaliden geçti gitti. Deden, bir kaç arkadaşımız, dün mahallenin o çok sevdiğimiz sütçü amcanın karısı, müzeyyen ablayı hatırla! Hepsi geldi ve gitti Berrak. Kendine yaptığına bak! Stres alerjin var. Yapma Berrak hayat geçici, sen, ben, hepimiz geçiciyiz. Bu dünya durağından hepimiz gelip geçiyoruz. Bu kadar önemseme." dedi ve gitti. Bir süre öylece kaldım. Kalakaldım yani! Böyle bir boşluğa bakakaldım. Bir süre algılayamadım. Evet, anladığım şeyi algılayamadım. 

Nasıl yani ben de mi geçiciyim? 

Bunca koşuşturmam telaşım, aşkım, acım, sevgim her şey geçici mi? 

Bunu düşünmemiştim hiç.

Bir anda aydım sanki. Hani denir ya "kafamda bir ışık yandı" işte ben de öyle aydım.

"Bana sen şunu mu demek istiyorsun?" dedim kendi kendime ! Dedim ki "Ya ben bu durakta bir yolcuyum. Bu sonsuzlukta dünya bir minik durak ve ben minnacık bir yolcu. Yani beni bıraktılar bu durağa dediler ki, bir süre oyalan burada. Sonra seni gelip alacağız. Kendini sakın, koru, iyi ol. Bunu bunu yapma, şunu yap. Bu kadar dediler ve gittiler. Peki ben bu durakta ne yaptım? Aslında bir durakta ne yapılmaz? diye düşünelim. "Berrak bir otobüs durağında ne yapılmaz?" Durağa halı serer misin? İran halısı sermek istiyorum. Şuraya kocaman bir avize koymak, şu ön tarafa da iki şezlong atmak istiyorum. Durağı üstüme tapulamak istiyorum. Durağa sahip olmak istiyorum. Tamam da  bir gün , bir otobüs gelip beni de alacak. Ne zaman gelip alacak onu da bilmiyorum üstelik. Belki yarın , belki yarından da yakın.  Bunu nasıl unuttum ben ? Nasıl unutur insan bunu ? Gözünün önünde, yanında olan insanın bile o otobüse binip gittiğine şahit olmasına rağmen nasıl unutur ?  Unutuyor işte ve ben de unutuyorum . Şimdi hatırladım gerçeği! Evet, evet bir gün bende binip gidecem.

O zaman ben ne yapıyorum bu durakta?

Neden hiç bitmeyecek gibi geliyor bu telaşım?

Hiç bitmeyecek gibi geliyor bu üzüntü, bu mutluluk, bu güzel günler, bu kötü günler hiç bitmeyecek gibi geliyor. 

Peki ben neden bana söylenenlerin dışına çıktım ki? 

Neden daha fazla, daha fazla, daha fazla ve hiç bitmeyecek gibi gelen şeylerle uğraşıyorum?

Hayatta her şey geçici Berrak! Hayat geçici!

Durakta en fazla yağmur yağarsa bir köşeye sığınırsın. Güneş fazlaysa bir gölgeliğe sığınırsın. Durağın hepsine sahip olsan da bir gün durağı bırakıp gideceğini hatırla! 

Neden burada olduğunu unutma!