UZAK DİYARLARDA

Tam bahçe kapısından içeri giriyordum ki ufak tefek bir adam  yolumu kesip kırık İngilizcesi ile "Can I help me" gibi bir şey sordu! Dedim ki, "where is the women's?" Ezberlenmiş cümle kalıpları hep işe yarar. Cevaben  bir şeyler daha söyledi anlamadım. Sonra baktı anlamıyorum, dili arapçaya çevirdi. Sadece “salat” kelimesini anladım. "Yes" diyip gösterdiği tarafa doğru ilerledim. "Cuma namazı kılmaya geldim" evet.

Mescidin üçte birlik kısmı paravanla kadınlar bölümü olmuş. Birkaç Afrikalı (sonradan öğrendim çoğu Sudanlı), belki bir kaç Endonezyalı, bir kaç Pakistanlı, bir de ben. Tek beyaz benim gibi.

Niye hüzünlendim bilmiyorum. Yok aslında üzüldüm ve utandım. Çünkü Allah’ın dini sadece biz fakirlere kalmış gibi geldi. 

Hepimiz mi asıl amacımızı kaybettik?

Hepimiz mi varoluş sebebimizden bu kadar uzaklaştık? 

Nasıl bu kadar kandırıldık?

Nasıl buna müsaade ettik?

Bizi dünyaya bağlayan şey neydi de böylesi bir gerçeklikten uzaklaştık?

Hutbede anladığım kadarıyla ırkçılıktan bahsediyordu. 

Allah bunu hep söylüyordu "Birbirinizden tek farkınız takvanız" diyordu. Diyordu da biz sadece kulaklarımızı kapatmakla kalmıyor, gözümüzü, gönlümüzü, aklımızı da kapatıyorduk. 

1400 yıl önce hani demişlerdi ya peygambere "Şu ayak takımını gönderirsen senin dinine gireriz" diye. Hala aynı düşüncede olan insanları etrafımızda görmüyor muyuz? Görüyoruz değil mi?

Bir şey daha var. 

Belki de kandırılmamızın en büyük sebeplerinden biri de “şekilcilik” tir. 

Neler var neler!

Secde edeceği yere taş koyan mı dersin, oturuşlarda işaret parmağını uzatan mı, ayakta sallanan, secdeye başını koyar koymaz kaldıran, hocasına selam yollayan mı?

Bilmiyoruz gerçekleri...

Neyi neden yaptığımızı bilmiyoruz...
Bir de üstelik bildiğimizi zannediyoruz, öğrenmiyoruz.

Doğru kelimeleri bulamadım belki anlatırken ama şunu hissediyorum tüm kalbimle!

Öğrenmek için çok zamanımız yok.

Hareket zamanı, bilinç açma zamanı geçiyor olabilir...