ANAHTAR

Yine sıradan bir gündü. Hayatım rutin gibi görünse de yolunda gitmeyen bir şeyler vardı. Bazı süreçlerim tıkanmıştı. Hayatımı nasıl düzene koyacağımı bilmiyor ama düzeltmek için çabalıyordum. Her günün programını yapıp, uygulamaya çalışıyordum. 

Günlük programımda yapmam gereken işler, yürüyüşüm, kitap okumalarım, ders çalışmalarım, gezmelerim, alışverişim, evin temizliği, misafire yapacağım ikramlar, akşama yapacağım yemek, her şey ama her şey yazılıydı ama sadece yazılıydı...

İşime gelenleri bir çırpıda yapıyor, işime gelmeyenleri hep erteliyordum. Sonra fırsat bulursam, işime gelmeyenlerden bazılarını da yalap şalap topluca yapıp, planımın hakkını verdiğimi düşünüyordum. Öyle düşünüyordum da yine de bir şeylerin yanlış olduğunu anlıyor ama bu yanlışları nasıl düzelteceğimi bilmiyordum. Bu düzeltme kısmını beceremiyorum. 

Yanlışlarımı görmek ve bilmek ya da bildiğimi zannetmek yetmiyordu. 

Bir eğitmenime danıştım bana "basite disipline ol" dedi. 

Şimdi bana ”Her gün 10 dakika yürüyüş yap“ diyecek ben de 3 gün yapıp 4. gün bırakacağım diye düşünürken, "Evinin anahtarını her gün aynı yere koy ama çantana koyacaksan, koyacağın bölme bile aynı olacak, bunu 21 gün boyunca yap" dedi. Güldüm, tamam dedim. Çantamda anahtar için yer belirlemeye gittim. Günlük kullandığım çantanın hiç bölmesi yok ve ben her şeyi içine atıyordum. Çantamı açtığımda  gözlerime inanamadım. İçinde üç çift çorap, iki ayakkabı çekeceği, üç kalem, banyonun koca kolonyası, cüzdan ve anahtarlarım vardı. 

Bir çantaya, bir hayatıma baktım...

Hayatımda tıpkı çantam gibi karmakarışıktı. 

Bu kadar eşya ne zaman buraya gelmişti? 

Bunlara gerçekten ihtiyacım var mıydı? 

Neden hepsi bir aradaydı?

Aralarında bir sınır yoktu ve asıl olması gerekenlere yer kalmamıştı.

Çantayı ters çevirip hepsini çıkardım. Cüzdanı açtım, çok uzun zaman önce iptal ettirmek istediğim kartım duruyordu. 1.96 kuruş borcu olduğu için kapatamamıştım. Bu kadar küçük bir hesap için bankaya gidip yatırmak da zor geliyordu. Hemen borcunu ödeyip onu kapattım. Bir kağıt parçası daha duruyordu.. Aracımın Temmuzda yatırılması gereken taşıt pulu gecikmiş ve 190 TL olan borç 221.5 TL olmuştu, hemen onu da ödedim. 

Çantamdakilerden göz çekmişsem hayatımda önemsemediğim, umursamadığım, "Bu küçük, bir şey olmaz " dediğim nelerden, kimlerden göz çektim acaba? 

Hayatımda olmaması gereken neler, görmem gereken neleri örttü acaba? 

Çok acayip! 

Hepsini görme sebebim bir anahtar olabilir mi? 

Zihnimin açılması için buna ihtiyacım vardı demek ki. Anahtarları koymak için bir kalem cüzdanı buldum. İhtiyacım olmayanları boşalttım. Çantam çok boş ve sıkıcı duruyordu. Çantamın sadeleşmesi gibi içimin de yalnızlaştığını hissettim. Bu kalabalıktan hoşlanıyordum galiba ama beni yoran da bana zarar veren de bu kalabalıktı aslında.

Hayatımda ihtiyacım olmayanlar ne ara buraya gelmişti? 

Neden sınırlarım yoktu? 

• Herkes, her şey aynı kefedeydi. Bu hengamede hayatımda olması gerekenlere çok az yer kalmıştı. Boşluklara tıkıştırıyordum onları.  

• Bana zarar verenler nelerdi? 

• Neleri hayatımdan çıkartmam, 

• Kimleri hayatıma dahil etmem gerekiyordu?  

• Herkesin olması gereken yer neresiydi? 

"Bunu neden şimdi fark ediyorum?" diyemedim. Çünkü biliyorum ki bu bir hak ediş. Daha önce hayatımı toparlamayı hiç bu kadar istememiştim ya da hiç bu kadar net bir hamle yapmamıştım. Ben hep "yaparım hallederim" havasındayım. Birinden yardım almak nefsime ağır geliyordu. 

Hayatımda ki kilitleri, basit bir anahtarın açabileceğini nereden bilebilirdim ki?