VEFA

Neredesin sen?

Sesim geliyor mu?

Sesimi duyan var mı?

Bu cümleler ve bu sorular depremi hatırlatır bizlere. Daha çok da 1999 yılında Gölcük’te ya da hayatında  depremi yaşayanlara. 

Peki sadece deprem için mi söyledik bunları?

Karşımızdakine laf anlatamadığımızda,

Sanki hiç duymamış gibi davrandığında,

Kalabalık içinde yalnız kalınca söylemedik mi?

İyilik unutulduğunda, görmezden gelindiğinde, küçümsendiğinde aklımızdan geçip, dilimize dökülmedi mi?

Vefa, neredesin sen?

Hangi taşın altındasın?

Hangi çekmecenin içindesin?

Hangi sandıkta kilitlisin ki bu kadar ulaşılmaz, yaşanmaz oldun?

İnsan iyilik edeni, fayda vereni unutur. 

Unutur da keşke kendisine yapılanı önemsizleştirmese.  

Böyle olunca “Sesimi duyan yok mu?” diyesi gelir.

“Vefa” Ne kolay söylenir!

 Bir o kadar da kolay unutulur, yok sayılır. 

İnsan kendisine fayda vereni sevemiyorsa kimi sevebilir?

Başkasını değil,  kendisini de sevemiyor demektir. 

İnsan kendini neden sevmez?

Neden kendine kötülük eder, zarar verir?

Ve bunu yaptığını neden göremez? 

Neden vefasızlık eder?

Onu bu hale getiren sebep nedir?

Öyle istiyor ki o kızla evlenmeyi,

Öyle istiyor ki o işe girmeyi, 

Öyle istiyor ki o arabaya almayı,

Öyle istiyor ki o evde oturmayı, kıyafeti, o telefonu, o fiziği öyle istiyor ki!

İstekleri , gerçeklerin önüne geçiyor 

Bütün meselenin kaynağı olan yer burası!

Ne istiyorsun?

Neden istiyorsun?

İsteğine ulaşmana engel olan ne? 

Engel olan, bunu yaparak sana fayda veriyor mu?

Düşün ve cevap ver!

Yüreğin yetiyorsa, cevap ver!

İnsan bir şeyi öyle ister ki ona fayda vereni göremez. 

Bu yaptığının sonucu da vefasızlık olur. 

“Bundan sana fayda gelmez, seni üzer” diyen kişi annen bile olsa kızarsın. 

Bugüne kadar sana fayda veren, hep senin faydan için mücadele eden anneni sevmez olursun.

Neden?

Çok istiyorsun da ondan. 

Sana fayda veren, ilim, yol yordam gösteren,

Öğreten, destek olan, düştüğünde kaldıran, 

Yola devam etmen için şevk veren, 

Hatanı hoş gören, bağışlayan kim varsa onlara 

"Ben oldum” deyince de bunu yapmış olursun.

Sen oldun öyle mi?

Tamam, öyle olsun.

Peki olmana destek olana bu tavrın neden?

Peki kırdığın kabuk olmasa, tutunduğun dal olmasa nasıl olgunlaşacaktın? 

Yolun  aydınlatılmasa, kullanacağın yöntem anlatılmasa nereden bilecektin?

Seni koruyan kabuğuna, tutunduğun dalına, yanında olan dostuna, ustana sevgi göster!

 Vefanı göster ki hayat da sana karşılığını versin.

Hayat yaşattığını yaşatır ve sen bunu yaşamadan anlayamazsın.