İŞTE BİZ O GÜN TÜĶENECEĞİZ

İŞTE BİZ O GÜN TÜĶENECEĞİZ

Güzel bir pazar günü, bir yandan bol tarçınlı salebini yudumluyor bir yandan, kartopu oynayan çocuklarını izliyordu. Yağan kar her tarafı gelin gibi süslemişti. "Ne büyük kudret",  diye düşündü. Yeni taşındığı evine yavaş yavaş alışmaya çalışıyordu. Beyazı çok severdi Filiz. Her yeri beyaza boyatmış, antreye kocaman beyaz gül kabartmalı güzel bir vestiyer yaptırmış, bütün evi beyaz mobilyalarla döşemişti.

- Bu bahçeli evi almakla çok iyi ettik, hayatımızdaki en iyi yatırım bu oldu Ferit. Bak çocuklar ne kadar mutlular.

- Sokakta kar oynayan bütün çocuklar mutlular Filiz. Bu evi sen mutlu ol diye aldık, sen mutlu musun?

- Evet çok keyifli bir ev, bir ömür boyu tadını çıkarmak istiyorum...

Sabaha karşı büyük bir gürültüyle ve sarsıntıyla yataklarından fırladılar.

- Dışarı çıkalım, diye bağırdı Ferit. Çocukları kucaklayıp alt kata inmişlerdi. Filiz tam kapıyı açacakken üzerine vestiyer devrilmiş, kapıdan çıkışlarını engellemişti. Duvarlar çökmüş, eşi ve çocuklar da bir yerlere savrulmuştu. Karanlıkta sadece birbirlerinin seslerini duyuyorlardı. Çocuklar ağlaşıyor, eşi "Tamam sakin olun kurtulacağız" dedikçe, Filiz, bunun son çağrı olduğunu düşünüyordu. Tükenmişti... boş geçen bir hayat ve elde var sıfırla, nereye doğru gidiyordu?

- Allah'ım ben senin istediğin gibi bir hayat yaşamadım, benden umudunu kesmez bir şans daha verirsen, senin rızan doğrultusunda bir hayat yaşayacağım, diye dua etti.

Bacaklarının üzerindeki ağırlıktan kurtulmaya çalışıyor, bir yandan da kendi kendine mırıldanıyordu. "VESTİYER; en kıymetlim, bana bunu mu yapacaktın? Celladım mı olacaktın?

Filiz'in gençliğinden beri ayakkabılara büyük bir merakı vardı. Maaşını alır almaz kendine yeni bir ayakkabı alırdı. O kadar çok ayakkabısı olmuştu ki yeni yaptırdıkları evde kocaman bir vestiyer yaptırmıştı. İç mimar ile birlikte en güzel modelleri beğenmiş, üzerindeki gül oymaları güzel olmamış diye, kaç kez kapaklarını geri göndermişti. "Ne çok kavga ettim, ne çok yordum o mimarı, değer miydi" diye düşündü içinden. Vestiyer geldikten sonra, içerisine özenle rengarenk ayakkabılarını yerleştirmişti. Bir yere giderken artık, aradığı ayakkabıları kolaylıkla bulacaktı. Çok seviyordu ayakkabılarını ve vestiyerini. Şimdi kapıyı açmasına, dışarı çıkmasına, en kıymetlisi mi engel oluyordu. Bu evi alırken çok mutlu olacağını düşünmüştü. Ömür boyu bu evi alabilmek için, eşiyle birlikte çalışmış çabalamış, bütün birikimlerini bu eve yatırmışlardı. Etraf aydınlanmış, yıkıntılar içerisinde kımıldayamadan duruyorlardı." Bütün hayatımı bunun için mi harcadım" diye hayıflandı içinden. Yanı başındaki kolona baktı nasıl da yıkılmıştı." Peki benim dinimin direği; benim namazım, onun durumu nasıl "diye düşündü. O da yıkık döküktü. Ara sıra namaz kılar çoğu zaman da ileride kılarım diye ertelerdi. İlerinin garantisinin olmadığını bildiği halde... Ama şu an şu an başkaydı. Dua etmekten dili kurumuş, gözyaşları bitmiş, görünmeyen gözyaşları içine akıyordu.

Günahları belki arzı titretmişti ama tövbesi arşı titretecek cinstendi.

Gözünü açtığında hastane yatağındaydı, eşi başucunda duruyordu. Odaya giren doktorla birlikte, soğuk bir havanın da içeri girdiğini hissetmişti Filiz, her şeye hazırdı. Doktor

- Filiz Hanım genel durumunuz iyi ama bundan sonraki hayatınıza tekerlekli sandalye ile devam edeceksiniz, dedi.

Filiz hafif bir tebessümle başını eğmiş, "tamam" demişti. Ferit'in kan çanağına dönmüş gözleriyle, Filiz'in parlayan gözleri karşı karşıya gelmişti. Ferit şaşkınlıkla eşine bakıyordu. Filiz'in nasıl bu kadar sakin olabildiğine anlam veremiyordu, ne edilen tövbeden ne verilen sözlerden haberi yoktu.

- Ferit hayatının sonuna kadar, bana abdest alırken yardım edebilecek misin? diye sordu Filiz.

Ferit avuçlarının arasına aldığı Filiz'in ellerini hıçkıra hıçkıra öpüyor, öpüyor, öpüyordu.