BAS GAZA  

Melis ve hocası Meryem Hanım Manisa’da ki eğitimlerini tamamlamışlardı sonunda. 

Melis biran önce Izmir'e dönüp yorgunluğu atmak isterken, Meryem Hanım'ın başka bir planları vardı.

Dersten sonra hocası yanına gelip "senden bir ricam olacak, beni Gümüldür’e gidecek olan  son otobüse yetiştirebilir misin?" deyince, Melis ne diyeceğini bilememiş halde öylece baka kalmıştı...

Off... O kadar yolu bu saatte, bu yorgunlukla  nasıl gideceklerdi şimdi? 

O kadar koşturmalı bir gün olmuştuki Melis'in canı direkt eve gidip yumuşacık yatağına uzanmak istiyordu. Bu da nerden çıktı şimdi? Cümlesi içinden gecerken tuttu kendini. 

Başkasının ihtiyacını mı giderecekti yoksa kalbinin götürdüğü yere mi gidecekti? 

Zorda olsa doğru olanın bu olduğuna karar verince  "olur hocam" cümlesi  çıkıverdi ağzından.

Aslında Meryem Hanım da çok yorgundu ve dinlenmek istiyordu istemesine ama ailesini görme isteği daha ağır basmıştı. Hem de yarın İzmir'deki son günüydü artık. Evine, Antalya’ya dönecekti.  O yüzden ne kadar erken giderse onlarla o kadar çok vakit geçiririm diye düşünmüştü. 

Ne yapsak, nasıl yapsak derken İzmir tabelasını görmüşlerdi. Biraz daha ilerleyip yol ayrımına geldiklerinde ise Melis hızını yavaşlattı.  İkisi de olası  ihtimalleri tekrar gözden geçirmeye başladılar.

2 seçenekleri vardı önlerinde ve hızlı karar vermeleri gerekiyordu.

Sonuç daha belli değildi.
O yüzden yarım saat daha yol gidip şansımızı denemeli miyiz? 
Çok az olan yetişme ihtimalimizi rafa kaldırıp eve gidip dinlenmeli miyiz?

Hocası telefonu açıp baktı "Otobüs 30 dk ya kalkacakmış, bulunduğumuz yerden  kalkış yerine  ise  27 dk gösteriyor" dedi ve sustu.

Melis ise "Tamam herhalde artık oda vazgeçer eve gideriz, çok az vaktimiz kalmış" diye aklından geçirirken..

Meryem Hanım "Son dakikaya  kadar kendimizi zorlamalı mıyız ne dersin? Hayat bitti demeden biz pes edip kendimizi elememiz doğru olur mu? Hem ben senin şoförlüğüne güveniyorum" dedi.

Şuan da ki isteklerine terste gelse hocası söylediklerinde haksız sayılmazdı. 

Az önce içinden geçirdiklerini içinde tutmaya karar verdi.

“Ee.. Basıyorum o zaman gaza” dedi.

Derin bir nefes alıp gecenin karanlığında yollarda  fırtına gibi esmeye başladılar.

Meryem Hanım karar verdikten sonra telefona bakmayı bıraktı. Bundan sonrası nasip dedi. Bundan sonrası nasip..

Nihayet otobüsün kalkacağı yere vardılar. 

Ya yetişebilmişlerdi yada kıl payı kaçırmışlardı son otobüsü.

Değse bari tüm bu çektiğimiz yorgunluğa diye geçirirken içinden, Meryem Hanım çantasından tekrar telefonunu çıkarttı saate baktı. Yüzünde hiç şaşırmamış yüz ifadesiyle ve ses tonuyla "Çok şükür, yetiştik. Daha otobüsün gelmesine de  6-7 dk kadar var" dedi.

Melis ise tam tersine çok şaşırmıştı. Söylemese de yetişeceklerine dair beklentisi neredeyse hiç yoktu. Saygısızlık etmemek yarı yolda bırakmış olmamak için devam etmişti yola. 

Meryem hanım tam otobüse binecekken  arkasını döndü, sakin ve tok  bir ses tonuyla "Hayat seni elemeden sen kendine eleme! "

İnsan vazgeçmesini  gerektirecek, kontrol edemeyeceği bir engel ile karşılaşmadığı sürece sonuna kadar gitmekten vazgeçmemeli.

Sonra otobüse bindi ve tebessüm ederek el sallaya sallaya gözden uzaklaştı.

Ne olmuştu ki şimdi! Ne yaşamışlardı gecenin bu saatinde? 

Baş rolünü oynadığı  ödüllü bir kısa  filmin içerisinde gibi hissediyordu kendini. Uykusu,  yorgunluğuna dair bir şeyi kalmamıştı. 

Bu kadar kısa zamanda böyle bir mesajı yalnızca tek bir kişi verebilirdi.  

Melis’ de bu gece yapması gerekeni yapıp  egosunun zıddına hareket etmiş ve birisinin ihtiyacını gidermişti.

Tabi ki de hayatta onun bu çabasını görmezden gelmemiş ona bir hak tanımıştı. Farkında olmadan devamlı yaptığı bir yanlışını  fark etmesini sağlamıştı.

Geri dönüş yolundayken zihninde son yarım saati başa sarıp sarıp tekrar yaşıyordu.

Daha önce de daha hala işler kontrolündeyken, sırf canı istemediği için kendisini elediği zamanlar olmuş muydu? 

Olmaz mı...

Zorlandığı yerlerde engel zannedip onun ötesine gidebilecekken kolay olanı, vazgeçmeyi seçmiş olabilir miydi?

Az zorlasa  kendini kim bilir onu nasıl bir Melis karşılayacaktı? 

Ahh kim bilir neleri elinin tersiyle itmişti? 

İnsanın bir şeyin başında karşısına engeller dahi çıksa, ümidini kıracak şeylerle dahi karşılaşsa hayat onu elemeden o kendisini elememeli.  Zorlandığı yerde daha da bir itmeli ki o zorlanmaların bir anlamı olsun.

Belki de insana hiç beklemediği bir yerden çok güzel kapılar açılabilir. Olmaz dediği şeylerden büyük faydalar görebilir...

O yüzden  ne olursa olsun "Hayat seni elemeden sen kendini eleme! "

Bas Gaza...