OKU

 

Oku…

 

 

Okuman lazım. Okumalısın. Kendini kurtarmak istiyorsan oku…

 

İlk bu sözleri duyduğu zaman, herhalde 5-6 yaşlarında idi. 

 

‘O, doktor oldu’ diyen annesini duydu önce. Gözleri parlıyordu. 

‘Hayatları kurtuldu.’

 

Bir insanın bakışı bir haberle bu kadar değişir mi? Onun yüzünün aydınlandığını ilk kez o zaman görmüştü.  Ne de güzel olmuştu… Yüzünün gülmediğini de ilk o gün fark etmişti. Çocuk aklıyla, kalbi acıdı. 

Ben de yüz güldürmeliyim. Çok çalışıp doktor olmalıyım. Okumalıyım.

 

Sonra o doktor, defterlerini aldı ve tüm kitaplarını… Onun da yüzünü güldürdü. Allah rahmet eylesin. 

Ve doktor olmasına da o karşı çıktı. 

 

-       Neden tıp okumak istiyorsun?

-       Senin gibi olmak istiyorum. Para kazanmak istiyorum. 

-       Deli misin, para için doktor olunmaz. Hayatını mahvedersin. 

 

Anlamadı ama, sözünü tek dinlediği kişiye karşı da çıkmadı. Tıp okumadı.

 

Tüm hayatı boyunca tek keyfi okumaktı. 

Oku…

 

Kitaplar okudu. Kütüphaneciler en yakın arkadaşları oldu. Çünkü en çok onları gördü, bir de kitapları… Korkutucu bir açlıkla kitap okudu. Gece ve gündüz kitap okudu. Okuma artık gözün bozulacak diye konuşanlara inat, sokak lambalarının ışığında bile okudu. Romanlar, hikayeler, dergiler, makaleler okudu. Ama neden okumayı bu kadar sevdiğini bilmeden okudu durdu. 

Sonra nerden hatırlamadığı bir yerden eline bir Kitap geçti. Eskinin masalı bu dedi. İlk beş sayfada kenara koydu. İlk kez bir Kitabı açıp okuyamıyordu.

 

‘ E tabii, her şey zıttını var eder.’

 

Sonra iş…

 

Rakamları okudu. Çok çalıştı. Sonra kazıklandı. Kazıklayanları dost edindiğine mi yansın; bu kaybediş kızgınlığına mı bilemedi.

 

Kişisel gelişim kitaplarını okudu. Oldu bu sefer dedi. 

Yeni bir maceraya girişti. 

 

Sonra bir sabah, biri dedi ki:

-       İncecik giyinmişsin. Keşke bir havayı okusaydın. 

Kafasını kaldırıp gökyüzüne baktı. Hava kapalıydı. Halbuki sabah da bakmıştı, ama görmemişti. Kafası ve kalbi bambaşka bir yerdeydi.

O sonbahar günü, okumanın başka bir şey olduğunu anladı. Çok iyi bir okuyucu olduğunu düşünürdü. 

Kitap okurdu. Havayı okuyamazdı. 

Çok iyi kitap okurdu ama insanı okuyamazdı. Dünyayı okuyamazdı. 

Hayatını düşündü. Tüm hayatını hem de…

‘Oku’ diyenleri tek tek aklına düşürdü. 

Kazıklayanları, aşklarını, yanındakileri tek tek hatırladı ve andı. 

Canı çok yandı.

İnsanı hiç tanımadığını o gün anladı. 

Aynaya baktı, sonra da çocuğuna. 

Yüzünü güldürmek için onca uğraştığı anasına baktı.

-       Ne acı, hala yüzü pek de gülmüyor. Diye içinden geçirdi.

Aynayı gördü ve tabii kendi yüzünü. Dehşet içinde, aynı ifadenin yüzünü eskittiğini gördü. 

Gözlerinin feri yok derler ya, aynen öyle. 

Ve kendisine bakan yüzleri, gözleri gördü. Bir damla göz aydınlığı için bakan gözleri. Tıpkı çocukken sahip olduğu gözler gibi bakan gözleri…

Sonra yine unuttu o karmaşada, o kaos hayatında. 

Biri girdi, yanaştı hayatına. İş yerinde. Girdi ve çıktı. Öyle biri. Bir seminer var dedi. Ben fayda gördüm. Kendime getirdi beni. Sen de gitsen, ne güzel olur. Belki hoşuna gider. 

Yine öğrenci olmak, okumak iyi gelir belki diye düşündü. 

Gerçekten de iyi geldi. 

 

Kim Kimdir? Programı. Ne ilginç isim diye düşünmüştü…

Hoca, derste insan tanımanın önemi dedi.

Nedir önemli olan?

Senelerce kitaplarda bulduğu huzuru neden hayatta bulamadığını anladı. Hatırladı. 

İnsanı tanıyamadığını, okuyamadığını. 

Hayatı kitaplarda zannedip, hayattan koptuğunu; hayatı ve insanı okuyamadığını idrak etti. 

Kalbi sızladı…

 

Ve bir akşam, upuzun bir toplantı sonrası bir sürü kendi dilinde konuşmayanla yemeğe çıktı. 

İnsanlar sohbet ederken, o salatası ile oynayıp duruyordu. O sırada, yaşlıca bir kadın yönetici sen neden içmiyorsun dedi.  Dikkat ediyorum, bizimle çalışıyorsun ama konuşmuyorsun, içmiyorsun.

-       Alkol zararlı. Düşünmeme engel oluyor. 

Kadın yüzüne baktı. Sanki okumaya çalışır gibi. 

-       Ülkenize her boşlukta gelirim. İki günüm bile olsa, atlar gelirim. Sizi anlamaya çalışıyorum. Kültürünüzü, inançlarınızı merak ediyorum, hem de çok merak ediyorum. 

-       Hiç Kitabı okudun mu?

-       Arapça bilmiyorum.

-       Türkçesi yok mu? Yazık, ben kendi dilimde çevirisini okudum. Konuşmak isterdim seninle…

 

Kadın yüzünü döndü. 

Kendi kendine bıraktı onu.

Kalakaldı.

Tam anlamı ile kalakaldı. 

Okuyamadığı tek Kitap, ait olmak istediği yerde kendisine sorulan tek soru olmuştu. Hayretle sorulan tek soru…

 

Sonra, nerden aklına geldi bilinmez, Kitabın ilk dediğini hatırladı. 

‘Oku’…

 

DENEYİMSEL TASARIM ÖĞRETİSİ KİM KİMDİR SEMİNERİ NEDİR?

 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi KİM KİMDİR Semineri, insan tanıma becerilerimizi geliştirmek ve buna göre iletişimimizi daha kaliteli bir seviyeye getirmek için tasarlanmış özel bir programdır. Bu programda, insanları ve kendimizi daha nitelikli ve detaylı tanıyabilmek için ihtiyacımız olan bilgiler sunulur.

 

KİM KİMDİR SEMİNERİ KONULARININ BAZILARI :

 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi Nedir?

Neden İnsan Tanıma Sanatı?

İnsanın Dış Dünyayla İletişim Sistemi

İnsanların Zihinsel Tarzları

Beynin Kimyası

 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi Kim Kimdir Semineri kazanımları nelerdir?

 

Herkes aynı şeyden motive olmaz

Herkes aynı olaya aynı tepkiyi vermez

Kimi atak insanıdır, kimi savunma insanıdır

Kimi eylem insanıdır, kimi fikir insanıdır

Kimi riskleri görür, kimi fırsatları

Ve detayında, daha pek çok farklılık.

 

Farklılıkları bilme ve ayırt edebilme anlamında KİM KİMDİR içeriğindeki bilgileri hayatımıza geçirebildiğimizde; işe alımlardan atamalara, motivasyon yönetiminden çalışan memnuniyetlerine, verimlilik politikalarından problem çözümlerine kadar tüm alanlarda seçim, karar ve liderlik süreçlerinde, daha doğru kararlar almamızı sağlar.