YAŞADIĞIMIN ADI NE?

 

Aslı, derin bir sessizliğin beraberinde gelen bir huzurla gözlerini açtı. Bu sabah alarmın sesiyle uyanmamıştı. Odasının içine dolan ışık adeta kendisine alarm olmuştu. Uzun zamandır bu hissi yaşamadığını fark etti. Sanki hayatının kontrolü onda değildi ve kim nereye sürüklerse oraya gidiyordu… Bazen oturduğu oda, kullandığı masa bile kendisine ait değilmiş gibi hissediyordu… Sadece yetişebildiği kadar yapması gerekenleri yapıyordu.

“Geçmişte de böyle miydi acaba?” diye düşündü. Bekâr olduğu, okula gittiği zamanları hatırladı…

Ne kadar sorumluluk sahibiydi ve üretkendi.

Her zaman çalışkan olmasıyla övünür, bir şeyler yaptıkça mutlu olurdu. Aslında şimdi de aynısını yapıyordu ama o eskiden hissettiği mutluluğa ne kadar da uzaktı… 

Yastıktan başını kaldırdı.

“Gerçekten ya... Nasıl olabiliyor bu? Ben yine eskisi gibiyim aslında...” Tam bunu düşündüğü esnada yan odadaki çocuğunun sesini duymuştu.  Ancak ondan erken uyandığında kendine ayırabileceği bir 10 dakikası vardı. Onu da kaybetmekten çok korktu. “Ne olur uyanmamış olsun.” diyerek iyice sessizliği korumaya çalıştı.

Tam kendisiyle ilgili bir adım atacağını düşündüğü sırada yine önü kesilmiş gibi hissetti. Sonra da bundan suçluluk duydu. “Çocuğum her şeyden önemli tabii ki.” diye yeni bir düşünce güncellemesi yaptı.

Hayatının merkezine evladını yerleştirmişti. Gençliğinden beri hep bir kız çocuğu olsun istemişti. Allah da ona Aylin’i nasip etmişti. O da hayata teşekkür edercesine tüm imkânlarını çocuğunun önüne sermişti. “Ben diğer anneler gibi olmayacağım. Çocuğuma hiç kızmayacağım ve her şeyi güzellikle anlatacağım.” diye ant içmişti neredeyse.

Aylin küçükken bu kadar zorlanmıyordu ama liseye başladığından beri çok bunalmıştı. Çevresindeki arkadaşları da onu uyarıyordu. “Aylin’in her istediğini yapıyorsun. Evin bütün yükü senin üzerinde… Kıza hiç sorumluluk vermiyorsun.” diyorlardı. O da “Ama kıyamıyorum. Çocuk okula gidiyor, bir yandan da evle mi uğraşsın. Ben kendi işimi kendim görebiliyorum çok şükür.” diye geçiştiriyordu.

Peki, Aylin annesine karşı nasıldı? Annesinin çabasını ve yorgunluğunu görebiliyor muydu gerçekten?

Bu kadar yorgunluğa Aylin’in bir tebessümü için katlanırken Aylin nasıl bir evlattı acaba?

Aslı’nın zihnine gelen bu sorular, oradan kalbine inmiş ve oraya kocaman bir yük bırakmıştı sanki. Kendini birden savunma yaparken buldu. “Ama benim kızım küçücük ben ona kıyamam. E bir annenin de merhametli olması gerekmez mi canım.” diye kendi kendine fısıldadı.

Merhamet… Hakikaten ne demek merhamet? Bunu düşünürken bile yoruldu.

Böyle zamanlarda kafası çabucak karışıyordu.

“Keşke şimdi biraz uyusam da kahvaltıyı Aylin hazırlasa...” diye hayal kurdu.

“Hayatta uyanmaz ki, neyse o dinlensin, ben kalkayım zaten çocuğun hafta sonu kursu var. Kalkınca bir de bağırıp çağırmasın.” diye hayallerini gerçekle buluşturdu.

Merhametinden dolayı yine kıyamamıştı kızına ama hakikaten ne demek merhamet?

Birine hiç iş yaptırmamak mı,

onun adına sorumluluk almak mı,

o üzülmesin diye önündeki tüm engelleri kaldırmak mı?

Ya da hayır demeye gücünün yetmemesi,

sonra da kıyamadığım için izin verdim demek mi?

Merhamet diye nitelendirdiği şey aslında üstüne aldığı yük olabilir miydi?

Aylin’e merhamet ediyorum derken kendine ne yapıyordu acaba?

Zaten Aylin için mücadele ettikçe sanki daha da görünmez oluyordu onun gözünde. Gücünü daha da kaybediyordu.  Sözleri para etmiyordu, artık tavsiyelerini de yapmaz hale gelmişti. 

Oysaki merhamet, güçsüz olan insanların sığındığı bir kapı değildir. Aksine merhamet, gücü olan insanın sahip olduğu bir özelliktir.

İnsan çocuğunun her istediğini yaptığında merhametli olmaz ki…

Bazen ona fayda vermeyecek bir şeye yine onun için engel koymaktır merhamet. İnsan bazen merhametinden dolayı sınır koyar karşısındakine. Sırf o an “iyi bir insan” gibi görünmese de onu yetiştirmekten vazgeçmemektir merhamet. Şimdi beni iyi bilmese de olur, şimdi bana kızsa da olur, sonrasında anlar nasılsa diyecek kadar güçlü olabilmektir bazen… 

Hem şimdi iyice annesine bağımlı bir çocuk yetiştiğinde ileride ne olacak?

Aslı olmadığında Aylin, bu hayatla nasıl mücadele edecek… Hiç “hayır”ı duymadı ki bu çocuk. Hiç hayatın yükünü az da olsa almadı ki omuzlarına… 

İyilik miydi bu yaptığı yoksa kötülük müydü bilemedi…

Tam olarak tanımlayamasa da yanlış giden bir şeyler olduğu kesindi. Merhametin güçle ilişkisi olabileceğini daha önce hiç düşünmemiş olsa da ikisi aslında yan yanaydı.

Odasından çıkıp Aylin’nin kapısının önünde onu seyretti. “Umarım, artık bir şeyleri daha farklı yapabilirim.”