BİRAZ SENDEN, BİRAZ BENDEN…

 İlişkiler dengedeyken ne de güzeldir…

Biraz senden, biraz benden;

Hoş sohbetler, yüzlerde tebessümler…

İhtiyaca binaen verilen ilgiler;

İlaç gibi gelen beraberlikler. 

Beklenti düşük…

Yapılana minnet duyulan, yapılmayanda kusur aranmayan;

Kendi varlığını hiçe saymaya gerek kalmayan;

Birbirini tamamlayan bir çift ayakkabı gibi;

Eşiyle tamamlanıp işe yarayan…

Ayşe o sabah yine en mutsuz haliyle uyanmıştı. Özellikle sabahları ona ayrı bir işkenceydi sanki. Uyandığında umutsuzluk haliyle başlıyordu güne. Bedenini adeta sürüklercesine yataktan çıkarıyor. Adımlarını istemeye istemeye atıyordu.

O sabah yine ayağa kalktı. İlerlemeden dönüp, uyuyan eşine şöyle bir baktı. Düşünceleri yüzündeki ifadesine yansımıştı. İçinde alevlenip duran bir öfke… Ardından gelen çaresizlik duygusu… Bir türlü memnun edemediği, yüzünü güldüremediği… Bütün bunlar yetmezmiş gibi nazını çektiği adam… Hiçbir problem yok gibi görünürken büyük problemleri sıralayan…

Her defasında suçu, kusuru kendinde arayan haline bile hiç acımayan… 

Ne zaman bu kadar zalim olmuştu? Hâlbuki ilk başlarda ne kadar da merhametliydi eşi Rıdvan… Elleri üşüdüğünde avuçlarının içine alır nefesiyle ısıtırdı. Gözleri dolsa espriler patlatır, güldürene kadar uğraşırdı. Mutluluklarını haykırırcasına duyururdu etrafına.

‘Ne zaman değişti her şey, nasıl bu hale geldik?’ dedi kendi kendine.

Hâlbuki evlenmeden önce her şey ne kadar da güzeldi. Evlendikten sonra Ayşe’nin ev hayatına uyumlanması… Rıdvan’ın işindeki yoğunluğunun artması derken… Günden güne tek taraflı bir ilişkiye dönmüştü evlilikleri.

Ayşe’nin ilişkilerine emek istemesi, Rıdvan’ın hep bir bahane üretmesi… Evliliklerini bambaşka bir boyuta taşımıştı. Eşinin aramalarına sevinen adam şimdilerde kızar olmuştu. Ayşe merak etse de çekine çekine ve hep bir bahane ile eşini arıyordu. Her defasında ya azar işitiyor ya da cevap alamıyordu Ayşe. İçindeki ses ona dur artık dese de gücü yetmiyordu kendini durdurmaya. Hep bir yol arıyordu evliliklerini ayakta tutmaya…

Anlam veremediği duygularla boğuşuyordu aynı anda. “Aslında merhametli de, ben mi çıldırtıyorum onu ne? Biraz daha alttan alabilsem ne kadar da mutlu olurduk.” diye geçirdi içinden.

Yavaş yavaş yüz ifadesi değişti. Yüzüne hafif bir tebessüm yerleşti. Biraz evvel çaresizlikle bakan gözlerinde bir anda mahcubiyet belirdi ve dedi ki; ‘Ben var ya ben, bu adamın kıymetini bilmiyorum galiba…’

Biraz önce çektiği kalp ağrısı ile kaybolup gitmek isteyen kendi değildi sanki.

‘Gerçekle yüzleşmek zor geldiğinde; insan kendine zulmedeni, kıymet bilmeyeni baş tacı yapar.’ Diyen annesini hatırladı.

Bir zamanlar ‘Sen ne anlarsın anne ya…’ diye kızdığı annesini…

Halbuki annesi ‘‘Onsuz yaşayamam’ diyene, ‘Daha önce nasıl yaşıyordun?’ diye sormak lazım.’’ Demiş ve eklemişti. ‘Onsuz yaşayamam diyen bağımlıdır. Ama hiç bilmez.’

Gün gibi hatırlıyordu o sahneyi. Kahve içiliyordu ve konu nasıl oralara varmıştı hiç ama hiç hatırlamıyordu. Annesi Ayşe’ye dönmüş ve sanki olacakları bilir gibi gözünün içine baka baka söylemişti. Onca hatıra; acı, tatlı ne varsa aklına geldi. Gözlerini kapattı. Hatırlamak istemezcesine… O aralarında yaşanan sıkıntılar, kendi bağırışları birdenbire hafızasına hücum etti. ‘Yeter artık’ diye çıkmıştı evden.

Ne kadar da uzun zaman olmuştu beraber bir kahve içmeyeli… Sade kahveyi yanında bir parça acı çikolata ile içerdi.

‘Bana mı söylemişti gerçekten?’

‘Annem o kadar zaman önce nerden biliyordu acaba?’

Silkindi Ayşe. Bir doğruldu.

‘Evet gerçekten önce nasıl yaşıyordum gerçekten?’

Rıdvan’ı baş tacı yapmıştı. Kendisini ise paspas gibi hissediyordu… Zihnindeki sesi duydu yine, ‘onsuz nasıl yaşarım?’.

‘Aramızdaki bağlılık değil sanki, bağımlılık bu.’ dedi, kendi kendine… ‘Bağımlılık.’

 

Sonunda sorunu bulmuştu işte. Birden ferahladığını hissetti Ayşe. Özgürlüğün kapısını bulmuş ve bir kuş gibi hafiflemişti. Üzerini değiştirdi ve hızla evden çıktı. Uzunca bir aradan sonra annesinin kapısını çalmaya, elini öpmek için koşmaya ihtiyacı vardı.