OYUN

 

“Bugün her şey ters mi gidiyor yoksa bu gidişata ters olan ben miyim?…”

“Bu aralar her şey üst üste geliyor…”

“Sanki köşeye sıkıştım, nefes alacak halim bile yok. En iyisi kendimi dışarı atayım” dedi kendi kendine ve en çok bildiği şeyi yaptı.

Kendini sokaklara vurmak.

İçinden çıkamadığı durumlarda dört duvar arasına sığamaz, duvarlar üstüne üstüne gelirdi. Oturduğu yerde sanki daha da ağırlaşır… ağırlaşır… “En iyisi bir kafa dağıtayım…” der ve evden çıkardı.

Bugün de o günlerdendi… 

“Çık sokağa kızım, at kendini yollara!”…

 “Bildiğim tek şey var! Ben insan ilişkilerinden hakikaten hiç bir şey anlamıyorum! İnsanlara bir türlü hayır diyemiyorum.! Bu dipsiz bir kuyuya döndü benim için artık…” diye geçirdi içinden yolda yürürken. Yürüdü, yürüdü, yürüdü… Yürüdükçe zihni biraz daha açıldı. Düşüncelerinde bir başlangıç arıyordu. Evvet ! dedi, buldum, ilk ne zaman başladığını buldum bu kaçağın…

Annesi ve babasından uzakta, anneanne ve dedesiyle büyümüştü bir yaşa kadar. Yaşlıların o çok merhametli kucağından çıkıp baba evine girmek zordu, zorlanmıştı.  Üstelik evde bir de ablası vardı. Ondan birkaç yaş büyük biri, rakip gibi. Daha önce hiç rekabet etmesi gerekmemişti ne sevgi ne de ilgi için…

Fakat şimdi çoktan bu köşe kapmaca oyununda belli köşeler tutulmuş gibiydi onun için.

Dışardan gelen, dışarısı evi olan, ek olan…

Bambaşka alışkanlıklar, güne başlamalar, diyalog stilleri…

Her şey çok farklıydı burada.

Kocaman dünyasını İzmir’de bırakarak buradaki düzene uyum sağlamak pek kolay değildi. Anneannesinin elini tutmadan uyumamıştı ki hiç daha önce…

Baş etmek için bu süreçle çok uzun bir süre sustu, sustu ve sustu…

Birbirine bedeli olanla olmayan bir olur mu hiç?

Tanı-ş- mıyorlardı bile henüz ona göre…

"Bari hız katayım bu sürece" demiş gibi,

Bir an önce bir şeylere dahil olma çabası başlamıştı.

Hem hiç arkadaşı da yoktu orada. Ablasıyla kankisi Nalan, çoook önceden tanışıyordu. Peşlerinden koşardı onlarla oynamak için.

Onu da oyuna alsalar ya… Ne de üzülürdü oyuna alamadıklarında… 

-          Evcilik oynanıyordu, ona ne rol verilse o olurdu

-          Oyun oynayalım mı? Oynayalım…

-          Defterimi getirsene! Getireyim…

Bir yargıya vardı çocuk aklıyla.

“Etrafındaki insanlara uyum sağla!” diyordu içindeki ses.

O da hep uyumlanmaya başlamıştı. Durmaksızın herşeye “evet” diyerek hem de…

Orada öğrendi taviz vermeyi.

Orada bozuldu ilk dengeler.

Zamanla, “evet” dedikçe daha çok yorulmaya başlamıştı.

Bırakıp gitmek istediği bir oyuna dönüşmüştü her şey, ama gidecek yeri de yoktu.

Ne yapması gerektiğini de bilemiyordu. Bir “dur” diyen olmalı bu işe diye düşünüyordu. Bunun bir sınırı olmalı.

Ayakları yine onu eve taşımıştı işte. Apartmanın kapısına baktı. Yavaş yavaş ağır demir kapıyı itti ve içeri girdi. Yürüyordu ama aklı bambaşka bir yerde konuşuyordu birileri ile.

- “Okulun basket maçına gidelim mi? derse bir yarım saat baksak yeter”

- “Ders notunu verir misin?

- “Akşam dışarı çıkalım mı?”

- “Patrondan sen izin isteyebilir misin?”

- “Şu işi sana paslayayım mı bu seferlik?”

- “Paraya çok ihtiyacım var, kartım kapandı, borç verebilir misin?”… 

“Bitmiyorsunuz ki “ dedi, yüksek sesle. Apartman görevlisi şaşkın şaşkın “efendim abla” dedi. Kafasını sallayıp, “yok yok, sana demedim.” dedi ve hızla yukarı çıktı.

Doğru verilememiş onlarca cevap ve doğru yanıtlanmayı bekleyen onlarca soruyla artık oyun, onun için iyice içinden çıkılmaz hale gelmişti.

“Elindeki maçı kaybetmek de buna denir herhalde” dedi kendi kendine.

“Hayır “ diyemediği yerlerde olaylar bir süre sonra rayından çıkıp sürekliliğe dönüşüyordu. Yaptığı jestler rutin hale geliyordu. “ Bir seferlik tamam dediğim ne varsa üzerime yapışıyor." diye düşündü.

Bu çok yorucu.

Üstelik kimseyi vererek mutlu edemiyor insan.

Sanki hep bedel ödeyen taraf kendisiymiş gibiydi ilişkilerinde. Sonrasında ise kaçınılmaz son geliyordu.  Kıymet bilmezlik ya da başka bir deyişle nankörlük…

Daha da beterleri olmuştu!

Terk edilme , aldatılma gibi.

“En kötüsü de kimsenin bu ilişkide mutlu olamaması”diye düşündü.

Her şey üstüne üstüne gelirken, nasıl olur da ilerleyebilir ki bir insan.

“Kavga edecek bile halim yok…”

“Nasıl düzelteceğim bu gidişatı?” diye sordu kendine.

“Gerçekten çok yorgunum…”

Yatağında uzanmış, tavandaki yıldızları saymaya başlamıştı yine. Ne yapacağını bilemediğinde, zihnini böyle rahatlatıyordu. Bazen de uykuya dalıveriyordu işte.

Ne yapmalı, ne yapmalı?

Kendi kendine konuşmaya da başlamıştı işte.

Nasıl artıya geçer ki bir insan ilişkilerinde?

Mümkün mü bu kısır döngüyü kırmak?

Denge nasıl kurulmalı?

Tahterevalli geldi aklına, çocukken İzmir’de bindiği. En çok keyif aldığı, güldüğü… Bir o, bir bu.

İlişkilerimizde doğru yerde “hayır” diyebilen oldukça doğru yerlerde “evet” diyebilen olmaya başlarız.

Sınav zamanı,”Yarın maça gidelim mi?”diyene, “Hayır, bugün maça gelemem” diyebilmek gibi.

Kopya isteyene, “ hayır” demek gibi.

Hak edene, hak ettiğini vermek gibi.

Adaletli olmak gibi…

İşte o zaman terslikler düzelmeye başlar hayatımızda

Lezzet gelir yaşantımıza...