ANNELER GÜNÜ

Bu aralar ne kadar da çok duyuyoruz bunu değil mi? Yolda yürürken reklam panolarında. Görüyoruz.  Radyoda ya da televizyonda karşımıza çıkıyor.  Hemen hemen her yerde anneler gününden bahsediliyor.  Çünkü mayıs ayının ikinci pazar gününü birileri anneler günü ilan etmiş. Bu gün hakkında farklı farklı düşünenler var.  Bazıları “Bir günle olacak şey mi bu?” diyor. Gereksiz  bulanlar, tamamen tüketim toplumunun dayatması diyenler de var.  Bugün bunları bir kenara bırakıp ufak bir değerlendirme yapmaya  ne dersiniz? Anneler günü de bunun için güzel bir fırsat. 

Evet, anne olmak çok kutsal bir şey. Çok fedakarlık gerektiriyor.  Hamilelik evresi, 9  ay  boyunca yaşanılanlar ve sonra doğum süreci…O zaten başlı başına büyük ve hayranlık verici bir olay. Ama en zor kısmı da doğurmak değil... Bebeğe öz bakım verecek kişiler bir şekilde bulunuyor. Dünyaya gelen zaten bir şekilde büyüyor. Eceli gelene kadar yaşıyor.  Ama her doğan yetişmiyor, olgunlaşamıyor.  İşte burada yetiştiren kişilerin önemi devreye giriyor. İnsan evladının üzülmesini mutsuz olmasını ister mi? Kimse istemez. Onların ayağına taş değimesin, üzülmesin istiyoruz. Elimizden gelse büyüdüğünde bile pamuklara sarmak koruyup kollamak istiyoruz. Ancak dışarıdaki hayatın hiç ana kucağı gibi olmadığı gerçeğini kaçırıyoruz. Hayattan onlara pay vermek yerine, onları imkanlarımıza ortak yapmak daha mantıklı gelebiliyor çoğu zaman.

Büyütmek Mi? Yetiştirmek Mi?

“Ben çektim o çekmesin”, “Aman üzüldüğümüzü, sıkıntıda olduğumuzu fark etmesin.” diyoruz. Sonra da halden anlamalarını bekliyoruz. Nasıl halden anlasınlar? Hiç antrenmanlı değiller ki?  

Hep olumlu sonuçları gördüler ve bunlar için bedel ödemediler. Bu zamana kadar önlerindeki tüm taşları, çakılları birileri onlar için temizledi, “kıyamam” larla büyütüldüler.  Vefasız olmaları, hürmetsiz olmalarında “zamane çocuğu” olmalarının etkisi yok. Yani zaman kötü değil. Bizlerin dönüp biraz kendisine bakması gerekiyor artık. Hayatta hiçbir problemini kendisi çözmemiş, birisinin derdini dert edinmemiş, ana kuzuları kurtla karşılattıklarında nasıl bir travma yaşarlar sizce?  Artık kendimize değil hayata hazırlamamız gerçeği ile yüzleşmek zorundayız. Savaştan önce eline kılıç kalkan vererek antrenman yaptırmak gibi bir şey bu.  Arada yüzü çizilecek, dizi kanayacak, düşecek, yenilecek. Yenile yenile kaybettikten sonra yıkılmamayı yeniden kalmayı öğrenecek. Birleri yenilirken ona destek olmayı, birileri yendiğinde onların sevincini paylaşmayı öğrenecek. Böyle böyle kıvama gelecek.

Her düştüğünde kaldırmak değil, düşünce hafif itelemek, ona diz bağı olmaktı yapılması gereken. Yaşına uygun sorumluluklar verip onu izlemek. Yerine getirdikçe bazı konularda söz sahibi olmasına pay vermekti. Onların her dediklerini yapmak nefse uygun, zor olan onun hayrı için hayır diyebilmekti.

Birlikte Hayata Bakabilmek

Üstelik her istediği, her dediği yapılan çocuklara baktığınızda bu durumdan  memnun olmadıklarını fark etmek çok da zor değildi. Bu çocuklar daha kırılgan, agresif, teşekkürsüz ve daha mutsuzlar.  Ya da  kısaca "şımarık" demeyi tercih ediyoruz. Nedense böylesi daha sevimli geliyor. Bu da ayrı bir yazı konusu olur da, girmeyelim şimdi hiç oralara. Neyse nerde kalmıştık?  Oyuncakçıdan tüm istediklerini aldırdıktan sonra parktaki baloncudan balon alınmadı diye kendini yerden yere atmasından da anlayabilirdik. Her şey apaçık ortada aslına; her dediği yapılan çocuğun olgunlaşması ne yazık ki mümkün olmuyor. Asıl zor olan bunu yapabilecek imkanların olmasına rağmen sırf onun yetişmesi, öğrenmesi için geri durabilmek.  Onlara bakmak değil onlarla hayata bakmak…İmkanlarımıza değil bedellerimize ortak etmek…

Evet çocuklarımız istedikleri olmayınca üzülüyorlar, suratları düşüyor. Onlar üzülünce de ana yüreği de dayanamıyor, üzülüyor. Böyle zamanlarda annemin sözü geliyor aklıma ve gülümsüyorum; “ben her gün üzüleceğime sen bir kere üzül!” deyiverir konuyu kapatırdı. Unutulmamalı ki bu hayatta insanı duyduğu “evet” ler değil “hayır” lar olgunlaştırıyor. 

Ve böylece birileri çocuklarının kahramanı olmayı seçti, birileri ise onların kendi hayatlarının kahramanları olabilmeleri için anda “gıcık:) anne” olmayı tercih etti.

 

 Deneyimsel Tasarım Öğretisi Nedir?

Başarı Psikolojisi Nedir?

İlişkilerde Ustalık Nedir?