BAYRAM NEŞESİ

 

BAYRAM NEŞESİ

O sabah erkenden uyandı Nigar.

Güneş yeni yeni doğuyordu.

Her sabah olduğu gibi içini yine hüzün kapladı.

İki yıl önce vefat eden eşini düşündü boş yastığa bakarak. Gözlerinden yaşlar süzüldü. 43 yıl aynı yastığa baş koyduğu eşi artık yoktu.

Bir süre sessizce ağladıktan sonra yatakta doğruldu. Yatağın hemen yanında bulunan terliklerini giydi ve sabahlığını üzerine aldı. Perdeleri açtı, perdenin arkasından mahalleye göz attı. Karşı binadaki Müjgan Hanım neşe içinde kahvaltı hazırlıyordu. "Ne neşeli kadın, hep hareketli, etrafına da sürekli mutluluk saçıyor" diye düşündü.

O sırada Müjgan hanımın torunları göründü. Pijamaları üzerindeydi çocukların. Belli ki dünden gelmişlerdi. Derken gelinlerini, kızını, damadını gördü. Herkes sofraya yardım ediyor, neşeli kahkahalar atıyorlardı. Evin erkekleri giyinmiş bayram namazı için camiye gitmeye hazırlanıyorlardı. "Ne güzel bir bayram onlar için" diye söylendi perdenin arkasından çekilip mutfağa doğru giderken ve "bugün bayram ama ben yine mutsuzum" diye düşündü.

Bir yandan da gördüklerinin kıyasını kendisiyle yapmaya başlamıştı. Müjgan Hanım çok genç yaşta dul kalmış, maddi manevi zorluklar yaşamış ama neşesini hiç kaybetmemiş. “Gelinleri, kızı, torunları, damatları etrafında pervane oluyor. Benim çocuklarım ise ortada yok. Bunun bir sebebi olmalı" diyordu.

Büyük oğlu tatile gitmiş. Ortanca oğlu eşinin memleketine gitmiş. Küçük oğlu da "kahvaltıya gelirim inşallah" demişti. Gelinler zaten aramaz. Gelip de "annemizin bir ihtiyacı var mı? diye sormaz bile" diye düşündü. "Benim çocuklar hayırsız çıktı" dedi kendi kendine.

Mutfağa girdi, çayı ateşe koydu, kahvaltılıkları çıkarmaya başladı. Bir yandan da "Neyi yanlış yaptım acaba?" diye düşünüyordu.

“Benim çocuklarım neden ortada yok?”

“Neden bayramı bayram gibi yaşayamıyorum acaba?” dedi.

En son okuduğu kitapta "insanların size nasıl davranmasını istiyorsanız önce siz onlara öyle davranın" diyordu. Bunu düşündü biraz. "Acaba ben ilgi istiyorum ama onlara ilgili davranıyor muyum?”

“Hayatımda neşe ve keyif istiyorum ama ben ne kadar neşe ve keyif veriyorum çevreme?"

İçinde derin bir boşluk oluştu sanki.

Geçen bayramı hatırladı.

Çocuklar "Hepimiz geceden sana gelelim. Sabah birlikte güzel bir sofra kurarız, kahvaltımızı yaparız, sonra da akrabalara ziyarete gideriz" demişlerdi de ben onlara, "Hiç keyfim yok" deyip heveslerini kursaklarında bırakmıştım. “Belki de bu bayram öç alıyorlardır benden haklı olarak" diye düşündü.

Sonra Müjgan hanımı düşündü.

O nasıl yapıyor bunu?

Nasıl herkesi etrafında pervane ediyor?

O, gelinleriyle alışverişe çıkar, onlara hediyeler alırdı. Evine yemeğe davet ettiği misafirlerine, onların en sevdiği yemekleri yapardı. Çok tatlı dilli, eğlenceli bir kadındı. Torunlarını yaz tatilinde yanına alır, onları vapurla adalara, denize, plaja götürür, onları mutlu edecek şeyler yapardı.

Bir de kendini düşündü. Torunlar evde biraz fazla oynasa rahatsız olur, evdeki düzeni bozulmasın isterdi. Yorulmayı, ayakta kalmayı sevmezdi. Öyle büyük aile sofraları kuracak kadar marifetli de değildi. Herkes onunla ilgilensin isterdi. Her aramada şikayetleri ve hastalıkları ile insanı depresyona sokardı. Gittiği yere yük olurdu. Bir işin ucundan da ben tutayım demezdi.

Hayatında ilk kez ama ilk kez kendine bu kadar dürüst olduğunu fark etti. 

Canı acıdı ama hayatta hiçbir problemin durup dururken olmadığını da kendine itiraf etti. "Karşılaşılan sonucu oluşturan sebepler var, onları bulmak gerekiyor" diye düşündü. Şikayet ederek, etrafı suçlayarak sadece kendisini yalnız bıraktığını kabul etti. "Ben nasıl davranırsam, neler yapıyorsam tam da ona karşılık gelen bir hayatı yaşıyorum" diye düşündü. Mutfak masasına öylece koyduğu kahvaltı tabaklarına bakıp, "Bayram sofrasını bari özenerek hazırlasaydım" dedi kendi kendine. Salona geçti. Büyük masayı açtı, en sevdiği motifli masa örtüsünü serdi. Vitrinde kullanılmamaktan tozlanmış anne yadigarı yemek takımını çıkardı. Güzel bir sofra kurdu.

İki yıl önce vefat eden eşinin yasını tutmaktan, hayatın tadını kaybettiğini fark etti. Evet büyük bir acı yaşıyordu ama her an bu acıyla yaşayamazdı. Çevresindeki insanlara eziyet ettiği gerçeği ile yüzleştikten sonra içi cıvıl cıvıl oldu bir anda. "Niye yaşayan bir ölü gibi olayım ki? Bundan sonra her şeyi değiştirebilirim" diye düşündü.

Bugün bunun için harika bir fırsattı.

Sofrayı özenle hazırlamaya devam etti ve alt kattaki dükkâna seslendi. "Mehmet Efendi, Mehmet Efendi!  Sucuk, kaşar peyniri, yumurta, çocuklar için sürmelik çikolata yolla bana " diye seslendi. Sofrayı donattı.

Küçük oğlu kapıyı çaldığında, yatak odasında inci kolyesini boynuna takmaya çalışıyordu. İki ayağı bir pabuca girdi. Takamadı kolyeyi.  Elinde kolyeyle kapıyı açtı. Yüzünde kocaman bir gülümsemeyle "Hoş geldiniz yavrularım" dedi. Önce gelinine sarıldı. "Hoş geldin kızım"  dedi ilk defa. Bunu beklemeyen gelini şaşkınlıkla baktı kayınvalidesine. O da hemen karşılık verdi. Öptü elini, sarıldı, "Hoş bulduk anne " dedi. Küçük oğlu, annesi ve eşini öyle sarılırken görünce çok sevindi. Gelirken içi huzursuzdu ama şimdi içi huzurla dolmuştu. İçeri girince özenle hazırlanmış sofrayı görünce daha da mutlu oldular. Herkesin keyfi yerine gelmeye başladı. Küçücük bir hamleyle ortamın nasıl da değiştiğini fark etti kadın.

Değişim bir küçük adımla başlıyordu. 

Sonrasında da küçük küçük, her gün bir olumluluk eklemek gerekiyordu.

Artık mükemmeliyetçiliği bırakıp hayattan tat almak, tat vermek gerekiyordu.

Evde torunların şen kahkahalarını duydukça mutluluğu daha da artıyordu.

"Hadi çocuklar siz oturun ben çaydanlığı alıp geliyorum" derken, yatak odasına doğru yöneldi. Perdenin arkasından Müjgan Hanıma baktı ve şükretti.

"İyi ki bizden farklı olan insanlar var" dedi kendine.

Bizden farklı olan insanlara bakıp, kendimize güzel şeyler katabileceğimizi düşündü.

"Hayat yapıp ettiklerimizin karşılığını veriyor bize" dedi sessizce.

Şimdi bu bayram neşesini etrafındaki herkese yansıtmayı hayal ederek çaydanlığı sofraya getirdi.

O sofra ne güzel şeylerin başlangıcı olacaktı kim bilir. 

Bayram onun için şimdi başlıyordu.