ÇEK İÇİNE HAYATI 

İÇİN YANA YANA 

İnsan, nasıl bir hayatın içinde olacağını bilmeden gelir dünyaya. Mücadele de o an başlar. Gözlerini açar, son ana kadar almaya devam edeceği ve onu hayatta tutacak olan nefesi ciğerleri yana yana içine çeker. İlk acıyı da o an hisseder. Ağlayarak başlar hayata ve bu, neyle sınanacağının da açık bir delilidir. Hayatı boyunca mücadele edeceği, çabalayacağı şey de acıdır aslında.

ACI…

Süreyya da böyle açtı gözlerini Almanya’da. İlk öğreneceği şeylerin özlemek ve beklemek olacağını bilmeden çekti içine ilk nefesini. Hayatının ilk yıllarını öğrenerek, anlamaya, anlamlandırmaya, tanımlamaya çalışarak geçirdi. Aynı bizler gibi. Bizler de kendi öykümüzde tanımladık acıyı. Kendi sahnelerimizde öğrendik neşeyi ve sevinci. Kimisine acı olan, kimisine normaldi. Kiminin neşeli olduğu sahne, kimisine hüzündü. Herkesin sahnesi farklı ama süreci aynıydı. Hayat, acısı ve tatlısı ile birlikte giden bir yoldu. İnsan sadece öğreniyordu ve öğrendikleriyle de sınanıyordu.

Bir gün geldi ki Süreyya için o gün, ayrılığı özlemi ve beklemeyi öğrenme vaktiydi. Yaşı küçük olmasından dolayı süreç ona zor gelmemişti çünkü farkında değildi. Oysa Almanya’dan ayrılıp başka bir ülkeye, Türkiye’ye gidiyordu. Kültürü farklı, dili farklı, yaşam stili farklı bir ülkeye göç ediyordu. Süreyya’nın hayatı boyunca yaşayacağı göç hikayesi tam olarak anlayamadan, o gün başladı.

Süreyya artık göçebe Süreyya idi.

Yeni yerlerde, yeni insanlarla nefes almaya, bağ kurmaya çalışan Süreyya. Bundan sonra onun için her yenilik, bir mücadele sebebi oldu. Bir yere bağlanıp, orada kök salmamayı da bu yıllarda öğrendi. Kontrolünde olmayan sebeplerden dolayı ayrıldığı yerler için üzülmemeyi, bir eşyaya, eve, mekâna anlam yüklememeyi böyle böyle öğrendi. Bağımlı olmamanın ne demek olduğunu bilmeden, bağımlı olmamayı öğrendi. Değerli ve anlamlı olanın, asıl kıymetli olanın, kurduğu bağlar olduğunu, bunlar için verdiği mücadelenin ona katkısını yıllar sonra fark edecekti Süreyya.

Onun hayatında hep iyiler olmadı ama her insandan bir deneyim elde etti.

Herkesten bir şeyler öğrendi. Bunlar yapması ya da yapmaması gereken şeylerdi. Yıllar geçti ve yıllar sonra yaşadığı her olayın, her durumun, karşısına çıkan her insanın yani mücadele etmesi gereken her öykünün onu şimdiki haline getirdiğini fark etti.

Ayrılık…

Yalnızlık…

Haksızlık…

Nankörlük…

Kayıp…

Varlık…

Yokluk…

Mutluluk…

Mutsuzluk…

Başarı…

Başarısızlık…

Her öykü bir sınav ve onun hayatına yeni bir deneyim oldu.

Meğer, mücadeleye şikâyet etmeden devam etmek marifet kazandırıyormuş.

Meğer, bazen vazgeçmek bazen de vazgeçmemek gerekiyormuş.

Meğer insan problemlerine çözüm ürettikçe hayat kalitesini arttırıyormuş.

Meğer çözüme odaklandıkça, insanın daha zor problemlerle karşılaşmasının sebebi “dağa göre kar” meselesiymiş.

Anladı anlamasına Süreyya da bu arada kabuk da bağladı.

Bu kabuk onun netliğinin ve cesaretinin sembolü, gücünün yansımasıydı. Dışı kabuk bağlarken kalbi de bir o kadar yumuşadı ama yakınında olmadan anlaşılamayacak kadar da gizlendi o yumuşaklık. Süreyya’nın lezzetli arkadaşlığını ancak onunla yakın ilişkide olanlar bilirdi.

Mücadele ederken canının yanması, aynı spor yaparken kas yanmasının o kası güçlendirmesi gibi güçlendirdi Süreyya’yı. Kendisine, ‘’Bu ne sertlik’’, ‘’Bu kadar katı olmana gerek yok’’ diyenlere, yüzünde hafif bir gülümseme ve gözünde hüzünle cevap verirdi. Kendisi de kalbindeki sıcaklık ve huzurla yoluna devam ederken, hayatın en büyük gerçeğini içinden mırıldanırdı.

“Mücadele ve çaba olmadan güç ile merhamet artmıyormuş meğer.

Meğer önemli olan insanın içindeki yangın devam ederken mücadele edebilmesiymiş.”

Ve kalbinden gelerek dua etti Süreyya.

Kime?

Şu anda kendini darda hisseden herkese!

“Dilerim içinde yangını hisseden herkes onu söndürebilecek güce ulaşabilsin.

O güç ilişkilerinde merhamet, cesaret ve şefkat olarak can bulsun.”