MERHAMET

“Merhamet etmeli insan en başta kendisine, sonra ailesine, yakın çevresine, bitkilere hayvanlara hatta cansız varlıklara bile.” 

Bu cümle beyninde dönüp duruyordu Meltem’in. Eline kahvesini almış balkonunda oturuyordu. Bir yandan balkondan güneşin batışını izlerken bir yandan da Zeynep’in söylediği bu sözleri düşünüyordu.

Merhamet ne demekti?

Onunla tanışalı çok fazla olmamıştı.  Ara ara görüşüp fikir alışverişi yaparlardı. Bir gün konuşurken laf lafı açmıştı. Kendisini, çocukluğunu, babasını, yaşadıklarını tek tek Zeynep’e anlatmıştı. 

‘’Babana merhamet etmen lazım” demişti Zeynep

“Merhamet, kızıp bağırabileceğin yerde susup onu dinleyebilmektir. 

Ondan uzak kalabileceğin halde onları ziyaret edip ihtiyaçlarını gidermektir.

Aslında merhamet zıttını yapmaya  gücün yettiği halde yapmamaktır” diye de açıklamıştı. 

Kendisini düşündü!

Merhametli olduğu yerler vardı mutlaka ama nerelerdi? 

Zeynep’le bunları konuştuktan sonra düşünmeye başlamıştı. Hatta o günden beri aklındaydı. 

Etrafına merhametli davranmak nasıl bir şeydi?

O zaman bir sokak kedisini sevmesi, onu beslemesi merhametindendi.  İstese ona kötü davranıp eziyet etme gücü vardı. Bunu tercih etmeyip o kediye iyi davranması merhamet olmalıydı.

Üst kattaki gürültücü haylaz yetimler geldi aklına. Başlarında baba yoktu. Gündüz çoğu zaman evde tek başlarınalardı. Akşama doğru anneleri gelince, işte o zaman gürültü patırtı başlardı. İşin kötüsü bu koşuşturmalar, bağrışmalar olduğu gibi evin içinde duyuluyordu. İstese çıkıp onları azarlayabilirdi ama bunu yapmaması merhamettendi.

Annesini düşündü!

Çiçeklerle konuşup onları sulaması da merhametinden olmalıydı. Hatta kuruduklarında ya da çiçek vermediklerinde üzülmesi de bu yüzdendi. İstanbul'a yanına geldiği zaman çiçekleri sulaması için komşuya bırakması da merhametindendi. İstese çiçekleri umursamayabilirdi. Bakımlarını yapmayabilirdi. Buna rağmen zamanını, sevgisini ve emeğini vermesi merhametinden olmalıydı.

Ama babası... 

Özellikle kendisine karşı pek de merhametli olmadığını düşünüyordu. Kuralcı, sert ve ona göre duygusuz biriydi babası. Hep sözünün dinlenmesini isterdi. Onu disiplinli olması ve sıkı bir şekilde ders çalışması için zorlardı. Dersten kaytardığı zamanlar dayak yerdi. Bu yüzden babasından çekinirdi. Hep onun sözünü dinler, onun takdirini kazanmaya çalışırdı. 

İyi okullarda okumuş, derece yaparak okulunu bitirmişti. Kariyerinde iyi yerlere gelmişti. İş güç derken artık yaşı kırkı bulmuştu Meltem’in.  Şöyle bir dönüp baktığında hayatında bir şey fark etmişti. Mutlu değildi.  Çünkü bu mesleği yapmak istemiyordu. Sırf babası istediği için bu mesleği seçmişti. O yüzden bu mutsuzluğun sebebinin babası olduğunu düşünüyordu.

Bu düşünceler zamanla kızgınlığa dönüşmüştü. Aynı zamanda da korkuyordu babasından hala.  Bu yüzden pek babasını arayıp sormazdı. Ayda yılda bir arar, iki kelime eder, kapatırdı. Ailesinden uzak yaşamayı tercih etmişti. Çünkü ne zaman yan yana gelseler babası yaptığı hiçbir şeyi beğenmezdi. Mutlaka eleştirecek bir şey bulurdu. Babasının merhametsiz olduğunu düşünmesinin sebebi de buydu. Bu yüzden babasını affedemiyor, ona kızıp duruyordu.

Yaşı ilerledikçe birçok şeyi fark ediyordu. Bu sorunu aşmanın bir yolu olmalıydı. Nasıl yapacağını, nereden başlayacağını bilmiyordu. Babasını nasıl affedecekti? 

Sonra yine Zeynep’in sözleri kulağında çınlamaya başladı.

“Merhamet et!”

Birisine karşı nasıl merhametli olunurdu?

Merhametli olmanın yolu adil olmaktan geçer. 

İnsanoğlu zaten yaratılışı olarak nankörlüğe meyilli. Bir de bize yapılan iyilikleri unutunca iyice nankör olmaya başlıyoruz. 

Baban seni hep dövdü mü? 

Hiç mi sana iyi ve merhametli davranmadı? 

Babanın sana verdiği emekleri düşün. Senin için yaptıklarını düşün. Hatta onları bir yere yaz ve aklına baban geldikçe bunları oku. 

Sen adil olmaya başladıkça merhametli olduğunu hissedeceksin. İşte o zaman ona kızmayacaksın. Onunla kavga edip tartışmayacaksın ya da ondan uzak durmaya çalışmayacaksın. 

Bunları düşünürken güneş çoktan batmış, gün geceye yol almıştı. Soğumuş kahvesinden son bir yudum daha aldı. 

Babası mutlaka iyi şeyler de yapmıştı. Çocukları için çalışmış onları okutmuştu. “Daha ne olsun!” diye düşündü. Yaptığı daha birçok iyi şey olmalıydı. 

İçeri doğru geçerken eline telefonunu aldı. Babasını arayacaktı. Bir yerden başlaması lazımdı. Yine babası ters bir şey söylerse diye ürktü. Buna rağmen kararından vazgeçmedi. Kısa olsa da hatırını soracaktı. 

Ufak bir adım gibi görünüyordu aslında bu yaptığı. 

Oysa çok zor ve büyük bir adımdı Meltem için. 

Bu hayatta iyi veya kötü olan  her şeyin başlangıcı ufak bir adım değil miydi zaten?