FİLM GİBİ

FİLM GİBİ

Tam da bir filmin başlangıcı gibi… Ana mesele gelmeden ilk başta oyuncular tanıtılıyor. 

Kimdir? 

Görevi nedir? 

Nasıl bir ailede doğmuştur? 

Nasıl bir tiptir? 

Bu sorularla yan karakterler tek tek kendini tanıtıyor bir anda;

Fevri ama yufka yürekli anne, 

Sorumsuz ama samimi bir baba, 

Sevimli afacan bir kardeş

Ve birçok birbirinden farklı huya sahip çevresi, arkadaşları, yöneticisi.

Herkes bir şekilde yerini almış. Film yavaş yavaş başlıyor. 

İyiyi de temsil eden var, kötüyü de. 

Onu doğru yola götürecek olan da var, yanlış yola da. 

Kimi mi? Tabi ki başrolü 😊

Bütün yan oyuncular tanıtıldıktan sonra esas kız tanıtılıyor. Henüz o kendisini tanıyamasa da senarist onu güzel tanıtmış filmde. O daha farkında değil. 

Yönetmen gerçekten çok başarılı. Muazzam bir görüntü kalitesi ile bu kadar kusursuz bağlantılı bir öyküyü sahneliyor. 

Bu kadar birbiri ile bağlantılı öykü nasıl kurgulanabilir? 

Oysa acı dolu bir öykü gibi gözüküyordu başlangıçta. 

Sanki herkes esas kızın zıddına hareket ediyor, onu anlayamıyorlardı. Filmin başında iyi gözükenler şaşırttı, kötü gözükenler ters köşe yapmıştı. Bu kadar acı dolu bir hikaye nasıl başarı hikayesine dönüşebilmeye başlamıştı? 

Film oldukça sürükleyiciydi. İzlerken yorum yapmadan duramıyordu insan. 

“Ah be kızım bu hataya nasıl  düştün?” 

“Çok klişe”

Filmin ana meselesi gelene kadar birçok seçim yaptı esas kız.

Bazen yanlış, bazen doğru. 

Bazen hüzünlendi, bazen sevindi. 

Bazen ağladı, bazen güldü. 

Birçok duyguyu tattı. 

Zaten ağlamadan gülmeyi öğrenebilir miydi insan? 

O samimi gülüşün ardında samimi bir ağlayış olması gerekmiyor muydu?

Esas kızın öyküsünü izlerken, ona bir şeyleri öğrenmesi için  verilen güzellikleri ve zorlukları tekrar fark ettim. 

Zıtlıklar ile öğretiyordu hayat  
Bazen bolluk bazen kıtlıkla
Bazen sevinç bazen hüzünle 
Ve insan filmi izlerken görebiliyordu gerçeği 

Kimin aslında kötü, kimin aslında iyi olduğunu. 

Filmi izlerken iyi de kötü de, her şey çok netti. Acaba izleyici değil de oyunun içinde olduğunda bu kadar net görebilecek miydi doğruyu ve yanlışı?

Tabii ki göremeyecekti. 

İnsan oyun sahnesinde, duyguları aktifken kör oluyordu sanki. Sadece kendisi varmış, kendisi haklı çıkmak zorundaymış gibi davranabiliyordu. Kurulan sahnenin ve diğer oyuncuların onun öğrenmesi için orada var olduğu gerçeğini hatırlamıyordu.

Filmin ana kısmına gelmiştik. Aslında diğer filmlerden çok da farklı değildi. Biraz aşk, biraz ihanet ama kız ana meseleye gelmeden çok şey öğrenmişti. Resmen karşılaşacağı bu büyük sınava gelmeden  önce hazırlanmıştı. Gelen tüm zorluklar, kolaylıklar onun bu sahneyi anlaması içindi. Mükemmel bir bağlantı vardı. 

Esas konu gelmeden önce hayat onu hazırlamıştı bu sahneye. 

Yine bir seçim…

Yine bir soru…

Yine bir yeni yol vardı…

Tepkisini artık rastgele değil, öğrendiklerine göre vermeye başlamıştı. 

Filmin başından beri çok şey öğrendi. Şimdi anlıyordu başta yaşadığı zorlukları, önüne çıkan engelleri. 

Senarist gerçekten hayran bırakmaya devam ediyordu.

Film nasıl biter bilinmez. İzlemeye devam ediyorum. Fakat esas kızdan ümitliyim. Yaşadıklarından, acılarından, mutluluğundan ders çıkarttıkça yeni bir yol, yeni bir seçim gelse de onun için güzel olacaktır. 

Senarist ve yönetmene sevgi ve saygılarımla…