ÇIKMAZ SOKAKLARA AÇILAN ÇIKIŞ KAPILARI

Sokak kapısını hızla çarpıp evden çıktı Ali. Öyle sinirliydi ki yüzü kıpkırmızı olmuş, nefes alış verişi değişmiş, eli ayağı kesilmişti. Delirmiş gibiydi adeta. Koşarak apartman kapısından fırladı, mahallenin dar sokaklarında şaşkın bakışlar arasında sahile kadar koştu. 

Arkasından bağıran, "ne oldu Ali ne bu halin?" Diye peşinden seslenen çocukluk arkadaşının yüzüne bile bakmadı. Gücü kalmayana kadar koştu. Nefes almıyordu. Ellerini dizlerinin üzerine koyup nefesini kontrol etmeye çalıştı.  Yakınlardaki bir banka oturdu. Öylece baktı denize. 

Ne zaman  üzülse sinirlense burada bulurdu kendini. Uzun uzun sabit bakışlarla denize baktı. Öfkesi azalmadı ama sakinleşti biraz.

Denizin mavisi, gökyüzünün güzelliği, martıların sesi iyi gelmişti. "Doğa ne kadar da iyi geliyor insana" diye düşündü. "Keşke evde olduğumda da böyle huzurlu olabilsem" diye geçirdi içinden. 

Ali anne ve babasının baskılarına dayanamıyor, koydukları kurallardan sıkılıyor, biraz özgürlük istiyordu. 

Babasının bitmek bilmeyen nasihatlerinden, annesinin "bir iş bul, çalış, sonra evlen, senin de güzel bir hayatın olsun" diye tutturmasından sıkılmıştı artık. 

Bu duruma bir son vermeliydi. Artık o eve dönemezdi.

Elini cebine attı, ne kadar parası var baktı.

Arkadaşları bir süredir tatil beldelerinde çalışıp para kazanıyor, hem de günlerini gün ediyorlardı. "Bu parayla onların yanına giderim. İyi kötü bir iş bulurum. Param yetmezse kumsalda bir şezlong da bile uyurum" diye geçirdi içinden. Kızgındı ve artık evdekilerin saçma sapan  söylemlerinden uzaklaşmak istiyordu. Boğuluyordu adeta. 

Bu fikir o anda ona çok mantıklı geldi. Neden olmasın? 

İnsan bir şeyden aşırı uzaklaşmak istediğinde sağlıklı düşünemez. Bulduğu çözümler günü kurtaracak kaçış  kapılarıdır çıkmaz sokaklara açılan. 

Ali hemen karar verip harekete geçti. İlk iş otogara gidip bir bilet aldı. Dönmek istese dönemezdi, cebinde o kadar para yoktu ama öyle sinirliydi ki biletini aldı. İlk otobüsle yola çıktı. 
Arkadaşlarını aradı, "beni alın" dedi. Bir kaç arkadaşı vardı zaten. İndiğinde hepsi orada bekliyordu. Ali'yi sevinçle karşıladılar. Arkadaşlarından biri "oğlum hayırdır , nereden esti, birden bire buraya gelmek" dedi. Ali anlattı her şeyi. Çok da uzatmadı. "Bana iş bulun çalışayım, eve dönmek istemiyorum " dedi. "Tamam oğlum merak etme sen, burada işsiz kalmazsın" dediler. 
Tarık "hadi bize gidelim beyler " dedi. Zaten sabah olmuştu. 

Ali gece otobüsüne binip sabah inmişti. Yorgundu. Arkadaşları da işten yeni çıkmıştı. "Gidelim uyuyalım sonra ne yapacağımızı düşünürüz "dediler. 
Uyandıklarında ikindi olmuştu zaten. Hemen bir şeyler yediler. Ali uyuyunca kendine gelmiş, sinirini unutmuştu bile. Tarık " benim otele gidelim "dedi . "Akşamları animasyon yapıyorum ben, sonra da sabaha kadar İçiyoruz, eğleniyoruz" dedi. Ali içmezdi, gece hayatı hiç yoktu. Ailesi onu öyle yetiştirmişti. Bir an durakladı ama " amannnn boş ver" dedi. "Biraz kafa dağıtayım" diye düşündü. 
Tarık ile beraber otele gittiler. Otelin müdürü Ali'ye de bir iş verdi. Gecenin geç saatlerine kadar Tarık ile çalıştılar. Sonra diğer arkadaşlarıyla buluşup sabaha kadar içtiler, eğlendiler. Acayip eğlenmişti Ali. Yatağa uzandığında çoktan sabah olmuş, güneş doğmuştu. İçmeye alışık olmadığı için içki onu çarpmış, bitkin düşürmüştü. Uyudu. 
Uyandığında güneş artık batmaya hazırlanıyordu. Hemen bir şeyler yiyip işe gitti. İş çıkışı yine içtiler, eğlendiler, sabah olunca uyudular. Derken günler günleri kovaladı ve aylar geçti. Ali alışmıştı bu hayata ama bir şeyler huzursuz ediyordu onu. Sağlığı bozulmuş, dengesi şaşmıştı.  Bu hayattan sıkılmaya başladığını fark etti.

"Bu nasıl bir hayat böyle?" diye düşünmeye başladı. 

İlk günler güzel geçmişti, keyif almıştı ama bir süre sonra sabah uyuyup, akşam uyanmak, içmek, içtiğinde saçma sapan şeyler yapmaktan artık sıkılmıştı. Bu hayatı uzun süre sürdüremeyeceğini düşündü. 

"Nereye kadar böyle yaşayabilirim ki?" diye düşündü. 
İnsanın doğasına aykırıydı bu. 

Güneşin doğuşunun da, batışının da bir anlamı vardı. 

Doğadaki tüm canlılar güneş ile harekete geçiyordu. 

Güneşin batışıyla dinlenme, yenilenme süreci başlıyordu.

İnsanın vücudu da o saatlerde dinleniyor, yenileniyordu. Doğaya bu kadar aykırı olmak bana iyi gelmeyecek diye düşündü. Etrafındaki insanlara baktı, onları ayık ve uyanık görmüyordu bile. Sanki para kazanmak için çalışıp, kazandıkları tüm parayı içmek ve eğlenmek için harcıyorlardı. Bir hayat bu kadar anlamsızca ve öylesine yaşanamaz diye düşündü. 

Amacı olmayan, hedefi olmayan, rastgele bir hayat yaşamak ne kadar anlamlı olabilir ki?

Oradaki insanları izledi bir süre. Hipnoza girmişçesine bu hayatı yaşıyorlardı. Sadece içip kendilerinden geçtiklerinde mutluydular. 
Hayat bu kadar gelişi güzel yaşanmamalı diye düşündü. 
Nerde akşam orda sabah bir hayat hiç ona göre değildi. Zaten arkadaşlarına da bakınca bu hayatın hiç de iyi bir tarafı olmadığını, insanı zarara sürüklediğini fark etti. Ama arkadaşları artık bu hayata alışmış, zarar gördüklerinin farkında bile değildiler.  
Ali'nin öfkesi geçmiş, hatta ailesini özlemeye bile başlamıştı. Annesini aramak geldi içinden ama aramadı. Ne diyecekti kadına? 

"Pişman oldum, eve dönüyorum"  mu diyecekti. 
Ailesini düşündü. Evdeki o sıcacık sohbetlerini, akşam saatlerindeki o masa  kurma telaşını, annesinin mis gibi yemeklerinin kokusunu, yemek sonrası çay keyfi yapmayı, babasıyla maç izlemeyi, mahalledeki çocuklarla top oynamayı ne kadar  özlediğini fark etti. 

Çoğu zaman sıkıcı ve monoton diye düşündüğümüz o huzurlu hayatın ne kadar da büyük bir nimet olduğunu düşündü. 

İnsanoğlu mutluluğu, huzuru çok uzakta arıyordu. Bir gün tüm o güzellikler  elinden gidiverince ne kadar kıymetli olduğunu anlıyordu insan. 
Ali o gece iş çıkışı doğru eve gitti. Arkadaşları ısrar etse de eğlenmeye gitmedi. Eve gittiğinde uyuyamadı hemen. Vücudu o kadar alışmıştı ki bu tempoya, yeni bir alışkanlık oluşturmak için zamana ihtiyacı vardı. 

Hiç bir şey bir günde bozulmadığı gibi, bir günde de toparlanmıyordu. 

Acele etmedi. Biraz zaman verdi kendine. Ama kararlıydı. Öyle sabahlara kadar eğlenmek yoktu artık. 
İlk günler zor geçti. Hatta arkadaşları onu ikna etmek için neler neler yaptılar ama o vazgeçmedi. Ali kendini iyi hissetmiyordu. Büyük bir boşluk vardı içinde. Ne yapsa dolmuyordu o boşluk. 
Bir sabah uyandığında ilk iş annesini aradı. Ona "beni merak etmeyin" dedi. Annesi telefonda ağlıyordu. Konuşamadılar bile. Ali o gün eve dönmeye karar verdi. 
Tarık ve diğerleri önce kızdılar sonra anlayış gösterdiler Ali'ye. Ali " oğlum bu hayat böyle olmaz, bitirmeyin kendinizi, sağlığınızı bozmadan dönün bu yoldan" dedi. Onlar da çok memnun değillerdi ama yapacak başka bir işimiz yok diye düşündüler. 
Ali biletini aldı, ilk otobüsle dönüyordu evine. Annesini aradı sevdiği yemekleri sipariş etti. Annesi telefonu kapatırken " Ali, baban da seni çok özledi, sana kızgın değil" dedi. İçi huzurla doldu Ali'nin. 
Eve döndüğünde annesi sıkı sıkı sarıldı oğluna, babası da biraz sitemkar, biraz mesafeli, sarıldı oğluna. Ama yüzü gülüyordu. 

Ali ailenin ne kadar kıymetli olduğunu bir kez daha anlamıştı. 

"Bazen büyüklerimizin bizim için en doğrusunu düşündüklerini unutuyoruz" diye düşündü. 

"Onların istekleriyle benimkiler farklı. Onların hayatı algılayışıyla benim ki farklı ama bu farklılıkları anlayabilirsek ve kabul edebilirsek her şey daha güzel olacak" diye düşündü.

İnsanlar farklı oldukları için değil, farklılıkları yönetemedikleri için tartışır. Fakat hiç bir tartışma uzlaşmayla sonuçlanmaz. 

Oysa tartışmak yerine bu farklılıkların sebebini anlamaktır önemli olan.

İnsan ancak anlamlandırabildiği şeyi yönetebiliyor. 

Ali şimdi yepyeni bir hayatı, yep yeni bir bakış açısıyla yaşamaya hazırlanıyordu. İçi huzurla doluydu.