SATRANÇ ŞAMPİYONU 

Ahmet şampiyonluk kupasını alır almaz arkadaşlarıyla başarısını kutlamak için büyük bir heyecanla her zaman görüştükleri mekâna gitti. Yarışmada neler olup bittiğini ve hangi hamlelerle şampiyon olduğunu anlatacaktı.

İçeri girer girmez mekana göz gezdirdi ama gelen yoktu.

Arkadaşlarını göremeyince şaşırdı. 

"Beklerim, birazdan gelirler diye" içinden geçirdi ve masada oturmaya başladı. Kırk beş dakika olmuş hala kimse yoktu. "Bir kahve içeyim" gelirler diye diye, dördüncü kahvesini yudumlarken peş peşe mesajlar geldi arkadaşlarından. 

Son anda işleri çıkmıştı ve kutlamaya gelemeyeceklerdi.

Sevinci ve heyecanı yarıda kalmıştı. 

Bulunduğu mekan yarı karanlık, boğuk ve daralmış gibiydi. Hayal kırıklığı içinde dışarı çıktı ve bir banka oturarak derin derin düşünmeye başladı. Arkadaşlarını seven, onlara değer veren, onlar için her türlü fedakarlığı yapabilecek biriydi Ahmet. Uzun zamandır bütün ilgisini, zamanını ve bedelini arkadaşlarına vermişti. Nasıl bu kadar seçeneksiz kaldığını düşündü. “Hayatımda önemli anlarımı paylaşacağım, birlikte eğlenip kutlama yapacağım kişiler arkadaşlarımdı. Onlar olmayınca şampiyonluk başarımı dahi kutlayamıyorum. Benim hayatımda başka kimse yok mu?” diye düşündü.Oysa ki kısa zaman öncesine kadar onun eve gelişini büyük bir özlemle bekleyen eşi, ona düşkün olan çocukları vardı. 

Peki Ahmet ne yapmıştı ?

Eşini ve çocuklarını hayatından uzaklaştırarak, kariyerinin zirvesine ulaşmak için engellerini kaldırdığını sanmıştı. Varsa yoksa iş nedeniyle sık sık gittiği, yurtdışı seyahatleri vardı. Satranca olan ilgisi nedeniyle geri kalan zamanlarını da satranca ayırırdı. 

Aslında satranca olan ilgisi bile işindeki kariyer hırsından kaynaklanıyordu. 

İş hayatındaki kariyer yolculuğunu satranç oyununa çok benzetiyordu. 

Bu oyunda ustalaşıp, iş hayatında da doğru hamleleri yaparak, sektördeki rakiplerini alt etmekti amacı. 

Ona göre, bu şekilde olmazsa kariyerinde de kalıcı olamazdı.

Yanlış yere bakıyordu ama farkında değildi.

İnsan hayatında dengeyi kaybedince hiçbir terazi doğru sonuç vermiyordu.

Evet, Ahmet kariyerinin zirvesindeydi ve üstelik katıldığı satranç turnuvasında çok başarılı olmuş kupayı da kazanabilmişti. 

Elindekilere bakıldığında çok güzel imkanlara sahipti. 

Son model arabası, cebinde kartları vardı. Kariyerinde zirvedeyken bir de satranç şampiyonluğu eklenmişti hayatına.

“Böyle bir hayatı kim istemez ki?” diye içinden sık sık geçirir, kendisiyle övünürdü.

Sonra? Nereye varmıştı o yol?

Bütün bu övünç kaynaklarıyla geldiği yer yalnızlıktı Ahmet'in.

Ne zaman fark etmişti bunu?

Hayatının amacı haline getirdiği kariyerini ve satranç şampiyonluğunu kutlayacak kimseyi bulamadığında bilinci açılınca.

Canı acımıştı ama gerçeği de anlamıştı.

"Ben ne yaptım?" 

"Hayatımdan kimleri uzaklaştırdım, kimleri yakınlaştırdım?"  diye sordu kendisine.

Daha önce bu soruları hiç düşünmemişti.

Boşlukta gibi hissediyordu. 

Bu duyguya bir türlü anlam veremiyordu.

Ne yapmıştı ?

Kariyerine, şampiyonluğa ve bugün sahip olduklarına ulaşabilmek için onu seven eşini ve çocuklarını bırakmış, kendini onlara adamıştı.

Bu sefer hamleleri doğru çıkmamıştı. Düşündükçe zihninde sorular belirmişti.

"Neyi, ne için terk ettim?" 
“Ne kazandım ne kaybettim?”
“Beğenilme, onaylanma, kabul görme, böbürlenme ve hırs gibi isteklerim beni ne hale getirdi?"

Ahmet, gerçek başarının bunlar olmadığını, içinde büyük bir pişmanlık hissederek anlamıştı artık. 

Gerçek başarı hayatın kurallarını koyanı tanımaktan ve onun sorumluluğunda olan emanetlere sahip çıkmaktan geçiyordu. 

Artık kendini beğendireceği asıl yerin sosyal çevresi ve arkadaşları olmadığını anlamıştı.

Evet!

"Satranç oynarken doğru hamleleri yaparak ilerlersen seçeneklerini artırırsın. Hayat da böyle! 

Hayatın da kuralları var." dedi içinden  ve hangi kuralları ihlal ettiğini düşünmeye başladı.

"Ne yaptım da kendimi bu kadar seçeneksiz bıraktım?" 

"Kendimi bu hayatta yapayalnız bırakacak hamleleri doğru hamleler zannederek ilerledi? "

Oysa, nasıl ki sadece fil, vezir, at, piyon taşları tek başına satrançta oyunu kazanmaya yetmiyorsa, gerçek hayatta da sadece bir yerde var olmaya çalışmak başarılı olmaya yetmiyordu. 

Bu şekilde başarılı olunamayacağını anlamış ve çözümü bulmuştu.

Ahmet her taşını doğru ilerleteceği, her hamlesinde doğru stratejilerden faydalanacağı hayat sahnesindeki oyununda şampiyon olmaya niyet etti. Oturduğu banktan kalkarak aracına binip en doğru kapıya, evine yöneldi. Başarılı bir hamle yapmanın verdiği özgüvenle kapı ziline bastı. 

Kapıyı açan kızına ve sesini duyduğunda kapıya koşan küçük oğluna kupayı uzattı. 

Biraz geride bekleyen eşine doğru elinde çiçekle yürüdü.

İçindeki huzurdan ve sakinlik halinden anladı doğru yerde olduğunu.

Dua ediyordu bir yandan da

" İNŞALLAH geç kalmamışımdır" diye.