VARIŞ NOKTAM

Yolu güzelleştiren yola çıktıkların mıdır? 

O yolculuğu anlamlı hale getiren, bir arada yol alabilmek olabilir mi?

Yoksa varılacak yerin anlamı mıdır o yolu, yolcuları, yolculuğu keyifli hale getiren?

Hayatın yolculuğuna başlarken ne kadar doğal ve  masum başlıyoruz. 

Sonra ne oluyor, neler yapıyoruz da  bu günümüz bu hale geliyor?

Oğlumun dünyaya geldiği gün ne kadar sevinmiştim. Yıllarca onun üzerine titredim. Adeta hayatımı ona adamıştım. İlk adımları, ilk kelimeleri dün gibi aklımda. Okulunun ilk günü "yanında kalayım" diye ortalığı yıkmıştı da, öğretmeni rica etmişti. "Birkaç gün siz de yanında kalın" diye. 

Rahmetli babası, "hanım oğlanın üzerine bu kadar düşmesen mi" derdi. "Kıskanıyor" derdim içimden. 

O benim bir tanecik göz bebeği evladımdı, onun etrafında pervane olmayacaktım da ne yapacaktım.

Babası genç yaşta vefat edince iyice bağlılığım arttı. O artık benim yoldaşımdı. Uzun yıllar beraber bir yol alacaktık. O sebeple evladımın bir dediğini iki etmedim. Ona hem anne hem baba oldum. Çocukluk, ergenlik, gençlik derken bir arada güzel zamanlarımız geçti. Üniversite zamanı gelince, yurtdışına gitmek istediğini söyledi. Önce "gitse de hemen döner, dayanamaz bensizliğe" diye düşündüm. 

Gittikten sonra ülkeyi, şehri tanıma, üniversiteye alışma süreci derken, beni artık çok az arar oldu. Bu aramalar giderek daha azaldı ve artık sadece harçlık için arar hale geldi. "Hasta oldum" diyordum buna rağmen ilgisini çekmiyordum. Hasta olduğunda benim onun yanından ayrılmamı istemeyen evladım şimdi bu hale gelmişti. Yıllarımı ona vermiştim. "Saçımı süpürge ettim" lafı benim yaptıklarımın yanında  az kalıyordu. 

Beni yalnız bırakmaz sandığım, yoldaşım dediğim oğlum, nasıl bu kadar nankör olmuştu. 

Nerede yanlış yapmıştım? 

Bunların sebebi kendim olabilir miydim?

Dengeyi bozmuş ve hep ben mi vermiştim? 

Tek başıma kalmıştım yolda.

Varış noktama giderken ödemem gereken bedelleri, oğlumun etrafında pervane olarak yanlış yere ödemiştim. 

Şimdi, bu "hatalı ben" ile baş başaydım.

Yolculuğumun hakkını verememiştim. 

Süre devam ederken hızla değiştirmeliydim yolumu ve yöntemlerimi.

Varış noktama kaç kilometre kaldığını bilemiyorum ama  yürüyorum toparlamak için  kararlılıkla. 

Bakalım varabilecek miyim huzura?