HAYATA ÇEYREK KALA...

Kim kimdir diyordun bana. 
Kimler geldi, kimler geçti hayatımdan, diye geçiriyordum içimden. 
Bir film şeridi gibi açıldı hayat sahnelerim. Sevinçlerim, hüzünlerim, yaşadıklarım, aşkım, sevdiklerim, dostlarım, selam verdiklerim, kaybettiklerim, ihanet edenler, bırakıp gidenler, yarım bırakanlar, sessiz bırakanlar, kalp çarpıntıları, akıtılan yaşlar, hak edenler, hak etmeyenler... 

Böylece geçip gitmişti koca bir ömür.
Ömür bilinmez ama hayata çeyrek kala, ben yorgun, yıllar yorgun, ilişkilerim yorgundu. 

Karşıma geçmiş; kendinden emin, mağrur net ve gür sesinle "Hayatımızdakileri ve kendimizi tanıyor muyuz?" diyordun. 

Kendimi tanımam mı gerekiyordu? 

Etrafımdakileri yıllar içinde tanımıştım tanımasına da, o güzel yüzlerinin altında hep başka bir dünyaları vardı, herkes maskeyle geziyordu sanki.

Eğitimin sonuna geldik, yakana yapışmıştım. "Hayatımın neresini çöpe atayım?" dedim. 

Sen ise öbür tarafta yakana yapışmamdansa bu tarafta yapışmama razıydın. Rahat ve huzurlu gülümsemenle; "Sakin ol her şey zamanla düzelecek, sen niyetini tazele" dedin. 

Sadece birkaç saatlik değişiklik olsun diye geldiğim bir seminerden, duvara çarpmış gibi ayrılıyordum. 

Gerçeklere çarpmıştım. Gerçek olduklarını zannettiklerimle, gerçekler çarpışmıştı.

"Sadece aynadakini değiştirmeye hakkın var" diyordun ama ben ondan çok memnundum. Hep başkalarını değiştirmeye çalışıyordum. 

Bu muydu şimdi kabahatim? 

Yazdığım defterin sayfaları gözyaşlarımla ıslanırken, yıllarca başkaları için ağladığımı, şimdi sadece kendime ağladığımı fark ettim. 

Arka sıraya geçip tepine tepine, hıçkıra hıçkıra ağlamak istiyordum. 

Gözlerinin içine bakamıyordum artık. İçimdeki çağlayanları fırtınaları göreceksin diye çekiniyordum. 

Ertesi gün aynaya baktım, hayatımda ilk kez "Var mısın değişmeye? " dedim. 

Niyetimi tazelemiştim. Yüzüm fırtına sonrası, dinmiş deniz gibi sakinleşmişti. Duyduklarım, dinlediklerim, yazdıklarım aklımdan çıkmıyordu. Sıradan şeyler değildi konuştukların. 

"Basite disipline ol" diyordun. 

Verdiğin öğütler altın değerindeydi ama benim bilincim bunları anlayacak düzeyde değildi. Düşünüyor, düşünüyor, düşünüyordum. 

"Hiçbir iyiliği küçümseme, küçük küçük iyilikler yap" demiştin. Evet hayatımı bir anda çöpe atamıyordum. Değiştirmek kolay olmuyordu alışkanlıklarımı. 

Elinde poşetleri ağır olan bir kadına yardımla başladım, çok çekinerek ve utanarak. Bu kadar memnun olacağını bilseydim kadının, utanmazdım teklif ederken.

 "İhtiyaç giderenin ihtiyacı giderilir" demiştin. 

Bu nasıl bir sözdü? Kendi ihtiyacım dururken, başkalarının ihtiyaçlarını mı giderecektim?  Ama niyetimi tazelemiştim bir kere, "buna da eyvallah"dedim.
Olgunlaşan bir meyve gibi, her geçen gün daha sakin, yumuşak, hayattan tat alan, hayatındakilere tat veren olmuştum. Seni yetiştiren eğitmenin, bir yazısında okumuştum,

"Bu senin hayatın, ama beni ilgilendiriyor. Çünkü benim başarım, senin için yaptıklarımla ilgili." "Nasıl bilirdiniz? sorusuna karşı yüreğinde hissettiklerinle ilgili... " diye yazmıştı. 

İşte o an kalbimden vuruldum. Anladım ki varmak istediğim varış noktası buydu. Hayata çeyrek kala bile olsa...