ŞÜKÜR BOLCA ŞÜKÜR

Kaç bin milyon kez şükrediyordu şimdiki haline hiç bilmiyordu. İçi huzurla dolu, yüzünde tebessüm ve dilinde şükürle yaşıyordu uzun zamandır.

Bir gün akşama doğru yağmur yağıyordu. Camdan dışarıya bakarken on yıl önce yaşadığı olayı hatırladı yeniden.

İflas etmişler elde avuçta ne varsa her şey gitmişti. 

Çocuklar, ödenmeyi bekleyen kira ve "bugün ne yiyeceğiz?" kaygısı ile yaşıyordu. 

Kimden ne isteyebilirdi ki? 

Bu yüzden yeni bir işe başlamak istiyordu. İş yeri açmak için para lazım. Bankalar kredi vermiyor. Tabiri caizse güvenilir bulmuyorlardı. Zaten iflas edince arkadaş falan da kalmamıştı. "Para ister" korkusu ile kimse gelmiyor, aramıyordu.

Bir akrabasıyla anlaşmıştı. Cüzi bir miktar da olsa kredi çekecekti kendi adına. Buraya da onun için gelmişti. Kaç gündür buluşup bankaya gideceklerdi ama hep bir bahane üretmeye başlamıştı. 

"Şehir dışındayım, hastayım, işten çıkamadım" gibi gibi. Bu sefer iş yerini aramadan gelmişti. Biraz  da kızgındı ona. Niye böyle yapıyordu ki? Hem de kendisi söz vermişti "hallederiz" demişti.

Şimdi ise "Abi bu iş yerini açmam lazım, çocuklar var. Bazen ekmek almakta bile zorlanıyorum." dememe rağmen,

"Kusura bakma lütfen.Yazlık alıyorum da, ben kendi adıma krediyi onun için çekiyorum. Sana veremeyeceğim" demişti. 

"Nasıl yani?"

"Ben sana çocuklar diyorum, ekmek alamıyorum diyorum. Sen yazlık alacağını mı söylüyorsun?"

O an geldi aklına! 

Sanki başından aşağı kaynar sular döküldüğü o an!

O kadar canı acımıştı ki! 

Kredi çekememesinden ziyade bu kadar duyarsız olunması çok canını yakmıştı. Üstelik de akrabasıydı bunu yapan.

Oradan nasıl çıktığını hatırlamıyordu.

Yağan yağmurda, o cadde boyu herkesin içinde hüngür hüngür ağlayarak yürüdüğünü iyi hatırlıyordu. 

"Neden neden?" diye yaptığı suçlamaları ve maalesef Allah’a sitem ettiğini hatırlıyordu. 

Oysa bin nasihatten iyidir bir musibet...

Bir yıl sonra fark etmişti aslında o gün onu daha zorundan, daha zaliminden ve daha kötüsünden Allah'ın koruduğunu. 

Yavaş yavaş toparlandılar. Yıllardır yurt dışından gelmeyen oğlu, çoluğu çocuğu toplayıp dönmüştü. Karısı, ilk zamanlardaki gibi yine destek veriyordu çalışarak. Ufaklığın okulundan şikayet için daha az arar olmuşlardı. 

Yeniden bir aile olduğunu hissediyordu. Yıllardır uğramadığı, doğduğu mahallesindeki  eve taşınırken yeniden bir yuvaya kavuşacağı aklına gelmemişti. 

Hep ertelemişti tadilat işini. 

"Nasıl olacaktı, ne yapacaktı?" diye düşünürken, mahallelinin de el atması ile ev eski havasına kavuşmuştu. 

Bir zamanlar bahçesinde oynadığı, dedesinin ölümü ile yıkılmaya terk ettikleri evin bahçesinde şimdi  torunlarıyla top koşturuyordu. 

İnsanın çok aceleci olduğunu yaşayarak fark etti.
İnsan cahildi.

Hep durumu kurtarmanın ve anlık sonuçların peşindeydi.

Oysa Allah her şeyi çepeçevre bilen ve kuluna merhamet edendi.

İnsanın yapması gereken ise çalışmak, sabretmek ve doğru yerden beklemekti.

Öğrenmişti çok şükür süresi bitmeden.

“Çok şükür Rabbim iyi ki bırakmadın beni” dedi.