HADİ O ZAMAN

Bu hafta sonu bir eğitimimiz vardı. 

Telefonu elime aldım “Ayşe Eltim” yazıyordu."Boş ver onu, yok diyecek o kalsın.” Merve görümcem"  çarptı gözüme, yok yok onu da aramam. "Daha bitmedi mi bu eğitimler? Bir eğitilemedin gitti" diyecek yine bana. Komşum Ayla'yı arayabilirim. Yok yok o da olmaz..Tanıtıma geldi. Tanıtım dinlemeye değil, kendini tanıtmaya gelmişti sanki. İș ortamından birilerini arasam mı? Boş ver ya, bu benim çevremle olacak bir iş değil. Diğer arkadaşlar birkaç kişi bulurlar. 

Geç oldu, hava da yağmurlu bir taksi çağırıp eve geçeyim artık, eşim de gelmek üzeredir.

-Şu adrese gidelim lütfen, çok yağmur yağıyor arabayı yavaş kullanın olur mu?

-Abla biz  böyle günlerde para kazanıyoruz ne kadar yavaş gidebilirim ki? Gecikirsem şirketten sıkıştırırlar şimdi.

-Ne diyor bu çocuk? Benim de kalbim sıkıştı şimdi. İnsem mi ki arabadan? Bu havada başka taksi de bulamam, neyse artık...

Bu da ne! Nereden geliyor bu sesler? Neden hepsi birden bağırıyorlar? Eltim, görümcem, komşum ve daha bir sürü insan. Eltim Ayşe koşarak yanıma geliyor, üstü başı perişan, saçları dağınık, ayakları çıplak.

-Ne oldu Ayşe abla, birine bir şey mi oldu? Ne bu halin! Neden ağlıyorsun?

-Daha ne olsun Derya! Her Kapıdan kovulduk. Gidin Derya'ya sorun diyorlar. Hani komşun açken tok yatmazdın sen... Sen ilime kana kana doyarken, bize bir damlasını çok mu gördün?

-Ama sen öyle eğitimleri beğenmezsin diye söylemedim.

-Hadi ben cahildim, sen benden de cahilmişsin.

Kan çanağına dönmüş gözlerini gözlerime dikerken, "yer yarılsa da içine girsem" diyordum. Onun adına nasıl karar vermiştim. Görümcem Merve, küçücük bedeniyle yaydan fırlamış ok gibi bana doğru geliyordu .O kadar kızgındı ki üzerime bir dev saldıracak zannettim. Gözlerinden alev fışkırıyordu.

-Yazıklar olsun sana, hiç mi sevmiyordun bizi?

Dona kalmıştım..Ne söyleyeceğimi bilemiyordum. Benimle dalga geçen “eğitilemedin“ diyen Merve mi benden hesap soruyordu? Onu aramak nefsime çok ağır geliyordu. Ne yazık ki haklı çıkmıştı, ben eğitilememiştim. 

Öğrendiklerim bana, “Egonun zıttında davran” diyordu ben gurur yapıyordum. 

Ne olurdu sanki bana iki laf daha soksaydı! Ben yine de onun gerçekleri duymasına vesile olsaydım, değmez miydi? Derinden komşum Ayla'nın sesini duyuyordum.

-Derya, Derya!

Dizlerimin bağı çözülmüştü. Şimdi buna ne cevap verecektim? Boğazımda kelimeler düğümlenmiş, dilim tutulmuş gibiydi. Sırılsıklam olmuştum. Zannediyorum yağmurda kaza geçirmiştim. Ayla hala...

-Derya, Derya! 

Bütün gücümü toparladım, 

-Defalarca beni affet, beni affet, diyebildim ağlayarak.

-Neden? dedi, göz göze geldik.

-Hafta sonundaki eğitime seni çağırmadığım için.

-Tamam, bunu sonra konuşuruz. Taksici uyandıramamış seni, zilime bastı. Ne oluyor kuzum, hasta mısın sen?

-Hasta mı? Yok yok iyiyim,  tamam kalkıyorum.

Gördüğüm rüyanın etkisiyle ter içinde kalmış, sırılsıklam olmuştum. Komşularımın ve eşimin şaşkın bakışlarına aldırmadan, titreyerek içeri girdim.

-Çok şükür, çok şükür hala sürem var, diyordum. 

İkramlanmıştım...

Bütün gece kıvrandım durdum. Öğrendiklerimi tekrar tekrar düşündüm. 

Kendimi ne kadar da önemli görüyordum. Reddedilmeyeyim, beni kırmasınlar, beni üzmesinler. 

Keşke gerçekler ile insanlar arasında basit bir köprü olduğumu bilebilseydim. 

Bu kadar sancılı geçen bir gecenin ardından güzel bir doğum beni bekliyordu. Sabahın seherinde balkona çıktım, yağmurla ıslanmış toprağın kokusunu içime çektim, hem bedenim hem ruhum sakinleşmişti.

-Elhamdülillah, dedim bütün hücrelerimle hissederek.

-Ya hiç uyanmasaydım!

Ben kim oluyordum da başkaları adına karar veriyordum. Benim işim arayıp çağırmaktı. İlim bana ne diyordu “sonuç seninle alakalı değil, sen sebeplere konsantre ol, yolda mutlu ol.”

Sabah erkenden aramaya başladım insanları. Önce bana nazikçe "hayır" diyecekleri aradım. "İşim var, zamanım yok, bahanem çok" diyecekleri aradım. Birçoğundan ret yedim. Önceleri bu canımı acıtsa da burada canımın acımasının çok da önemli olmadığını hatırladım, sebeplere odaklandım. İki yıldır görüşmediklerimi aradım. İki üç dakika sürecek diye düşündüğüm görüşmeler 15-20 dakika sürmeye başladı. İnsanları özlediğimi fark ettim. 

Peki neden görüşmüyordum bu kadar zamandır bu insanlarla? Birkaç telefon sonra şunu fark ettim. İnsanlar bana "hayır" deyince, önce bozulup görüşmeleri kısa kesiyordum. Şimdi ise sonuçla ilgilenmiyorum. Bana ”hayır” dediklerinde, ”Peki nasip olursa gelirsin. Sen neler yapıyorsun?” dedikçe, insanlar uzun uzun sohbet etmeye başladılar. Ben de nihayet yolda mutlu olmaya başlamıştım. Sonuçlar benim için önemsiz oldukça aradığım insanlar " Buna çok ihtiyacım var. Bu sefer müsait değilim ama başka eğitimlerden haberdar et” demeye başladılar. 

Hiç bir emek boşa gitmez. 

Bu benim İlk eğitimim olsa da son eğitimim değildi inşAllah. Bu işin çıraklığındaydım ve bedellerim kabul edilirse sonucu ustalıkta alacaktım. Bunları bilmeme rağmen neden acele ediyordum? Sürekli  en mükemmel olmaya çalışıyordum. Neden başardıkça hikmeti kendimden biliyordum? 

Kendi engellerimi kendim koyuyor, ödülümü de kendim veriyordum. 

Oysa  İlim bana ne diyordu?

Bu öykü senin yaptıklarınla kazanılacak bir öykü değil, başkalarının öykülerinde adını geçirerek kazanılacak bir öykü. 

Benim öğrenciye ihtiyacım vardı ve ben buna konsantre olmuştum. İlim ise, "insanların ihtiyaçlarını gider " diyordu. 

Öyle bir dönemdeyiz ki herkesin bu bilgileri duymaya, rahatlamaya ihtiyacı var. Bütün kalbimle insanlara, bu bilgilere ihtiyaçları olduklarını, ilme meraklı olduklarını düşündüğüm için aradığımı söyledikçe insanlar bana yakınlaştılar ve çağrılmak hoşlarına gitti.

Kendi kendime "gururunu, kibrini, reddedilişleri, sokulan lafları, uydurulan bahaneleri bir kenara bırakarak var mısın birilerinin öyküsünde adını yazdırmaya?“ diye sordum...

Hadi O Zaman...