MUTLULUK NEDİR Kİ?

 

“Buldum!”, dedi  ince sesiyle.

“Ne eksik buldum!”

“Mutluluk.” 

Ağızdan ne kolay çıkan bir kelime ama eksikliği ne büyük!

“Keşke tüm bunlar yerine kalbimi ısıtan torunlarım, yolunu gözlediğim evlatlarım olsaydı” ama hepsi de çok uzaktalar diye iç geçirdi. Eskiden daha gençken senede bir kez onları görmeye giderdi Amerika’ya. Tabii ki artık yol çok uzun geliyor. “Hem onlar gelsin artık, ben kocadım” diye düşünüyordu.  Ama ‘neeerde’ artık eskisi gibi telefonla bile görüşmüyorlardı. Bir arada olamayınca konu da kalmıyor ki konuşalım. ‘Nasılsın, iyi misin? İyiyim. Sen nasılsın?’ dan öteye gitmiyor ki paylaşımlar.

Yirmili yaşlarında biri sorsa en çok korktuğu şeyi herhalde yalnız kalmak olurdu cevabı. 

Ne garip! 

Eşinin ani gidişinden bu yana yalnızdı zaten. Hasan’ın varlığı onu yumuşatır, hayata karşı daha umutlu hale getirirdi. Olmadık şakalar yapar, ne yapıp eder Leyla’yı güldürmeyi başarırdı rahmetli. 

Ara ara geçmişten kareler gelirdi gözünün önüne. Kiracısı oldukları evin banyosu bayağı soğuktu. O yüzden her şey hızlıca yapılmalıydı kışın. Banyo hızlıca yapılıp bitmeli. Sabunu hızlıca sürtüp kaynar suyu döküverirdi üzerlerine çocukların☺. Sobada bir saat fokur fokur kaynamış su☺. Küçüğü eğlenirdi de büyük huysuz, mutlaka söylenecek şey bulurdu.  Banyonun ardından kışın hepsinin bir arada vakit geçirdiği oturma odasındaki sobanın yanına kıvrılırlardı, sıcacık. “İş çoktu ama neşe vardı”, diye düşündü.

Peki ne değişti o günlerden bu yana? Neden içi huzursuz ve hüzünlü? 

O vakitlerde elleri dar olurdu genelde ve Hasan’la çocuklar uyuduğunda hayal kurarlardı. 

‘Şöyle bir evimiz olsa, salonu büyük pencereli, güneş alan, küçük de olsa bahçesi olan…’  

Çok değil dört duvar, o zaman verdikleri kira parasıyla çocukları alıp tatile gittiklerini hayal ederlerdi. Düşüncesi bile mutlu ederdi.  Oysa şimdi kocaman, denize karşı bir dairede oturuyor ama bırak keyfini yaşamayı, manzarayı görecek hali yoktu. 

Oldum olası parayı severdi. ‘Bir şey olmak için yaşar insan’, derdi ve çocukları da böyle okuttular. Yurt dışına gönderdiler. Burslu kazandıkları okullar için konu komşuya, akrabaya bolca hava atma imkanları dahi oldu, bir dönem. Bu Zeki’nin mühendislik fakültesini yeni bitirdiği dönemde, daha gitmemişti ama ne anlatmışlardı. Ne! İçten içe bir küçümseme taşırdı daha az imkanla kalabalık ailelerde büyümüş insanlara karşı. ‘Aman! Bunlar ne anlar!’, derdi ama şimdi gel gör ki onlar bir aradalar, ben ise camdan dışarı bakmakla yetiniyorum.

Hayat geçti, gitti.

Peki neyi daha doğru yapabilirdik Hasan! Nerede yanıldık? 

Yemedik yedirdik, üç beş kuruş demeden kenara attığımız paralarla çocuklara özel ders için öğretmenler tuttuk. Fedakarlıklar yaptık. Bir gün hiç unutmam, Hasan okuldan dönerken benzini bitmiş arabası yolda kalmıştı. E para da yok, utanmış kimseye çaktırmadan beni aramıştı. ‘Yeter ki evlatlarımız okusun bizim gibi yokluk çekmesinler!’

Öyle de oldu ikisi de yüksek mühendis oldular. Biri inşaat diğeri kimya. Okulları dereceyle bitirdiler. Gideli çok oldu ama gidenler geri gelmedi. Ödenen bedeller, yapılan fedakarlıklar unutuldu. Anne baba telefonun ucunda bir görüntü olarak kaldı. 

Mutluluk ne mevkiymiş ne kazandığın para ne üstün gördüğün mesleğinmiş dedi…  

Mutluluk hayattan beklediklerinle buldukların arasındaki farkmış. 

İnsan nasıl da yanılıyor. Koca hayatı üzerine kurduğu değerleri ne boş geliyor yirmi sene sonra. Gerçek olan bu değilmiş demek ki. Yoksa kalbi tatmin, mutmain olurdu değil mi? 

Şimdi gençlere bir tavsiye vermesi gerekse, “Hayatı “başkaları ne der?” diye değil, gerçek anlamda mutlu olmak, gerçek anlamda paylaşmak, ihtiyaç gidermek, anlamak için yaşardım ve buna harcardım vaktimi…” derdi.

“Doğru yere emek verip, doğru yerden bekleyen insanların bulduğu şeyin adı MUTLULUK tur” derdi...