YENİ BİR BAŞLANGIÇ

 

Her güne “Yeni Bir Başlangıç” diye bakardı, Aslı. Dünden aldığı deneyimlerle yeni bir güne uyanmak onu oldum olası heyecanlandırırdı. Sabahları kolay kolay ayılamayan tiplerden değildi. Uyanır uyanmaz ilk işi salonun perdelerini açmak olurdu. Üç cephesi de güneş alan evin salonu öğlenden sonra güneş ışıkları ile dolardı. Güneş o kadar etkiliydi ki koltukları zarar görmesin diye güneşlik yaptırmıştı. Çiçekleri için açardı o zamana kadar. Tüm canlılar gibi onlar da canlansın, güneşten nasibini alsınlar diye. 

Evi merkezi bir yerde, cadde üzerindeydi. Kiralamak için ev ev dolaştıklarında buraya bayılmıştı. Yıllardır, giriş katında karanlık bir evde oturduktan sonra hiç tereddüt etmemişti burayı tutarken. Başlarda caddenin bitmek bilmeyen gürültüsü onu çok zorlamıştı ama zamanla alışmıştı. Ayrıca karnındaki minik hareketlilikten dolayı, son zamanlarda dikkatini başka yerlere de pek veremez olmuştu. Dokuz ay, uzun gibi görünen süreç artık bitmek üzereydi. Yaşadığı fiziksel ve ruhsal değişiklikler onu ne kadar zorlasa da karnındaki mucize bu süreçte ona güç veriyordu.  Hani derler ya kapı gıcırtısına oynar diye, Aslı da reklamlara ağlar olmuştu. Değişen sadece duygu durumu değildi.  Hayatının hiçbir döneminde bu kadar yediğini hatırlamıyordu.

MUCİZE

Bir canın dünyaya gelmesi zaten başlı başına bir mucize iken...  Bir de bu süreçten öğrendikleri inanılmazdı. Kendini yeniden tanıdığı bir dokuz ay… Yıllardır 36 beden de kalabilmek için yediğine içtiğine dikkat eden, spor yapan biriydi. 1 kg aldığında suratı düşen, tüm ev halkını diyet yemeklerine mahkûm bırakan kız gitmiş bambaşka bir Aslı gelmişti.

Uykusuzluğa dayanamayan ve bu zamana kadar kimse için bu kadar uykusuz kalmayan bir insanın uykusuz geçen gecelere, mide bulantılarına ve sırt ağrılarına sabredebilmesine inanamıyordu. Ne kadar zorlansa da “Her şey için çok şükür!” diyordu.

Pazarda iki torba taşımaya erinip hamal tutan Aslı, karnında 15 kg ile dolaşıyor, hiçbir kıyafetinin içine giremediği için tüm günü eşofmanla geçiriyor ve buna hiç takılmıyordu. Onu ona bıraksalar tercih edeceği bir durum asla değildi. “Bir canın dünyaya gelmesine vesile olmak ne kadar kıymetliymiş meğerse.” O güne kadar hayatında hiç karşılaşmadığı şeylere şahitlik ediyordu. Dokuz aydır her gün kısa kısa notlar alıyordu, bu süreçte yaşadığı ve fark ettiği şeyler ile ilgili.  O gece yatmadan önce yine eline kalemini aldı ve yazmaya başladı;

“Bir kadının hamile kalması, bebeğin oluşması sonra doğumun gerçekleşmesi… Ayın ikiye yarılmasından daha az mı heyecan vericiydi?

Ya da bir ıhlamur ağacının mis gibi kokular yayması dağın deve doğurması kadar mucizevi bir olay değil miydi ki?

Ya da güneşin her sabah doğması yetmiyor muydu insana delil olarak?

İnsan hayatında süregelen, tekrarlayan durumları çok rahat normalleştirebiliyormuş…”

Öyle de değil midir? Olağan olan, hayranlık duyulması gereken şeyken, insan gözünün önündeki mucizeyi nasıl da normalleştirebiliyormuş. Üstelik merak eden, görebilen gözler için sayısız mucizeler varken etrafında…

·         Nefes almak…

·         Yeni bir güne sağlıklı uyanmak…

·         Kalbinin atması…

·         Kanın damarlarında dolaşması…

·         O bebeğin sağlıklı doğması…

·         Çiçeklerin açması…

·         O ağacın kuru bir odun parçasından yeşerip çiçeklenmesi, meyve vermesi ve her sene aynısını tekrar etmesi…

·         Kuşların uçması…

ŞÜKÜR

İnsan ona verilenlere şükrettikçe, şükredecek sebepleri de artıyor.  Ama nedense biz  her şeyi çok çabuk  normalleştirebiliyoruz.

Burnumuzla nefes alabilmenin kıymetini anlamamız için tıkanması mı gerekiyor?

Her gün nefes aldığımız ve sağlıklı uyandığımız için anlasak olmaz mı? 

O gün gözlüğümüzü evde unuttuğumuzda geriliriz. Görmenin ne kadar kıymetli olduğunu gözlük kullanmadan önce anlasak olmaz mı?

Bize verilenlere şükretmek için elimizden alınmasını beklemeden şükretsek olmaz mı?  

Dişlerimizi çürümeden, onlara iyi baksak mesela?

Hastanelerde şükretmeyen insan görmek zordur. Keşke sağlığımızın kıymetini kaybetmeden bilsek, yediğimize içtiğimize öncesinden dikkat etsek…

Her gün, “Yeni bir başlangıç” ise…

Bu gün sahip olamadıklarımız için şikâyet etmek yerine, elimizde olanları kaybetmeden şükredebilmenin ne kadar önemli olduğunun farkına varabilsek… Güzel olmaz mı?

Deneyimsel Tasarım Öğretisi Nedir?

Başarı Psikolojisi Nedir? 

İlişkide Ustalık Nedir?