UNUTAN İNSAN

Bunlar da unutulur mu acaba? İnsanın aklı almıyor. Unutulması düşüncesi bile çok zalimce gelirken, yaşananların şuan oluyor olması, ve insanların şuan olanlara üzülmesi... Aynı zamanda kabullenmesi çok garip değil mi?

En ufak bir haksızlık yapıldığında, yolda bir araba önümüze geçtiğinde, yada öğretmen puanımızı eksik verdiğinde, veya iş yerinde diğerlerinden daha az prim aldığımızda hakkımızı sonuna kadar nasıl haykırarak savunuyoruz dimi? 

"Haklıyım." diyoruz, tabii ki "Hakkımı savunacağım..." İlişkilerde tüm kavgaların sebebi bu değil mi? Ego haklı çıkma derdi.

Peki Gazze'dekilerin hakları? Onları kim savunacak? 

Ne zaman? Nasıl? Nerde?

SUSTUK

Haksız yere ülkelerine evlerine el kondu, bombalar yağdı üstlerine, SUSTUK!

İnsanlar aç kaldı, susuz kaldı, çimen yedi, ot yedi, kedi maması yedi SUSTUK!

Çocuklar öldü…Gerçek hayatta hem de... Film sahnesinde değil, gözümüzün önünde.  Hem de vahşice, akılları zorlayan bir zorbalıkla 14.000 den fazla çocuk öldürüldü. 

Kimi ekmek almak istemişti, 

Kimi bulduğu bir yerde kıvrılmış uyuyordu, 

Kimi annesi yanında diye "Dünya yıkılsa da mutluyum." diyordu belki içinden ümidi vardı... 

Üzerlerine bombalar yağdı, SUSTUK!

Kiminin eli koptu kiminin bacağı, kiminin suratı tanınmaz hale geldi... Anestezi olmadan ameliyatlar yapıldı, koskoca hastanenler bombalandı, SUSTUK!

"Gidin buradan!*dediler... "Evinizden gidin, her şeyiniz bizim, gidin…" Canınızı malınızı aldık, en kötü şekilde zulmettik ama yetmedi gidin! Gittiler, "sözde" güvenli yere, kimseye zarar vermeden çadırlarında Allah’ın verdiği canı yine Allah alır dediler ve  masumca yaşamaya çalıştılar. Peki ne oldu? O bile çok geldi zalime. Ve sonunda, daha ne kadar kötü olabilir derken, bombalandı o çadırlar. Minicik bir bebek bedeni gördük... Yangınların arasında onu kaldırıp tutmaya çalışan bir baba gördük... En kötü, en zalim, en aşırı, filmlerde bile görmediğimiz cinste bir had aşımını biz gerçek hayatta gördük ve maalesef yine SUSTUK!

Daha ne kadar alçalabilir ki bu insan denen canlı derken, zalimin sevinç çığlıkları içinde dans ettiğini kutlamalar yaptığını gördük, yardıma giden ambulansları darp edip ezip geçtiklerini gördük… SUSTUK!

*Susmadık, paylaştım ben hesabımdan* diyenler de var aramızda mutlaka...

Peki, bu kadar zulmün bendeki karşılığı bu kadar mı olmalıydı diye bir soralım kendimize... Bir mesaj kadar mı? Daha fazlası neden olmadı? Olamadı? Nedir bizi engelleyen? Hala o kahveciye gönül rahatlığı ile gidebiliyor olmam normal mi gerçekten? Ya da hala aynı deterjanı indirim vardı diye alıyor olmam normal mi?  Kendi hakkımı savunurken ne kadar da emin ve cesurdum oysa. Meğer cesaret değil egodanmış hepsi. Duruşum da net değilmiş, cesaretim de cesaret değilmiş. Ben havaya girmişim o kadar.

Dünyanın gözü önünde bütün bunlar yaşanırken gerçekte cesaret gösterenler belli oldu... Kimin karşısında küçülmesi gerektiğini bilenler kendini belli etti. Herkes kendine göre bir adım attı. Herkes kendini haklı gördü. 

İnsan... Unutan!

Tüm bunlar olurken insan hiç düşünmedi... Kişilere ve olaylara takıldı. Oysa düşünmeye hali olmayanın hatırlama hakkı da olmuyordu bu öyküde...

Zaman geçecek... Ve elbette hikayenin sonunda herkes hatırlayacak unuttuğu gerçekleri. Her insan elbet ödediği bedellerin karşılığını alacak...

 Deneyimsel Tasarım Öğretisi Nedir?

Başarı Psikolojisi Nedir?

İlişkilerde Ustalık Nedir?