MUTLULUK BALONCUKTA

“Mutlu insanların ortak özellikleri “ isimli bir yazı gözüme ilişti geçenlerde. Yazıda on, onbeş tane madde sıralamışlar. Bu tip yazıları okuyunca insan içinden “tabii canım demesi kolay” diyor. Bir de fotoğraf koymuşlar yazının başına. Derme çatma bir evin bahçesinde, kırık dökük bir at arabasının önünde, kendisi de arkasındaki bu saydıklarım kadar yıpranmış, otuz iki dişiyle gülen bir adam ama gözlerinin için gülüyor gerçekten. Sanki bir mutluluk abidesi.

Ne kadar da basmakalıp!

Aynı hafta bir akşamüstü, elimde market poşetleri, kafamda nasıl içinden çıkacağımı bilemediğim bir dolu mesele eve dönüyorum. Nasıl olacak bu işler? Bu ev, bu aile, bu kardeş, bu bacı ile nasıl olacak? Bir nevi aza koysan dolmaz, çoğa koysan almaz durumları zihnimde dolaşırken, başımda aniden hissettiğim ıslaklıkla irkildim. Bir hışımla kafamı yukarı kaldırdığımda gördüğüm manzara tüm gerginliğimi almaya yetti. Havada uçuşan on yüz milyon baloncuk, içinde bulunduğum ruh halinden beni çıkarıp çocukluğuma götürdü. Havada uçuşurken, ışık vurdukça renkten renge dönen baloncuklar öyle güzellerdi ki. Çocukluğumuzda bir oyuncak vardı ya sabunlu suya daldırıyorsun ve üflediğinde baloncuklar çıkıyor, ondan bahsediyorum. Üflemekten kıpkırmızı olmuş suratları ve cıvıl cıvıl kahkahaları ile iki kız çocuğu “en çok baloncuğu kim yapacak?” yarışı yapıyorlar. Elimdeki market poşetlerini ve zihnimdeki düşüncelerimi bir kenara bırakıp onları izlemeye başladım. Sürekli gülüşüyorlar ve baloncukları izleyip, birbirlerine anlamadığım dilde bir şeyler söylüyorlar. Sonra gözüm eve ve kıyafetlerine ilişiyor. O boyası dökülmüş balkon, çamaşır ipini kırma raddesinde üst üste asılmış çamaşırlar içinde, bulundukları zor şartlara takılmadan ve kahkahalar atarak baloncuk yarıştıran iki dünya güzeli surat.

Ne güzel bir zıtlık bu!

Bugün mutluluğunu sahip olduklarına, takipçilere, paraya, kariyere, çocuklara, kadınlara, erkeklere bağlamış bir topluma meydan okuyan iki küçük kız :)

Bana mutluluğun resmini çizebilir misin?

Hayır. Çizemezdim ama fotoğrafını çekebilirdim. Keşke kahkahalarını da ekleyebilseydim o fotoğrafa. Keşke biz de o iki kız çocuğunun yapabildiğini yapabilsek ve kişilere, olaylara, sahip olduklarımıza, olmadıklarımıza takılmadan kendi kendimizi mutlu edebilecek uğraşlar bulabilsek. Sahte gülüşlerden ziyade karnımızın gülmekten acıdığı kahkahalarımız olsa bu hayatta.

Mutluluk dijitalde şimdi!

İnsanoğlu değişik bir canlı. Çok çabuk unutuyor. Allah tan bazı hatırlatıcılar var da bizi içinde kaybolup gittiğimiz dünya telaşından çekip alıyor. Çok şükür! Hiç beklemediğimiz bir yerden, bir şeyleri vesile ederek minik uyarılar gönderiyor bize. Hayatın koşturmasına, kendi baloncuk oyuncağımızın, kendi kahkahalarımızın, çocukluk mutluluklarımızın, neşemizin yerine neleri neleri koyduğumuzu hatırlatıyor. Fakat bu hatırlatıcıları fark etmek için, hayatın tam içinde olmak gerekiyor. Kendimizi gömdüğümüz ekranlarda bunu görmek imkansız. Bir kaldırabilsek kafamızı, göreceklerimiz gerçekten çok güzel. Eskiden bahçelerimiz tarlalarımız vardı. Bir şeyler eker biçerdik. Şimdi elektronik tarlalarımızdan hasat topluyoruz☺ Zaman içinde gerçek tarlayla uğraşan sayısı daha da azaldığı için, ikisinin arasında kıyasımız da olmayacak ve maalesef insan sahip olduğu şeyi, gerçeği zannedecek. Bunları düşündükçe içim iyice sıkılıyor.

İçinde bulunduğumuz çağa “teknoloji çağı” denir oldu. Evimizin ışıklarını bile bir tuşla ayarlayabiliyoruz. Anahtar kullanmak artık eski moda kaldı. Çünkü parmak izi ile açılıyor kapılarımız. Fırınımız, saatimiz, telefonumuz bizden akıllı. Arabamız bile kendi kendine paralel park edebiliyor. O sebeple oğluma araba kullanmayı öğretirken, bir iki denemeden sonra hala park edememesine tahammülüm kalmadı. Büyüklerin bir sözü vardır ya “aklını kiraya mı verdin yavrum?” diye, evet biz verdik. Fakat sonuçlara bakılırsa pek karlı bir ticaret olmadı. Hayatımızı kolaylaştırsın diye yaptığımız her şey marifetimizi bizden aldı. Öte yandan öyle bir hale geldik ki, herkes ve her şey sanki dijitalleşmek zorundaymış gibi. İki lafımızdan biri dijitale dönmek” olmuş. Kurumsal firmaların dijital dönüşüm ofisleri var. Mahalledeki bakkal bile artık dijitalde. “Orda değilsen, çağın gerisindesin” muamelesi görmek de cabası.

Farkında değiliz belki ama elimizdeki telefonlar bizim uzaktan kumandamız oldu. İşlerimizi kolaylaştırsın diye hayatımıza soktuğumuz telefonlarımız üzerimizde taşınması ağır bir yük haline dönüştü.

Bana hizmet etsin diye hayatımda olan teknoloji, onsuz yapamadığım hale nasıl geldi?

Yanlış anlaşılmasın, teknoloji düşmanlığı değil bu! Tabii ki teknolojinin hayatımızı kolaylaştırdığı çok alan olduğu yadsınamaz. Sadece kafama takılan nokta şu! Acaba bu kadar da çok kolaylaştırmasa mıydı? Buna gerçekten ne kadar ihtiyacımız vardı? Sürecin başında bunları hiç düşünmedik! İrdelemeden kabul edip, hayatımızın tam göbeğine kendi ellerimizle oturttuk.

Şimdi ne durumdayız? Problemlerimizi çözsün ve hayatımızı kolaylaştırsın diye sahip olduğumuz şeylerin, asıl korumamız gerekenleri, insanlığımızı ve gerçekliğimizi elimizden aldığı durumdayız. Hayatımızı kolaylaştırmak adına yaptığımız her şey bizim ayarlarımızı bozdu. Problemlerimizi çözsün diye medet umduğumuz ne varsa bir süre sonra o, problemimizin kendisi oluverdi.

Belli ki kolaylık kavramını doğru tanımlayamadık. Tıpkı mutluluğu tanımlayamadığımız gibi.

Bu işte bir terslik var!

Kime sorsan aynı şeyden şikâyet ediyor.
Aman efendim, ne olacak bu çoluk çocuğun hali?
“Bizim zamanımızda böyle miydi?”
"Biz, anamıza babamıza hizmet ederdik, tarlada çalışırdık!”

Buna benzer pek çok cümle kurabiliriz öyle değil mi? Evet kurarız ama kabul etmemiz gerekir ki, hepimiz bu dijitalleşmenin içindeyiz. Şehirde olanları bırakın köyleri bile dijitalleştirdik. Bugün, köydeki evlere köy evi” demek için bin şahit lazım. Televizyonu şehirde yaşayanından daha çok plazma, LED, daha büyük. Artık davul fırınlar bir neslin çocukları için eskinin güzel bir hatırası oldu. Köy kahvaltısında olan şeyleri onlar da marketten alıyor. İşin kötüsü, doğru bir şey yaptıklarını düşünüyorlar. Tavuk, inek yetiştirmek zor ve meşakkatli. Marketten almak öyle mi? Ne büyük kolaylık.

Elimizdeki ile yetinmeyip aç gözlü davranınca ne tavuklarımız tavuk ne yumurtalarımız yumurta oldu. Her gün yiyebildiğimiz o gerçek lezzetleri, dünyanın parasını verip satın almak durumundayız artık. Mutlu olmak için daha çok şey yapmamız ve daha çok yorulmamız gerekir oldu. Elimizdekiler de böyle kaydı gitti velhasıl.

Rahmetliden :) bahsetmiyoruz, bunlar bizim yakın geçmişimiz. Öyle çok uzakta da değil. Penceremizi açtığımızda görebileceğimiz yakınlıkta.

Ayna ayna söyle bana, en mutlu kim bu dünyada?

O akşamüzeri karşılaştığım manzara, çocukların baloncuklar uçuşurken neşe içinde zıplamaları, kahkahaları elimdeki poşetlerin verdiği rahatsızlık hissini ve kafamdaki düşüncelerin verdiği yorgunluğu hafifletivermişti. “Hayatın tam içinde olmak, bulunduğu yerde olmak” insana ne kadar da iyi geliyormuş bana hatırlattı. Fark ettim ki mutluluk insanın alarak değil de anlayarak elde edebileceği bir şey. İçinde olduğun anı “anlamak yani tam da o anın içinde olmak. Neredeysen orada olmak. Bir tavsiye verilecekse karşımızdakine değil önce kendimize vererek işe başlamak.

Dijital dünya, adı üstünde sanal alem, bizi gerçek hayattan çekip alıyor. Uzaktan kumandası olmayanın ise elinde oluyor mutluluk baloncukları.

Biz aslında bir alışveriş yapıyoruz. Bir şeyi verip başka bir şeyi alıyoruz.
Kim ticaretinde zarar etmek ister ki?
Haydi yeniden hesap kitap yapmaya ne dersiniz?
En son ne zaman kafamızı yaşarken gömüldüğümüz yerlerden kaldırıp gökyüzüne baktık?
En son ne zaman on yüz milyon mutluluk baloncuklarını gördük?
Hatta bu baloncuk oyuncağını mahalledeki bakkalda bulabilmek bile zor artık?

Unutulanlar arasında kalmış olabilir. Tarif etsem hatırlarlar mı ki? Umarım e-marketten satın almak zorunda kalmam bu kadar dijitalleşmekten bahsetmişken.
Peki, o baloncuk oyuncağını bulduğumda ben de onlar kadar mutlu olabilecek, kahkahalar atabilecek miyim?