GERÇEK AÇLIK VE HİSSEDİLEN AÇLIK

Merhaba, ben Dilek. 

Diyet listemde kahvaltıda yazan her şeyi harfiyen yedim ama karnım hala çok aç. 

Bugün diyetimin ilk günü. Ancak bunun kaçıncı pazartesi olduğunu lütfen kimse sormasın. Bu konuda çok hassasım. Öte yandan haftanın ilk iş günü. Bir saat sonrası için acil bir toplantı çıktı. Direktörüm benden bu toplantı için bir sunum hazırlamamı istedi. 

O değil de toplantı tam da ara öğünüme denk geldi iyi mi? Dakka bir gol bir dedikleri bu işte. Diyetimin ilk gününde beni motive eden, açlığımı bastıran tek şey saat 10.00’daki ara öğünümde yiyeceğim 5 adet badem ile 1 adet incir kurusuydu. 

Canım iyice sıkıldı. Durun bu daha ilk bombaydı. Her ilk diyet günümün katili olan can dostum Sinem’den günün ilerleyen saatlerinde bugün ilk defa denediği fıstıklı baklava fotosu ve “Akşama kimselere söz verme!” mesajının gelmesi çok mümkündü. 

"Yok" desem “Benim! Biricik kankanın ilk defa yaptığı baklavayı tatmayacaksın öyle mi!?” diyen sesini duyar gibiyim. 

Allah’ım! Sinem ve yemek yapmak… 

Geçen haftalarda yaptığı su böreği ve San Sebastian pastası şokunu henüz atlatamamışken yeni bir tarifi kaldıramazdım. 

Sinem olmasa da ofisten birinin tulumba tatlısı ısmarlayası gelirdi ne de olsa. 

Neden mi? 

Çünkü ben bugün diyete başlıyordum.

Önüm, arkam, sağım solum diyet.

Kendime bir çeki düzen verip sunuma konsantre olmam lazım. 

Derin nefes al nefes ver! 

Ajandamı elime aldım. Bugünün tarihini ararken gözüm sayfalardan birindeki bir nota ilişti.

 “Gerçek açlık ile hissedilen açlık arasında çok büyük bir fark vardır.”

Tabi insanın aklı fikri açlık bastırmak, diyet yapmak, zayıflamak olunca, buzdolabı kapağından iş ajandasına kadar her şeyi bunlarla dolu oluyor ama bu cümle çok ağır geldi biliyor musunuz? 

Nereden gördüm, duydum da yazdım bilmiyorum ama bana bir mesaj verdiği kesindi.  

Bütün diyet serüvenim gözümün önünden bir film şeridi gibi geçti. 

Anneannemin evde anlattığı anıları… 

Hepsi dört bir taraftan sardı beni. 

O, daha küçük bir çocukken babası harbe gider. Annesi ve 3 küçük kardeşiyle köyde yalnız kalırlar. Çünkü köyde eli silah tutan tüm erkekler orduya katılmak zorundadır. Amca, dayı, komşu… 

Bir süre sonra babasının onlar için stokladığı un, yağ, şeker ne varsa biter. Annesi onlara tarlada yetiştirdiği patatesi haşlayıp yine kendi kaynattığı elma, armut pekmezini üzerine döküp yedirirmiş. Sabah, öğlen, akşam… Canlarının istediği kadar da değil ha! Açlıklarını bastıracak kadar yiyebilirlermiş. 

Bir de anneannem bunu bana yüzünde tebessümle,  çocukluğundan güzel bir anı olarak anlatıyor. 

O yemeği yerlerken küçük kardeşinin yaptığı şebeklikler, gaz lambası çok yanmasın diye yemeklerini yiyip hemen yatmaları falan… 

Bu anılar herhalde bizim iş çıkışı badem sütlü latte için kahve dükkanının önünde beklediğimiz saatlere denk gelir. 

Şimdi, Allah aşkına, hangimizin açlığı gerçek? 

Ya da ben!

Neden bu kadar çok fazla açlık hissediyorum? 

Neden aklım fikrim yemek yemekte?

Düşünsenize!

Şimdi beni bugünden bu kafayla alıp anneannemin çocukluğuna bıraksalar... 

Tam bir kâbus olurdu. Açlıktan öleceğimi zannederdim herhalde. 

Anlatabiliyor muyum?

Açlık var, açlık var!

Buna fiziksel açlık yani karnımızın acıkması diyemeyiz. 

Aç insan acı çeker evet ama çok sıkı bir kahvaltıdan iki saat sonraki ara öğün, bir ihtiyaç değildir. 

Çünkü bizler bazen ihtiyaç duyduğumuz şeyi gerçekten ihtiyacımız olan şey zannedebiliyoruz. 

Biraz moralimiz bozulduğunda kolaya kaçıp şekerli yiyeceklere başvuruyoruz. Sonra da açlığı acı ile ilişkilendirip tüm acı çektiğimiz sahnelerde yemek yemek istiyoruz. 

İşler yolunda giderken hep öyle devam edecek zannediyoruz. 

Kötü gittiğinde de hemen depresyona giriyoruz. Hayatın içinde o kadar çok şeyi normalleştiriyoruz ki! 

Tatile gitmek için çalışıyoruz!

Nasıl olsa diyetisyene gider zayıflarım deyip yedikçe yiyoruz… 

Tüm yapıp ettiklerimiz hayatımızı kolaylaştırmak adına ama tek yaptığımız, kendimize bir konfor alanı oluşturmak. 

Sonra işin içinden çıkamadığımızda gittiğimiz psikolog diyor ki “Konfor alanınızdan çıkmalısınız.” 

Şimdi, nasıl çıkacağız bu işin içinden?

Hayaller ve hayatlar :)

En büyük engeli insanın kendisi. 

Çözemeyeceği, altından kalkamayacağı hiçbir soru sorulmadı insana. 

Çünkü oralarda bir yerlerde bir irade vardı. İnsana açlık verilmiş. Bu bir gerçek. Yani kendi elinde olmadan acıkır, yer, içer, uyur, uyanır… 

Evet bunları yapmayı insanın kendisi seçmemiş ama miktarını ve ölçüsünü belirleyebilecek bir irade verilmiş. 

Bu hayatta hiçbir şey birdenbire olmadı. İşler buralara vardı. 

İsteği ve ihtiyacı karıştırdık. 

Hayatlarımız karıştı. Kafamız karıştı. Gerçek açlık ve hissedilen açlık karıştı. 

Biz karnımız aç zannettik isteklerimizin peşinden koşarken. 

Ruhumuzun ne kadar aç olduğunu  anlamadık. 

Ve geldiğimiz nokta şu; karnımız tok aslında ama ruhumuz aç!